Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2007

Τον "Κανένα" θα τον φάω τελευταίο

Καταχωρήθηκε από τον/την +ma στις 2:50 μ.μ.


ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΤον "Κανένα" θα τον φάω τελευταίο
Cool, Larry
ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΑμόνι & Τυφλόμυγα (2006)
198 σελ.
ISBN 960-87701-8-1
ISBN-13 978-960-87701-8-8
Τιμή €11,50
Η υπόθεση:
Ο Larry ξυπνά ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτε. Ούτε καν τ' όνομά του. Είναι κυριολεκτικά, ο Κανένας!
Περιπλανώμενος σε μια άγνωστη, ζοφερή μητρόπολη και προσπαθώντας να βρει ποιος είναι και τί τού συμβαίνει, ανακαλύπτει μια προηγμένη τεχνολογικά -αλλά και εξαθλιωμένη- κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή. Τα πράγματα και οι άνθρωποι χάνουν αιφνιδίως το βάρος τους και πετούν στο διάστημα. Για να μην διαλυθούν στο χάος κατασκευάζουν ένα απέραντο δίκτυο ασφαλείας που τους συγκρατεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πλανήτη...
Η Γλώσσα:
Η γλώσσα είναι νεκρή. Δεν μιλά, δεν λέει τίποτε πια. Ούτε τον θάνατό της δεν θρηνεί.
Άλαλος κι άγλωσσος, τρελός απ' την ανάγκη να μιλήσω, διέπραξα νεκροσυλία. Έγινα τυμβωρύχος των λεξικών και ξέθαψα το μακάβριο πτώμα της! Στα σκελετωμένα της χέρια βρήκα δαχτυλίδια με λέξεις-πετράδια, χρυσά βραχιόλια-ρήματα που έλαμπαν στο σεληνόφως, και στο φρικτό κρανίο της διαδήματα μ' επίθετα που ακτινοβολούσαν!
Σήκωσα το σκελετό και τον περιέφερα σαν ιερό λείψανο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου, κραυγάζοντας άγρια απ' την απόγνωση: "Μίλα νεκρή γλώσσα, μίλα!".
Bιογραφικό

 

Ετικέτες:

1 Comment:

  1. Ανώνυμος said...
    21 Απριλίου 2007 στις 1:23 π.μ.  
    Annabooklover

    Διάβασα «τον Κανένα θα τον Φάω Τελευταίο» (εκδόσεις Τυφλόμυγα -Αμόνι) και ξετρελάθηκα. Είναι το βιβλίο που σας είχα πει ότι μου είχε στείλει ο Λάρρυ Κουλ. Είχα μάλιστα και αγωνία γιατί από πρώτη ματιά, ( εξώφυλλο, περίληψη στο πίσω μέρος) δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση και πώς θα έγραφα αρνητικά σχόλια; (Έχω πρόβλημα, το ξέρω)

    Αλλά το βιβλίο ήταν μια αποκάλυψη. Κάθισα κι εγώ και το διάβασα μονοκοπανιά, μόνο στο τέλος άφησα 5-6 σελίδες γιατί είχε πάει τρεις το πρωί και δεν ήθελα να τελειώσει.
    Είναι πολύ παράξενο αυτό το βιβλίο, γραμμένο σε καθαρεύουσα κυρίως που στην αρχή σου φαίνεται δύσκολη και αναγκάζεσαι να διαβάζεις αργά, σαν έχεις στραμπουλίξει τη γλώσσα σου. Μετά το συνηθίζεις όμως και αρχίζεις θυμάσαι διάφορες παλιές λέξεις. Όπου οι λέξεις είναι πολύ παράξενες, ο Λάρρυ σε βοηθάει, μη φοβάσαι. Για παράδειγμα όταν πάει στο μπακάλη με μία λίστα για ψώνια, ιδού τι διαβάζει : «… οπώραι, ζυμαρικά, γεώμηλα, οίνος, λυκοπερσικά –δηλαδή τομάτες- ορνίθιον, λεπτοκομμένον κρέας, γάλα, άρτος, δαύκοι – κοινώς καρότα- σέλινον, σκόροδον, πεφρυγμένος άρτος, απορρυπαντικόν και τρωγάλια δηλαδή ξηροί καρποί».

    Ο ήρωας είναι ένας τύπος που έχει χάσει τη μνήμη του και ψάχνει να βρει ποιος είναι, στο Λονδίνο κα τη Νέα Υόρκη αλλά και στην Ιθάκη των παιδικών του χρόνων. Από δω και πέρα όμως, φράσεις όπως Δίκτυο, μνήμη, unrecovered error αποκτούν διπλή σημασία. Είναι μια ιστορία για το web και τους ανθρώπους που χάνονται μέσα του και χάνουν μαζί και τη μνήμη τους, για τους εικονικούς έρωτες ή το εικονικό σεξ αλλά και για την επανάσταση και τη φιλία.

    Μου άρεσε πολύ, μου θύμισε το «1984» του Όργουελ, παρόλο που είναι ένα σύντομο βιβλίο καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν, ένα σύμπαν στο οποίο οι γυναίκες αντί να περιμένουν τον Οδυσσέα τους υφαίνοντας, γράφουν την πτυχιακή τους εργασία και κάθε βράδυ τη σβήνουν πατώντας το πλήκτρο backspace.

    Αυτό που με διαολίζει είναι ότι το βιβλιαράκι κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει μυστικό, λίγοι άνθρωποι θα το διαβάσουν ενώ κάτι σαπουνόφουσκες τύπου «Μαμάδες Βορείων Προαστίων» πουλάνε σαν τρελές. Καλή τύχη Λάρρυ.

    http://agavazo.blogspot.com/2006_08_01_archive.html

Post a Comment



Subscribe to: Σχόλια ανάρτησης (Atom)