Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2007

2 Comments:

1. Ανώνυμος said...
   20 Απριλίου 2007 στις 1:18 π.μ.  
   ector - www.ekfrastes.gr
   
   ο συγγραφέας αποφενακιζει πολλές χίμαιρες του αιώνα που πέρασε...
   Κινείται με άνεση η γραφή τόσο στα αφηγηματικά της μέρη όσο στην πλοκη,υπεροχοι διαλογοι, χιούμορ ,ωμή δόση πραγματικότητας αφτιασιδωτης. Εξονύχιση τεκταινόμενων περί τις νέες τεχνολογίες τη νευροεπιστημη πάνω από το τεντωμένο σκοινί της ισχύος ,της κυριάρχησης..
   αλλά και έγνοια περί το στοίχημα της ευτυχίας.. "και τότε θα στηρίξουμε τα πόδια μας στη γη.."
   "Κάνε παιδί με ρίζα μανδραγόρα /πιάσε ένα αστέρι που πέφτει" περιγράφει τη γεύση που μου έμεινε..
   Ήξερα τον Χρ .Σιδερή από διηγήματα του>θα του έλεγα ότι η πραγματική του κλίση είναι το μυθιστόρημα, ζωντανός ο λόγος του ρέει αβίαστα. Οι χαρακτήρες ατόφιοι .Ενήμερος του σύγχρονου τοπίου της γραφής .φρέσκια ματιά, χωρίς να πλατειάζει διαβάζεται ευχάριστα. Ψαγμένες εικόνες. Φέτες ζωής αλλά και η νέα τεχνολογία στο ανατομείο..
   Κρατάω αυτό: Ορισμένες Αποφάσεις Είναι Σαν Τις Οδοντόκρεμες. Άπαξ Και βγουν Από Το Σωληνάριο ,Δεν ξαναμπαίνουν.
   Αναζητείστε το ! Χαρείτε το! διαβάζεται απνευστί!
   Έχω την εντύπωση ότι το ταλέντο του ωριμάζει επικίνδυνα. Μακάρι.
   Ο πυρήνας των προβλημάτων των νέων τεχνολογιών μαζί με εκείνα του σύγχρονου βίου και των αναζητήσεων του , σφρίγος βίου και πολιτείας .ανατρέξτε στο έργο ,,το αξίζε
   Ανώνυμος said...
   20 Απριλίου 2007 στις 1:32 π.μ.  
   www.enjoy.gr
   
   Γιατί να κάτσεις σπίτι σου αν έχει 80cm αντίχειρες και να μην κάνεις οτο-στοπ σε μια συνεχή αναμέτρηση On the road, τι διαφορά έχει το satori στο Παρίσι από κυνήγι μανδραγόρα στην Νάξο; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα, που έχουν θέσει πολυδιαβασμένοι μας συγγραφείς, θα απαντηθούν μέσα από το βιβλίο του Χρήστου Σιδερή «Ο μετρητής της ευτυχίας» (εκδόσεις Τυφλόμυγα-2005).
   
   Γράφω την εμπειρία από την ανάγνωση του βιβλίου αυτού με σκοπό να το θάψω για δύο σοβαρούς λόγους:
   
   ΠΡΩΤΟΝ γιατί είμαι περήφανη που το έχω στην βιβλιοθήκη μου. Τα μυθιστόρημα αυτό ανήκει σε μια δυσεύρετη κατηγορία των πυροβολημένων κειμένων της οποίας την συλλογή συμπληρώνω κατά τακτά διαστήματα.
   
   ΔΕΥΤΕΡΟΝ γιατί στο βιβλίο αυτό, με χαρακτηριστική μπτιτνικ γραφή, επιχειρείται η καταγραφή όλων των μύθων που ταλανίζουν της γενιές από την δεκαετία του ΄80 έως την δεκαετία του ’90 και
   
   ΤΡΙΤΟΝ (είπα δύο λόγους άλλα μπορώ να βάλω και τρίτο έτσι γιατί οι πολύ ενδιαφέρουσες και έξυπνες ιδέες του βιβλίου διακτινίζονται σε μια ασυνεχή αφήγηση σε μια χωροχρονική τρύπα που περιέχει σκληρή επιστημονική φαντασία που αν αφαιρεθεί θα μπορούσε να γράψει κανείς ένα άλλο βιβλίο, η πλοκή χειραγωγείται από αστυνομικό δαιμόνιο με τάσεις αντιηρωισμού, η γλώσσα είναι αυτή ακριβώς που μας εκπαίδευσαν να αποφεύγουμε και ο αφηγητής ξεχνάει στα μέσα του βιβλίου ποιόν άξονα της ιστορίας ήθελε να εξυπηρετήσει. Στα πρώτα κεφάλαια ο συγγραφέας σταμάτησε να μας πυροβολεί με τις περιπέτειες του Οδυσσέα και του Πέτρου στην αναζήτηση του ναρκωτικών εμπειριών με το να εισάγει ένα διάλογο με τον μέσο αναγνώστη που ξεκαθάριζε τα πράγματα. Από κει και ύστερα έδωσε το ελεύθερο στον Θεό του rock and roll να ευλογήσει την εξέλιξη γράφοντας κανονικά τον μέσο αναγνώστη και ισχυριζόμενος, ότι αφού έχουμε ευτυχίες έλα να της μετρήσουμε.
   
   Στην συνέχεια παρεισφρύει ο κλώνος του Μπιλ Γκειτ που παρακολουθεί και ακολουθεί τον συγγραφέα μέχρι την τελική του αναμέτρηση. Το Αμερινδιακό ζήτημα εναντίων του Ινδογερμανικού ζητήματος επισύρει την μήνη του μέσου αναγνώστη ξανά, παρεμβαίνει για να βάλει κάποια τάξη, αλλά άμα ο Θεός είναι rock and roll τα πράγματα είναι σκουμπρόζα και μαντιλοτριφύλλα, απλά καμία βελτίωση. Κάπου στην σελίδα 209 όλοι θα κλαίτε τα λεφτά σας που αγοράσατε το βιβλίο και θα προτιμούσατε να φάτε το χαρτί παρά να το διαβάσετε, πράγμα επικίνδυνο γιατί «ορισμένες αποφάσεις είναι σαν τις οδοντόκρεμες, άπαξ και βγουν από το σωληνάριο, δεν ξαναμπαίνουν» (κεφάλαιο κάπου στην 261 σελίδα, μόνο για ήρωες).
   
   Δεν θα σας πω το τέλος φυσικά, μόνο αναφέρω, ότι ο μέσος αναγνώστης στο τέλος βρίζει τον συγγραφέα από καθαρή κακία που δεν τον άφησε να απολαύσει ένα βατό ειδύλλιο με την ωραία Ηλιάνα.
   
   Πολύ απλά μην το διαβάσετε! Αν μπορείτε ξαναγράψετέ το!
   
   
   
   Αρετή Θ.
   
   Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους μη εγγεγραμμένους επισκέπτες.
   Εγγραφή!
   
   από Count_Zero (25/7/2005)
   (αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) Δύο άσπονδοι φίλοι, ο Οδυσσέας κι ο Χρήστος, βάζουν ένα παράδοξο στοίχημα. Ο πολυπράγμων Στέργιος Αστακός, με τη βοήθεια της Ηλιάνας, του πρώτου Μετα-ορθολογικού Κυβερνητικού Υπολογιστή Τζούνιορ, ενός κλώνου (του Μπιλ Γκ) και μιας αμφιλεγόμενης χελώνας που τη λένε Παντελή, αναλαμβάνει να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα: τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ μας φέρνουν πιο κοντά στην ευτυχία; Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, διάφορο του σημερινού. Η Ινδογερμανία (Ευρώπη), διασπασμένη σε μικρές δημοκρατίες και βασίλεια προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί, αντιστεκόμενη στις Αμερινδικές (Αμερικάνικες) πολυεθνικές. Τα μεγάλα κράτη ή συνασπισμούς κρατών (Αμερινδία, Ινδογερμανία, Ιαπωνία, Κίνα) διοικούν οι Επινοητικοί Κυβερνητικοί Υπολογιστές, επιφαινόμενα του Επινοητικού Δικτύου (Smart Web). Σε αυτά τα πλαίσια και καθώς οι εθνοτικές ισορροπίες στην Ινδογερμανία είναι λεπτές, η Αμερινδία προσπαθεί να επηρεάσει τον Ινδογερμανικό Ε.Κ.Υ., προκαλώντας το χάος και έπειτα να επέμβει επιβάλλοντας την PAX AMERINDIA. Όμως ο Στέργιος κι ο Τζούνιορ θα αντιληφθούν τα Αμερινδικά σχέδια… Ορίστε το σενάριο ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ

Post a Comment