Τα Θηρία της Βουρβώνης κατέφθασαν την ευλογημένη νύχτα της 29ης Μάρτη στο Gagarin με το μακροβιότερο line up της πολύχρονης καριέρας τους, ήτοι με τον Tex Perkins στα φωνητικά, τον Spencer Jones και τον Charlie Owen στις κιθάρες, τον Brian Hooper στο μπάσο και τον Tony Pola στα τύμπανα.


Από αυτούς, μόνο οι Tex Perkins και Spencer Jones βρίσκονταν στο original line up. Ο Brian Hooper και ο Tony Pola αντικατέστησαν τους Boris Sujdovic και James Baker αντίστοιχα γύρω στο 1991 ενώ το έσχατο μέλος της συντροφιάς ο κιθαρίστας-με-το-καπέλο Charlie Owen πήρε τη θέση του Kim Salmon το 1996 . Φυσικά αυτές δεν είναι οι μοναδικές αλλαγές που έχουν γίνει στο συγκρότημα από το 1983 που δημιουργήθηκε (βλέπε και παρακάτω) μέχρι σήμερα.


Περίμενα με αδημονία την συναυλία όχι μόνο γιατί θα έπαιζαν οι BEASTS OF BOURBON για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και γιατί είχα να ξεμυτίσω από το σπίτι κάτι αιώνες και στα all-star μου είχε εγκατασταθεί προσωρινά μία μεσαίου μεγέθους αράχνη από εκείνες που δεν τολμούν με τίποτα να τα βάλουν με τις κατσαρίδες μου. Ομολογώ ότι καίτοι λάτρης τμήματος της Αυστραλιανής garage τύπου Dubrovniks, Sunny Βoys κουλουπού σκηνής έμαθα τα Θηρία της Βουρβώνης πολύ αργά, προφανώς γιατί στο Green Door έτρωγα μονίμως πόρτα! Οι περιορισμένες μου γνώσεις εστιάζονταν στο Axemans Jazz του 1984 και στο περίφημο single “Psycho” (1983).

Έτσι χρησιμοποίησα ειδικές δημοσιογραφικές τεχνικές για να εκμαιεύσω πληροφορίες για αυτό που άκουγα, προσεταιρίστηκα δηλαδή δύο λάτρεις της μπάντας, τον Δημήτρη και την Ελένη, και ρώταγα βαθυστόχαστες ερωτήσεις του τύπου: τι ακούμε τώρα ρε παιδιά;
Ξεκινώντας το live και ευελπιστώντας να ξεπεράσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το σοκ του support σχήματος (από το οποίο το μόνο που μου έμεινε ήταν ότι αποτελούνταν από τρεις τύπους, ο ένας φορούσε καφέ καπέλο, ο δεύτερος μαύρο και ο τρίτος άσπρο!) δικαιώθηκα. Οι BEASTS OF BOURBON άρχισαν να παρουσιάζουν τα κομμάτια του τελευταίου τους CD (Little Animals – 2007) θυμίζοντάς μου σε πολλά σημεία τους Birthday Party (Αυστραλοί είναι κι αυτοί άλλωστε) πράγμα το οποίο ουδόλως με χάλασε.

Η συναυλία πήγαινε από το καλό στο καλύτερο μέχρι το τέταρτο κομμάτι στο τέλος του οποίου ο Tex Perkins είχε την φαεινή ιδέα να χιουμορίσει (ελπίζω), να προβοκάρει (ελπίζω) κάνοντας έναν ναζιστικό χαιρετισμό! Εκείνη τη στιγμή είχα τρεις επιλογές
Α) Να του πετάξω το ποτήρι με τη μπύρα στο κεφάλι (ατυχώς ήταν σχεδόν άδειο και θα προσγειωνόταν ανώδυνα σε κάποιον άσχετο μπροστά μου)
Β) Να σηκωθώ και να φύγω (κλαίγοντας τα 40 ε-ούρο 25tickets+beers)
Γ) Να κάνω την πάπια
Όπως καταλαβαίνετε, έκανα-την-πάπια αλλά θα πρέπει να πω ότι ο Tex Perkins και η παρέα του, τα συστήματα ήχου , τα έπιπλα και οι διοργανωτές ήταν εξεχόντως τυχεροί που το κοινό απαρτιζόταν από «συνταξιούχους» και όχι τίποτα «αμαλιώτες» και «αντιφάδες» γιατί προβλέπω ότι η συναυλία θα είχε μείνει στο κομμάτι νούμερο 4 ενώ ο Tex Perkins αντί για το καλάμι θα έφευγε καβαλώντας μια κιθάρα!
Μετά το προαναφερθέν περιστατικό, μικρό τμήμα του κοινού και το σύνολο της μπάντας, ακόμα και ο παλαβός-κιθαριστής Spencer Jones άρχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές μέσα από την τσουλούφα του στον απρόβλεπτο τραγουδιστή Tex Perkins περιμένοντας πότε θα τινάξει την συναυλία στον αέρα. Κι όμως οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν, το κέφι πήγαινε από το καλό στο καλύτερο και κομμάτια από το Axeman Jazz, το Low Road και το Black Milk άρχισαν να διαρρέουν.

Δεν θυμάμαι πότε, ίσως στο πρώτο η το δεύτερο ancor ή και νωρίτερα, ακούστηκε το Drop Out και εκεί ουσιαστικά ξεκίνησε η συναυλία, το κοινό χαλάρωσε, η μπάντα χαλάρωσε, ακόμα και ο Tex Perkins σχεδόν χαλάρωσε! Κοινό, συγκρότημα, πατώματα και άδεια κουτάκια μπύρας ήμασταν παρόντες και έτοιμοι να χορέψουμε punkobilly ενώ όλοι οι αναπτήρες (bic και zippo απαξάπαντες) περίμεναν εναγωνίως να ακουστεί το Psycho!
Τρία ancor αργότερα και αφού το θαυμαστά πιστό audience των Beasts of Bourbon αρνούταν να εγκαταλείψει την «μάχη του psycho» ασκαρδαμυκτί, οι αναπτήρες βγήκαν από τις τσέπες για να ανάψουν το τσιγάρο της παρηγοριάς αφού η μπάντα, οι δυνατές μουσικές και τα εκθαμβωτικά φώτα μας είχαν διαβεβαιώσει οριστικά ότι το live ολοκληρώθηκε.

Γαμώτο!
Χρήστος Σιδερής


PS: Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός αλλά πρόκειται για θετική κριτική, προσωπικά κατέβασα τα άπαντα των Beasts of Bourbon την επομένη μέρα (σήμερα δηλαδή).



Δισκογραφια BEASTS OF BOURBON

Axeman Jazz (1984)

Sour Mash (1988)

Black Milk (1990)

Low Road (1991)

From The Belly Of The Τερατων (1993)

Live in Europe 1992 (1994)

Gone (1996)

Low Life (2005)

Little Animals (2007)

Μελη
1983
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Terry Doolan, Spencer Jones, Kim Salmon, George Spencer
Μπασο: Mark Ferrie, Boris Sujdovic
Drums: James Baker, Johnny Freidenfelds, Richard Ploog
1984
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Kim Salmon, Brad Shepherd, Stu Spasm, Tony Τιουλις
Μπασο: Graham Hood, Boris Sujdovic
Drums: James Baker, Brett Rixon
1985
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Stu σπασμο
Μπασο: Graham Hood
Drums: James Baker
1988
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Kim Salmon
Μπασο: Boris Sujdovic
Drums: James Baker
1989
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Kim Salmon
Μπασο: Boris Sujdovic
Drums: James Baker
1990
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Kim Salmon
Μπασο: Brian Hooper, Boris Sujdovic
Drums: Τζειμς Μπεικερ, ο Tony Pola
1991-1993
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Kim Salmon
Μπασο: Brian Hooper
Drums: Tony Pola
1996-1997
Φωνητικα: Tex Perkins
Κιθαρα: Spencer Jones, Charlie Owen
Μπασο: Brian Hooper
Drums: Tony Pola


Cool links
http://www. texperkins. net
http://en. wikipedia. org/wiki/Beasts_of_Bourbon
http://www. grunnenrocks. nl/bands/b/beastsofbourbon.htm