- 1-

Οι θεωρίες του Γιουνγκ περί συγχρονικότητας και όλων των υποστηρικτών του θα έβρισκαν πλήρη δικαίωση σ’ εκείνο το πρωινό. Αργοπορημένη όπως πάντα και με μια νάιλον σακούλα στο χέρι που επιδείκνυε ένα τεράστιο, κατακίτρινο καρβέλι ψωμί κατέφθασα αγκομαχώντας στη δουλειά μου στις εννέα και δεκαεννέα πρώτα λεπτά. Περίμενα ότι θα είναι ένα ακόμη σιχαμερό, βαρετό μέχρι θανάτου οχτάωρο και ξεκλείδωσα την πόρτα βλαστημώντας. «Ελευθερία!» ήθελα να κραυγάσω, «ζήτω η ελευθερία» αλλά το κατέπνιξα καθώς θα ήταν ανεπίκαιρο και άστοχο.
Άνοιξα όλα τα φώτα, επιθεώρησα το χώρο με μια γρήγορη ματιά όπως είχα τη συνήθεια να κάνω, ελπίζοντας να έχουν μπει κλέφτες και να τον έχουν αδειάσει από υπολογιστές, φαξ και κάθε είδους συνήγορο του διαβόλου. Επί ματαίω, τα πάντα βρίσκονταν στη θέση τους. Ανατριχιαστικό, είπα από μέσα μου. Πότε θα ερχόταν επιτέλους η μέρα που θα έβλεπα αυτό το χώρο γυαλιά καρφιά, σκέφτηκα και κάθισα βαριά μπροστά στον υπολογιστή μου έτοιμη να ανοίξω το yahoo.
Συνήθως, ανοίγω πρώτα το outlook για να ελέγξω την αλληλογραφία της δουλειάς, αλλά σήμερα είχα κάθε λόγο να ανοίξω πρώτα το yahoo. Κάθε λόγο βέβαια, γιατί περίμενα ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ. Αλλά, ας μπω στον κόπο να εξηγήσω τι εννοώ. Τον τελευταίο καιρό η ζωή που έκανα δεν μου άρεσε. Η δουλειά μου ήταν επιεικώς μια καφετιά κουράδα, η πόλη που ζούσα επιεικώς μια μπαγιάτικη, χιλιοζεσταμένη, μουχλιασμένη τυρόπιτα. Ήμουν μόνη, πιο μόνη ίσως δεν θα μπορούσε να είναι καμία λευκή, δυτική κάτω των 30. Ήμουν περίπτωση. Έτσι ένιωθα. Η ζωή μου, παράδειγμα προς αποφυγήν για όλες τις επερχόμενες γενεές. Η πρώτη των πρώτων στην black list των αποτυχημένων. Το top one.
Όταν κάποιος αγγίζει αυτά τα επίπεδα απελπισίας το ρίχνει ή στο φαΐ ή στην πίστη. Βουλιμική δεν θα γινόμουν ποτέ, μαλακία να τα σκας στα bodyline. Η ανώτερη όμως δύναμη, ναι, μάλιστα αυτή είχε κάποιο λόγο να δώσει. Αν είναι όντως ανώτερη δύναμη όπως θέλει να την αποκαλούν οι ταλαίπωροι ανθρωπούληδες, θα μπορούσε να βοηθήσει. Να βάλει ένα χεράκι να γίνω άνθρωπος. Όλο το προηγούμενο βράδυ λοιπόν το πέρασα σκεπτόμενη τι να ζητήσω από την ανώτερη δύναμη. Γιατί κάνω που κάνω τον κόπο να είναι και κάτι της προκοπής. Τι θα άλλαζε τη ζωή μου προς το καλύτερο; Τι έ; τι, σκεφτόμουν και έτρωγα να νύχια μου καθισμένη πάνω στο ένα μου πόδι στον μεγάλο καναπέ.
Τελικά, με είχε πάρει ο ύπνος πριν προλάβω να αποφασίσω, πράγμα που θεώρησα τρανό σημάδι. Το σύμπαν ήξερε καλύτερα από μένα τι χρειαζόμουν και θα μου το εμφάνιζε τις επόμενες μέρες. Αρκεί να βρισκόμουν σε εγρήγορση και να κρατούσα ανοιχτά όλα τα μέτωπα. Θα είχα 24 hours open τις κεραίες της αντίληψης μου. Θα είχα ανοιχτές όλες τις πύλες για να τρυπώσει ΤΟ MYNHMA. Ακόμη και το yahoo. Ποτέ δεν ξέρεις.


-2-

Η πόρτα χτύπησε πριν προλάβει ο ίντερνετ εξπλόρερ να βγει στην οθόνη. Σηκώθηκα βαριά. Κούριερ, ή καθαρίστρια ή πλασιέ που έχασε τον προσανατολισμό του και χτυπάει και σε γραφεία. Ένα απ΄τα τρί…
-Καλημέρα, δεν ξέρω αν είστε ενήμερη, αλλά σήμερα είναι η μέρα που θα αρχίσουμε τις εργασίες .
Μπροστά μου στεκόταν ένας τύπος με μπλε φόρμα. Τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω σαν μαυραγορίτης που του έτυχε μια πολύ καλή μπάζα και έχει εκπλαγεί σε απίστευτο βαθμό. Συνήλθα όμως σε χρόνο ρεκόρ, γιατί εκείνος δεν φάνηκε να πρόσεξε την έκπληξη μου και περίμενε υπομονετικά τη λεκτική μου συγκατάνευση. Αντί για αυτήν, άνοιξα διάπλατα την πόρτα και μου αποκαλύφθηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από εργάτες .
Το μάτι μου γυάλισε μπροστά στο θέαμα και το μειδίαμα εγκαταστάθηκε μόνιμα στα χείλη μου. Ξύλινες σκάλες και μπλε στολές δένανε αρμονικά σε ένα μπουκέτο που μύριζε τεστοστερόνη. Περνούσαν από μπροστά μου σαν να παρήλαυναν. Ένα περήφανο επιτελείο γκρεμιστών με τα μηχανήματά τους, δυνατό και έτοιμο να προκαλέσει την πλήρη καταστροφή όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Και μη φανταστείτε τίποτε εργαλεία από αυτά τα συνηθισμένα, αλλά κάτι τροχούς, καρούλια και μαδέρια τεραστίων διαστάσεων που η θέα τους σου έκοβε την αναπνοή. Ειδικά τα γιγαντιαία καρούλια παρουσίαζαν ξεχωριστό ενδιαφέρον καθώς τσουλούσαν πίσω από τους εργάτες της πρώτης γραμμής σαν τηλεκατευθυνόμενα ( έτσι νόμισα στην αρχή, μετά όταν πέρασαν όλοι μέσα στο χώρο κατάλαβα ότι τα έσπρωχναν αυτοί που μπήκαν τελευταίοι). Μικρή σημασία έχουν όμως οι λεπτομέρειες καθώς η όλη αίσθηση που έδιναν αυτοί και τα εργαλεία τους ήταν φουτουριστική ,εξωγήινη και πολλά υποσχόμενη καθώς οραματιζόμουν ήδη να μας πνίγει θριαμβευτικά η σκόνη του κατεδαφισμένου γραφείου.
Θα ήταν αδιανόητο να τους επιτρέψω να αναρωτηθούν αν βρίσκονται στον σωστό (γι΄ αυτούς) τόπο και χρόνο. Αυτοί οι άντρες ήταν τα τζόκερ στο τραπέζι της αγωνίας μου. Έκλεισα πίσω τους την πόρτα με ύφος Δρακουμέλ ενώ τα ανυποψίαστα, ανέμελα στρουμφάκια παίρνανε τις θέσεις τους στο χώρο για να αρχίσουν τις εργασίες.


-3-

Έμαθα τα μικρά τους ονόματα: Νίκος, Άγγελος και Γιώργος επί δύο. Τους ρωτούσα τονίζοντας το όνομά τους με ιδιαίτερη χάρη πως θέλουν τον καφέ. Τους κοιτούσα στα μάτια και χαμογελούσα σε στιλ χαριτωμένης αφέλειας όταν μου κάνανε ερωτήσεις για το που να ανοίξουν τις τρύπες. Αυτόν που τόλμησε να μου ζητήσει να του βγάλω στο τηλέφωνο το αφεντικό τον έβαλα στο μάτι και τον κοιτούσα επίμονα όταν ήταν πάνω στη σκάλα. Καναδύο φορές παραλίγο να πέσει.
Τους άρπαζα από το χέρι τη σκούπα και το φαράσι, λέγοντας με επιτηδευμένη γυναικεία δουλοπρέπεια και χαμηλωμένο κεφάλι :«Αφήστε τα αυτά σε μένα, έχετε άλλες δουλειές εσείς» και από μέσα μου έλεγα: « Ρημάχτε τα, διαλύστε τα, σπάστε τα, καταστρέψτε τα και γρήγορα δεν έχουμε πολύ χρόνο». Σκεπάζανε υπολογιστές, εκτυπωτές, σκάνερ και φαξ με νάυλον και γω τα ξεσκέπαζα. Μεγάλα κομμάτια ταβανιού και μικρές κουκίδες σκόνης χώνονταν στα πληκτρολόγια και μπλοκάρανε το hardware (ήθελα να πιστεύω για πάντα). Η συγχορδία των ενοχλητικών για άλλους τρυπανιών και μπλακ εν ντέκερ στα δικά μου αυτιά μεταμορφωνόταν στη ρυθμική τυμπανοκρουσία του νικητή. Ο ήχος του θριάμβου ηχούσε θεσπέσια στα αυτιά μου. Ζούσα την απόλυτη ηδονή. Έκανα βόλτες ανάμεσα σε σκάλες και σκυμμένα δουλικά, εργατικά στρουμφάκια ,πηδούσα πάνω από άπειρα μέτρα καλωδίου και κάθε λογής εργαλεία, σερνόμουν πάνω στα κομμάτια από τοίχο, στις σκόνες και τα νάυλον, έχωνα τη μούρη μου στις τρύπες του τοίχου και μετρούσα πόσα εκατοστά ήταν. Τακτικές ανατριχίλες συντάραζαν τη ραχοκοκαλιά μου. Ήθελα κι άλλο. Ήθελα την απόλυτη καταστροφή, τη συντριβή, την εξαφάνιση. Ηδονιζόμουν μπροστά στην αποσύνθεση. Μια αποσύνθεση δημιουργική.

-4-

Είχα καιρό να νιώσω τόση ευτυχία, τόση ανατριχίλα, τόση συγκίνηση. Επιτέλους η ζωή μου είχε κλονιστεί από κάτι. Ένιωθα άλλος άνθρωπος, ανώτερος, πιο ζεστός. Συγκινημένος από τα δώρα που η μοίρα απλόχερα χαρίζει. Ελεύθερος, ευχαριστημένος, αναγεννημένος. Έτοιμος να δείξει ευγνωμοσύνη σαν σωστός πιστός που οι προσευχές του εισακούστηκαν. Έτοιμος για μεγαλοψυχία και ανταπόδοση σ΄ αυτούς που τον βοήθησαν. Έτοιμος για όλα.
Όμως καθώς τα ανώτερα συναισθήματα ξεπηδούσαν με ορμή σιντριβανιού από την ψυχή μου άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα φερθεί εγωιστικά. Φυσικά και είχα φερθεί, κατέληξα μετά από ολιγόλεπτη ενδοσκόπηση διότι αυτό που για μένα ήταν λύτρωση από τα δεσμά, για τα καημένα τέσσερα στρουμφάκια δεν ήταν παρά δουλειά και μάλιστα αιματηρή (κοπιαστική/εξαντλητική). Ίδρωναν ξείδρωναν και όσο περνούσε η ώρα έδειχναν και πιο δυστυχισμένα, λες και μαράζωναν και έχαναν τη δύναμη τους. Δεν ήταν σωστό αυτό, βέβαια δεν ήταν. Άρχισα να τα λυπάμαι, τα έπαιρνα από πίσω και ό,τι δουλειά έκαναν τα βοηθούσα. Εκείνα βέβαια με το φιλότιμο που χαρακτηρίζει τους χειρονάκτες επέμεναν πως αυτές δεν είναι δουλειές για γυναίκες και να προσέχω και τέτοια. Εγώ όμως συνέχιζα απτόητη. Δεν ήταν καθόλου παράξενο που η όλη δουλειά με συνεπήρε σε επικίνδυνο βαθμό...
Το τέλος του οχτάωρου με βρήκε με ένα εργαλείο σα μυτερό τσεκούρι μπροστά στον τοίχο που με χώριζε από έναν νευρασθενικό ακάλυπτο. Κοίταξα τον τοίχο και συνειδητοποίησα πως αυτός με χώριζε από τον έξω κόσμο. Αυτός με χώριζε από τα όνειρα μου. Πίσω από αυτόν θα υπήρχε φως , το φως της μέρας, έστω χλωμό και μισοτελειωμένο, σαν το φως που κάποιος σκηνοθέτης αποσύρει αργά αργά από το τελευταίο πλάνο του. Πίσω από αυτόν θα υπήρχε φως , ας ήταν το σκοτωμένο φως που λιμνάζει ανάμεσα στις πολυκατοικίες, ας ήταν κάτι ξένο και άγνωστο, ας ήταν κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι πως δεν έλεγχα πλέον την ορμή μου. Θυμάμαι πως έφερα το ιδιαίτερο εργαλείο ενάντια στον τοίχο με δύναμη που δεν ταίριαζε σε μικροκαμωμένη γυναίκα. Θυμάμαι να πετιούνται κομμάτια τοίχου δεξιά αριστερά, να το σηκώνω και να το κατεβάζω ξανά και ξανά με μανία, σκόνη να με τυφλώνει και φωνές, πολλές φωνές αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν καθώς τα πάντα γίνονταν άσπρα και καθώς ένα σύννεφο σκόνης με έπαιρνε αλλού, σε έναν κόσμο πιο αραιό όπου τίποτα δεν θεωρούνταν πια αδύνατον…