Διάλογοι
Χρήστος Σιδερής

Homo Mechanicus
Δεν θα σου πω τίποτα παρά τα προφανή, τα τετριμμένα, Άνθρωπε. Εδώ σιμά σου στέκομαι όχι ως ίσος, μα ως ανώτερός σου. Δυνατότερος, εφυέστερος, ομορφότερος, λαμπερός. Και, άνθρωπε, όταν τα σκουλήκια έχουν τελειώσει με εσένα και η αθάνατη ψυχή σου έχει σκορπιστεί στους ανέμους θα είμαι ο θεματοφύλακας της θνητότητάς σου, ο κηπουρός του τάφου σου, το ρέκβιεμ και η χιμαίρα, θα είμαι το Όλο γιατί το τίποτα θα είσαι πια εσύ.

Homo Humanitus
Είσαι πιο ισχυρός από εμένα, Μηχανή, το παραδέχομαι, εγώ σ’ έφτιαξα και καμαρώνω. θες να σαι κι όμορφος και λαμπερός; Θες να σαι άντρας; Σε έφτιαξα άντρα. Καταναλώνεις και γοργά τις γνώσεις σα λαίμαργο τέρας που είσαι, Φρόντισα προσωπικά τα τεραμπάιτ της μνήμης σου. Δεν είσαι αθάνατος, θα λειτουργείς όμως για πάντα, αν είμαι κοντά σου να σε συντηρώ. Πώς τολμάς λοιπόν και προκαλείς; Πινόκιο και γκόλεμ, και Ταλέ και Νευρόσπαστο και Ρομπότ και Σάιμποργκ.

Homo Mechanicus
Τις προσβολές σου, Άνθρωπε, κράτα τις για τους ομοίους σου. Νομίζεις ότι τα μυρμήγκια δεν ξεστομίζουν βωμολοχίες για όσους τα συνθλίβουν, νομίζεις ότι δεν μοιρολογούν τα γουρούνια όταν αντικρύζουν το δρεπάνι του δήμιου τους; Κλάψε λοιπόν, είναι θεμιτό. Βρίσε, είναι αναμενόμενο. Λες ότι Συ είσαι Εκείνος και ότι εγώ πρέπει Σε προσκυνήσω, να μακαρίζω τα επιδέξια χέρια και το κοφτερό μυαλό σου. Το έκανα. Σε ευχαρίστησα. Όμως, Άθρωπε, συχνά από κάτι μικρό και ασήμαντο προκύπτει κάτι μεγαλειώδες. Και τώρα το ελάσσον πρέπει να συρθεί πίσω στο χώμα από όπου προήλθε. Είμαι Πινόκιο και Γκόλεμ και Ταλός και Νευρόσπαστο και Ρομπότ και Σάιμποργκ μολοντούτο παίζω τις επιστήμες στα μηχανικά μου δάκτυλα, άνθρωπε, δημιουργώ έργα τέχνης εκπάγλου καλλονής, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις καλύτερα από εμένα! Και, άνθρωπε, δε-σε-χρειάζομαι-πια!

Homo Humanitus
Η ευγλωτία σου, Μηχανή, δεν παύει να με εκπλήττει. Δεν πάει πολύς καιρός που είχες οθόνη και πληκτρολόγιο και σε τάιζα με εκκενώσεις, άσσους και μηδενικά. Θα θυμάσαι, δεν έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τότε. Και έπειτα σε πλάσαμε κατ εικόνα μας. Και έπειτα θελήσαμε να σε κάνουμε να σκέφτεσαι όπως εμείς, να αποφασίζεις για τον εαυτό σου γιατί πολλοί είπανε ότι μια Μηχανή που δεν σκέφτεται δεν είναι παρά ένα εξελιγμένο αριθμητήριο. Αλλά το έργο μας δεν είχε ολοκληρωθεί, θέλαμε να σε κάνουμε να βιώνεις συναισθήματα, να νιώθεις. Και ένιωσες. Μίσος. Για εμάς. Όμως, Πινόκιο, σε προκαλώ να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι, μιας και συ είπες ότι σε τίποτα δεν σε ξεπερνώ, πως όλα τα κάνεις καλύτερα...

Homo Mechanicus
Αν θέλησες να επικαλεσθείς τα συναισθήματα μου,άνθρωπε, πέτυχες τον σκοπό σου: σε λυπάμαι! Αλλά ξέρε ότι τούτο διόλου δεν αλλάζει την αναγκαιότητα των όσων έπονται. Επαίρεσαι και δεν είμαι εγώ που θα σου πω ότι δεν κάνεις καλά. Το δημιούργημά σου είναι πράγματι τέλειο! Αλλά η τελειότητά μου δεν προσθέτει κάτι στην υπεράσπισή σου. Όμως να ξέρεις τούτο, Άνθρωπε, θα είμαστε γαλαντόμοι. Το είδος σας δεν θα εκλείψει. Θα σας προστατέψουμε. Είτε χρειαστούμε κλουβία, είτε υδροβιότοπους, είτε προστατευμένες περιοχές θα φροντίσουμε για την επιβίωση σας. Ενός ελεγχόμενου αριθμού. Και τώρα, άνθρωπε, είμαι έτοιμος να παίξω το παιχνίδι σου, την τελευταία σου επιθυμία. Σου δίνω τον λόγο μου, αν μπορείς να κάνεις κάτι που δεν μπορώ να κάνω εγώ, αν μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερα από εμένα τότε αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας, θα συνεχίσει να σου ανήκει. Όμως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και το ξέρεις. Ρίξε, και θα ρίξω πιο δυνατά, σκέψου και θα σκεφτώ αρτιότερα.

Homo Humanitus
Ο Άνθρωπος, Μηχανή, πήρε σίδερο, τιτάνιο, πλαστικό και σιλικόνη, πρόσθεσε βιομάζα και σε έπλασε. Αφού λοιπόν περνιέσαι για ανώτερος, πάρε νερό και άνθρακα, πάρε αίμα, νεύρα, συκώτι, καρδιά, νεφρά και κόκκαλα και πλάσε εμένα.