Ο Αμεδαίος Φρούμελ εκ του Μέλανος Δρυμού ήτο Ουνγκεχώυερ, ήτοι τέρας, δηλαδή μονστέρ. Τώρα θα μου πείτε τι είδους τέρας ήτο; Διότι υπάρχουσιν τέρατα και τέρατα. Ητο μούκας ; Ητο σαραντάημερον ; Ητο βρυκόλαξ,τουτέστιν βαμπάιαρ; Ητο κακόδραξ,κρατσαμπάς,νεκροζώντανον ζόμπι,γκρέμλιν,διαόλι ή μη τι άλλο ; Δεν δύναμαι ειπείν καθότι ελάχιστα στοιχεία σώζονται περί της περιπτώσεώς του. Ητο πάντως καλόψυχον τέρας και βαρέως έφερε την τερατωσύνην του. Θα προτιμούσε να είναι κι αυτός ένας ροδοκόκκινος αγελαδάρης με ξανθιά γενιάδα,δερμάτινο κοντοπαντέλονο με σταυρωτή τιράντα και καπέλο με λοφίο και το βραδάκι να παίζει σιάπφκοπφ κατεβάζοντας τρία - τέσσερα λίτρα Αουγκουστίνερμπρώυ στη μπυραρία του χωριού, μα , τι να κάνουμε, ο Θεός χρειάζεται και μερικά μόνστρουμ για τον κόσμο τούτο -έτσι αποφάσισε και ποιός είναι αυτός που θα τον κρίνει ; - και άμα είναι να σε τερατέψει σε τερατεύει και δε ρωτάει. Δεν επαραπονείτο λοιπόν ο κ.Φρούμελ, απεδέχθη το ρόλο του στο θαύμα της δημιουργίας και ηκολούθησεν την κλίσιν του. Απεσύρθη στα πέριξ δάση όπου ετρέφετο με ποιός ξέρει τι - διότι έκαστον τέρατον έχει και την ιδίαν αυτού τροφήν. Συχνάκις επαραμόνευε στα μονοπάτια κι άμα περνάγανε τίποτες διαβάτες ή λοτόμοι ενεφανίζετο καμαρωτός με την τερατώδη όψιν του, εχτύπα το δεξιόν ποδάριον παταγωδώς στο χώμα κι εκούναε νευρικά τα χέρια του φωνάζοντας : "Μπρρράου! Ατσατσάο Καρκαντούρ!" ή "Κρακατάο Σακατάκ Χριουμφ Γιαλαλαού!" και οι περαστικοί ετρέποντο εις άτακτον φυγήν, άλλοτε προς την προεπιλεγείσαν κατεύθυνσιν, ήτοι αυτήν ούτην ήδη ακολουθούσαν, άλλοτε δε κατόπιν μεταβολής οπότε και επέστρεφον εις το σημείον εκκινήσεως. Θα ηδυνάμεθα λοιπόν, βασει του προσημειωθέντος κριτηρίου να ταξινομήσομεν τους υπό του κ.Φρούμελ εκπλαγέντας διαβάτας εις δύο κατηγορίας:τους ταχύτερον του αναμενομένου καταφθάνοντας εις τον προοπισμό τους (στο εξής Τ.Α.Κ.Π.) και τους απράγως επιστρέφοντες εις την αφετηρίαν και σοβαρώς αναλογιζομένους εάν θα ήτο φρόνιμον να επαναλάβουσιν το εγχείρημα (στο εξής Α.Ε.Α.Σ.Α.Φ.Ε.Ε). Τόσον οι Τ.Α.Κ.Π. όσον και οι Α.Ε.Α.Σ.Α.Φ.Ε.Ε. μετά τριήμερον αφασίαν και αϋπνίαν και ενώ εσυνεχίζοντο οι λαχανιασμοί, αι καρδιακαί ταχυαρρυθμίαι, το πάνιασμα χειλέων και προσώπου, με τρεμάμενας χείρας εδιηγούντο τα καθέκαστα και η φήμη του τέρατος εξαπλούτο λίαν ταχέως, ουχί μόνο εις τας περιοχάς Βαυαρίας και Τυρόλου μα και μεταξύ Σουηβών, Πολωνών, Βυρτεμβεργίων και άλλων Τευτονικών και Σλαυικών φύλων. Ορισμένοι εξ αυτών υπερέβαλον τα μάλα, ομιλούντες περί τετρακεφάλου δαιμονικού φέροντος αιχμηρούς οδόντας, εκπέμποντος πύρ και φλόμους εκ του στόματος,κραυγάζοντας δήθεν "Γκράουαρρρ Μπουργκόϋερ Μουλάμπα Κανιέμπα Φαραντούρρ!", λόγια που, βεβαίως, ποτέ δεν εξεστόμισε ο Φρούμελ. Με τα χρόνια βέβαια κατάλαβαν όλοι πως επρόκειτο περί καλοκαγάθου και ουχί μισανθρώπου υπάρξεως και όλοι επεζήτουν να τον εσυναντήσουν. Εθεωρείτο μάλιστα πολύ γουρλίδικο να πεταχτεί αίφνης μπροστά σου ώστε τα προσφιλή πρόσωπα ηύχοντο εις τους προς ταξίδιον αναχωρούντες "Γκέε μιτ Φρούμελ" ή "Γκούτεν Φρούμελ άουφ ντεν βέγκ", ¨ητοι "Ο Φρούμελ μαζί σου" και "Καλό Φρούμελ στη στράτα σου". Οι τυχεροί που τονε συναντούσαν σταμάταγαν να του κάνουν παρέα κι αυτός τους μιλούσε για τους αστερισμούς και πως γεμίζει το φεγγάρι, για την επίδραση του αποσπερίτη στους έρωτες, για βότανα και γιατρικά και μαγικές στάχτες, για νάνους που γουργουρίζουν και κοροϊδεύουν τους κυνηγούς, για την πρωϊνή δροσιά και τη σημασία της για την επιδερμίδα των Νιμπελούνγκεν, για τους μεσημβρινούς των Δρυϊδιδων απ'όπου μπορούσαν να σου μιλήσουν αλλοεθνή ξωτικά π.χ. ο Πουκ κι ο Ομπερόν και που μέσα από αυτούς στέλνανε Αλβιονική υγρασία στους Τεύτονες αερικούς, με το αζημίωτο βέβαια γιατι κι αυτοί τους στέλνανε Τυρολέζικα βελανίδια και εντελβάις για τις νεραϊδούλες τους. Σε κάποιον τακτικό επισκέπτη μάλιστα, φίλοι πια και που του είχε εμπιστοσύνη, έδωσε την συνταγή ενός ποτού που είχε μαστορέψει ο ίδιος να την εκμεταλευτεί καταπώς νομίζει. Το ποτόν αυτό παρήχθη εργοστασιακώς, εγνώρισε δε αξιόλογον επιτυχίαν. Παραδόξως, τα τελευταία χρόνια, εξηφανίσθη από τις προθήκες ποτοπωλείων και μπαρ, εσυγκαταλέγετο πάντως εις τα αφροδισιακώς δρώντα, ως συνάγεται εκ λαϊκού τινός άσματος : "Θα πιούμε και ουίσκι, θα πιούμε και σαμπάνια, θα πιούμε τζιν και φρούμελ, θα πιούμε και μπανάνα, Αθηναίϊσα...". Oταν γαντζώθηκαν για τα καλά στην εξουσία εκείνες οι νευρωτικές ξανθόψειρες οι νατσιονάλσοτσιαλίστεν που σε κοιτάγανε στα δόντια να δούνε άμα τους κάνεις για τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία τους, στήσανε κάμποσα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κι άρχισαν να μαντρώνουν όσους δεν τους καλαρέσανε, τους θανατώνανε αφού πρώτα μένανε πετσί και κόκκαλο και μετά τους καίγανε σε κάτι φούρνους και τους κάνανε σαπούνια. Ο Φρούμελ ούτε ξανθός ήτανε, ούτε άρειες αναλογίες είχε κι έτσι πήρε κι αυτός την άγουσαν μαζί με τσιγγάνους, κομμουνιστές, ανάπηρους, κοντούς, Εβραίους, φιλελεύθερους κι άλλους παράξενους. Να, τέτοιες παλιανθρωπιές κάνανε οι τσογλαναράδες! Απ' την άλλη πάλι, σκέφτομαι, αν ζούσε σήμερα ο Φρούμελ μπορεί και να τον κάνανε αξιοθέατο και νά' ρχονταν τίποτε κακομαθημένα παιδαρέλια με τις μαμάδες τους, να του πετάγανε φυστίκια και να γελάγανε μαζί του, κι αυτό δεν θα το άντεχε ο καημένος, θα πάθαινε στεναχώρια και θ' αυτοκτονούσε. Ισως είναι καλύτερα έτσι!

Παράρτημα.
Σώζεται ένα σχετικό δημοτικό τραγούδι, σε μουσικό ύφος σονέτου του περασμένου αιώνα, με τους χαρακτηριστικούς Τυρολέζικους λαρυγγισμούς (Jodeln). O στιχουργός παραμένει άγνωστος και, όπως τα περισσότερα δημοτικά, υπέστη αλλοιώσεις και προσθήκες στην πορεία του χρόνου. Στην τρίτη στροφή π.χ. είναι σαφής μια "αναχρονιστική" προσθήκη που δεν μπορεί να χρονολογηθεί πριν από το μεσοπόλεμο.

Μπήκα στο Μέλανα Δρυμό
μ'έναν πολύ βαρύ καημό
ψάχνω να βρώ το τέρας
ο δυστυχής πατέρας.

Είμαι ο Φρούμελ ο πρεσβύτερος
χαλκόχρους - ένεκα ο ίκτερος
σε όλους προκαλεί το δέος
ο υϊός μου ο Αμεδαίος.

Εγέννησα ένα μονστέρ
που βρυχάται σαν τρακτέρ
εγέννησα ένα τέρατον
γαμώ το κέρατον.

http://www.delirium.gr