July-July
15 Οκτωβρίου 1967, εννέα μήνες πριν έγινε η σύληψή μου. 17 Ιουλίου 2002 η ημέρα αποκαθήλωσής μου. Στο ενδιάμεσο η σκατένια ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν ένα απομεσήμερο του Γενάρη, οι αρχαίοι τον έλεγαν Γαμηλιώνα, the same thing. Σήμερα είναι Ιανουάριος του έτους 2008, δεν είναι ούτε Γαμηλιώνας ούτε καν Γενάρης, είναι Ιανουάριος, απαξιώθηκε και αυτός έχασε το νόημά του, την ουσία του. Σε λίγο θα πάψει και να υπάρχει, γιατί δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Στην αρχή της δημιουργίας υπήρχε μόνο ένας μήνας, αυτός, ο Γαμηλιώνας. Η ιδιότητά του να δημιουργεί διάθεση για το πιο πρωτόγονο και ισόθεο ένστικτο χαρακτήριζε όλη τη χρονιά. Ο άνθρωπος τα ζώα και όλη η φύση ασχολιόταν αποκλειστικά με το Γαμήσι. Όλοι προσπαθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, ώστε να γαμεύονται και να γαμούν όσο καλύτερα μπορούν. Μερικοί όμως γαμούσαν και γαμεύονταν καλύτερα. Απλά και μόνο γιατί εμβάθυναν περισσότερο στην γάμευση. Μερικοί δεν ενδιαφέρονταν αρκετά για τη γάμευση. Οι αγάμητοι δημιούργησαν όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Η πρώτη φορά που πέθανα ήταν εννέα μήνες μετά τη σύλληψή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, τι σημαίνει θάνατος, αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά που πέθανα. Από υδρόβιος, έγινα αερόβιος. Η ζωή μου ήταν ολοκληρωτικά βιωμένη στη προσωπική μου σφαίρα, εγώ με τον εαυτό μου, εγώ και η σφαίρα μου. Όλα τα έβρισκα μαγικά μέσα στη σφαίρα μου. Και ξαφνικά πέθανα. Ο θάνατός μου ήταν βίαιος, ασφυκτικά πιεστικός, πραγματικός θάνατος. Όλη η εμπειρία και η γνώση μέσα στη σφαίρα μου χάθηκαν, είχα μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό. Μια καινούρια ζωή ξεκινούσε που θα κατέληγε σε ένα νέο θλιβερό τέλος, τον δεύτερο θλιβερό θάνατο μου. Λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη. Πιστεύω ότι κάθε ξεκίνημα είναι διασκεδαστικό γεμάτο απρόσμενα γεγονότα. Το τέλος είναι πάντα θλιβερό. Τα τραγικά γεγονότα της ζωής μας δεν τα θυμόμαστε, όσο πιο τραγικά τόσο πιο αμυδρά διαγράφονται στη μνήμη μας. Για να καταφέρω να θυμηθώ τον πρώτο μου θάνατο μου πήρε τέσσερα χρόνια συγκέντρωσης και αποκοπής από τα εγκόσμια. Ο ορισμός που κατάφερα να δώσω μετά από αυτή την κοπιαστική προσπάθεια περιορίζεται σε δυο λέξεις: July July. Ο Ιούλιος είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου μετά το Γενάρη, και ας είναι δημιούργημα των αγάμητων. Τον Ιούλιο κάθε εργασία, κάθε σκέψη και κάθε πρόβλημα αναγκαστικά διακόπτεται. Το μεγάλο ταξίδι έχει ήδη αρχίσει. Όλα έχουν κανονιστεί. Είναι όλοι στο σημείο εκκίνησης και περιμένουν την πτώση της σημαίας για την έναρξη των πολυπόθητων και μοναδικών κάθε χρόνο διακοπών του Αυγούστου. Η αναμονή είναι καλύτερη από την πραγματοποίηση του αναμενόμενου. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ιούλιος είναι καλύτερος από τον Αύγουστο. 
Όταν έγινα δεκαέξι χρόνων, τον Ιούλιο του 1983 γνώρισα μια κοπέλα που μου είπε ότι σε ηλικία 35 ετών θα πέθαινα. Ήξερε να διαβάζει τη γραμμή της ζωής της δεξιάς παλάμης. Έτσι και συνέβη. Τον Ιούλιο του 2002 πέθανα. Ήξερα βέβαια ότι θα πεθάνω. Ήξερα πότε θα πεθάνω. Είχα ξαναπαιθάνει ήδη μια φορά. Ήμουν δηλαδή προετοιμασμένος. Το να είσαι προετοιμασμένος για ένα γεγονός που πρόκειται να συμβεί δεν σημαίνει και τίποτα, απλά γιατί το γεγονός δεν συμβαίνει ποτέ όπως το έχεις προσχεδιάσει. Η εξέλιξη του αναμενόμενου ήταν τραγική. Ο πρώτος μου θάνατος ήταν στιγμιαία επώδυνος. Ο δεύτερος θάνατος ήταν η καταδίκη μου στην αιώνια ωδίνη. Ο πρώτος μου θάνατος με οδήγησε σε μια προσωπική μετάβαση από την ατομικότητα στην κοινωνική ζωή, ό δεύτερος θάνατος με διέσπασε σε άπειρα μη συνδέσιμα αστρικά σωματίδια που θα περιφέρονταν αιώνια στο σύμπαν χωρίς κανένα προορισμό και χωρίς καμία συνείδηση. Δεν έγινα καν ένα άστρο του σύμπαντος, έγινα η αστρική βρομιά, η αστρική σκόνη, το αστρικό τίποτα. Ο πρώτος θάνατός μου διήρκεσε μόλις 45 λεπτά. Ο δεύτερος, δεν θα τελειώσει ποτέ, η οδύνη θα είναι αιώνια. Πέθανα με τον χειρότερο τρόπο γιατί ήμουν το χειρότερο δημιούργημα της πλάσης. Πράξεις μου ήταν τα τραγικότερα ιστορικά καταγραμμένα γεγονότα. Η σατανική έκφραση των άρρωστων συναισθημάτων μου ξεκίνησε στην ηλικία των 6 ετών μου που ξεκίνησα να γρονθοκοπώ μέχρι εμόπτισης τη μάνα μου ενώ κοιμόταν. Αυτή ήταν απλά η αρχή της τραγικής για την κοινωνία ιστορίας μου. Το τέλος μου ήταν συνεπές με την αρχή. Σκότωσα τη μάνα μου με τη χρήση ενός σφυριού χτυπώντας τη στο κεφάλι. Στη συνέχεια έδωσα τέλος στη σκατένια ζωή μου απαγχονίζοντας το κορμί μου. Κρεμάστηκα από μία αιωνόβια βελανιδιά. Μόνο αυτός ό κορμός μπορούσε να σηκώσει και να αντέξει το αιώνιο βάρος του καταραμένου παραμορφωμένου κορμιού μου.
Αχ πατέρα, εσύ που με δημιούργησες, εσύ που με καθοδηγούσες πάντα, φέρε με πίσω. Μην με αφήνεις σε αυτό το αιώνιο μαρτύριο της απραξίας. Θα προσπαθήσω ακόμη περισσότερο. Θα γίνω ακόμη πιο κακός, πιο κακός και από εσένα και ας είσαι ο μοναδικός. Ο γενεσιουργός κάθε κακού, ας είσαι ο ακατανόμαστος. Αχ πατέρα....