Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2008
Θα σου διηγηθώ μία ιστορία για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ. Μόνο άκουσα γι’ αυτόν. Βρήκα μια μέρα το ημερολόγιό του μέσα στο λεωφορείο πηγαίνοντας στη δουλειά μου κι άρχισα να το ξεφυλλίζω. Αυτόν δεν τον συνάντησα ποτέ ως τώρα για να του το δώσω, αλλά μίλησα με τους φίλους του κι έμαθα πολλά για τη ζωή του.
[Η μοίρα δεν είναι το γυάλινο τούβλο του Cortazar. Είναι ένα μεγάλο μπουκάλι με τοιχώματα ελαστικά. Ποτέ δεν ξέρουμε αν είμαστε μέσα ή έξω απ’ αυτό. Πολλές φορές όταν νομίζουμε ότι είμαστε έξω, στην πραγματικότητα είμαστε μέσα. Μέσα ή έξω. Έξω και πάλι μέσα.]
– «Είμαι ένας άνθρωπος που έχει αλλάξει τη μοίρα του».
Ο Χουάν Άλμπαρεθ Μέτα για χρόνια σκεφτόταν κάπως έτσι. Μερικές φορές η σκέψη αυτή εντείνονταν. Μια μέρα εκεί που περπατούσε ήρεμα, ένας εργάτης με φόρμα σκονισμένη και λερωμένη από τις μπογιές γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα πάνω του.
– «Ήμουν κι εγώ σαν εσένα», του απάντησε ο Χουάν άμεσα, σχεδόν αυτόματα, μες ‘το μυαλό του.
Ο Χουάν ξεκίνησε τη ζωή του πεπεισμένος ότι το σχέδιο ήταν σωστό. Είχε ακολουθήσει με σύνεση, όπως κάθε σωστό παιδί της ηλικίας του, τις συμβουλές των δικών του ανθρώπων. Ο πρώτος στόχος ήταν να γίνει ο καλύτερος εργάτης.
– «Γιατί μόνο αυτός που εργάζεται σκληρά πηγαίνει μπροστά σ’ αυτή τη ζωή».
Μόνο γνωρίζοντας τη δουλειά από τη βάση, μπορείς να φτάσεις μία μέρα ψηλά, να έχεις επιχειρήσεις και να βγάζεις λεφτά. Κι αυτός δούλεψε. Δούλεψε σκληρά. Έβαλε όλες του τις δυνάμεις και μέσα σε λίγο καιρό έγινε ο καλύτερος. Μπορούσε να βγάζει πέρα κάθε δουλειά σε χρόνο περιορισμένο και με ποιότητα επαγγελματική.
Και μια μέρα βαρέθηκε. Ξύπνησε και είπε: «Αυτή η ζωή. Το κουστούμι που μου έραψαν. Δεν μου ταιριάζει». Και αποφάσισε να την αλλάξει. Άρχισε σκληρό διάβασμα, να μπει στο πανεπιστήμιο, ‘ν’ αλλάξει τη ζωή του’. Άρχισε σπουδές και μεταπτυχιακά. Άκουγε μουσική μανιωδώς, ψάχνοντας κάτι. Έτρωγε τους δίσκους της jazz, καταβρόχθιζε βιβλία και απολάμβανε ποιήματα. Έγινε ποιητής.
Στην πραγματικότητα ήταν Έλληνας. Γιάννη Μίχα τον έλεγαν, αλλά αυτός ένιωθε Ισπανός. Είχε πείσει τον εαυτό του ότι ήταν Ισπανός που έχει απλά ελληνικό διαβατήριο. Ήθελε να τ’ αλλάξει όλα. Ένιωθε την οικογένειά του και το περιβάλλον του να τον δένει. Να τον κρατάει σ’ ένα κουτί πλαστικό που δεν ήταν γι’ αυτόν. Έφυγε από την Ελλάδα να ζήσει μόνος του στην Ισπανία. Ήθελε να γίνει ποιητής αληθινός.
[Τι εννοούμε στα ελληνικά όταν χρησιμοποιούμε τη φράση : «Μη δίνεις σημασία» ή «Πολλή σημασία έδωσες»; Αυτό που κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις εκφράσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «προσοχή» που θα δώσουμε σε ένα πράγμα. «Μη δίνεις σημασία» σημαίνει «Μη δίνεις προσοχή». Φαίνεται να υπάρχει κάτι κρυμμένο πίσω από αυτή την αθώα σύνδεση που κάνουμε καθημερινά μεταξύ προσοχής και σημασίας. Μοιάζει να παραδεχόμαστε σιωπηρά πως ανάλογα με την προσοχή που δίνεις στα πράγματα, αλλάζει και η σημασία τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν είναι απίθανο δίνοντας άλλη κατεύθυνση στην προσοχή σου ή δίνοντας απλά περισσότερο προσοχή, να μετασχηματιστεί ολοκληρωτικά η σημασία των πραγμάτων που βρίσκονται γύρω σου. Να αλλάξει το νόημα τους. Να γίνουν άλλα.]
Στην Ισπανία ο Χουάν πέρασε στην αρχή δύσκολα, με πολύ μοναξιά. Τόση μοναξιά που πολλές φορές ένιωθε να βγαίνει από τον εαυτό του. Να βγαίνει ‘εκτός εαυτού’. Αυτό δεν τον πτόησε. Ο ‘ποιητικός’ του στόχος ήταν εκεί, παρόν γι’ αυτόν. Έβγαλε όλη του τη δημιουργικότητα. Σημείωνε παντού και συνεχώς τις σκέψεις του. Ξυπνούσε τα βράδια και σημείωνε τους εφιάλτες του, με ημερομηνία και ώρα και όλα.
Μαδρίτη, Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2006 *(Ένα μήνα μετά.)
Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο.
Ήμουνα με τον Σωτήρη από το Stereo Επιλογές στη Βαρκελώνη.
Έξω, σ’ ένα μικρό νησάκι μέσα στη θάλασσα.
Εκεί, λέει, ήταν μία εκκλησία με τρύπες, σαν τη Sangrada Familia.
Ήμουν ευτυχισμένος, ή απλά χαρούμενος, δεν θυμάμαι.
Το μέρος ήταν φοβερό και μιλούσαμε με τον Σωτήρη κάνοντας αστεία.
Αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν ότι το νησάκι ήταν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας.
Όταν η λειτουργία τελείωνε, αυτό πλημμύριζε και χανόταν κάτω από το νερό.
Ο Σωτήρης δεν ξέρω αν το ήξερε, αλλά δεν μου είπε τίποτα.
Η λειτουργία τελείωσε, τα νερά άρχισαν να ανεβαίνουν, κι εγώ έτρεξα να φύγω.
Δεν πρόλαβα.
Σκάλωσα σε μια καμάρα της εκκλησίας και δεν μπορούσα να ανέβω στην επιφάνεια.
Ξύπνησα για να μην πνιγώ.
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2007
Χτες είδα κι άλλο τρελό όνειρο.
Μου είχαν βάλει μέσα στο στομάχι μου ένα ζωντανό ποντίκι.
Αυτό ζούσε και δεν πέθαινε.
Έτρωγε κι έχεζε μέσα στο στομάχι μου.
Πήγα να ξεράσω και δεν μπορούσα.
Ξύπνησα.
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007
Κάθε βράδυ κατεβαίνω μια σκάλα
που δεν την κατέβηκε κανείς.
Με υγρασία και λίγο φως,
και τις ανάσες των γύρω ν’ ακούγονται από μακριά.
Και η δική μου να δυναμώνει και να πιέζεται.
Κι εσύ να μην είσαι εδώ και να λείπεις.
Ο Χουάν για όλους εκείνους τους μήνες ζούσε μέσα σε μια βόμβα νοήματος. Πρόσεχε το κάθε τι και κρατούσε σημειώσεις. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι όλα γύρω του τού άφηναν ένα στίγμα διαφορετικό τώρα από πριν. Καταλάβαινε ότι δεν ήταν τόσο τα ίδια τα πράγματα που άλλαζαν, αλλά το πώς αυτός τα ένιωθε. Κάτι που όμως σε τελική ανάλυση ήταν το ίδιο.
Τώρα ένιωθε πραγματικά. Σε κάθε σημείο του κορμιού του και με κάθε νευρώνα του μυαλού του. Ένιωθε σε σημείο που ερωτευόταν τυχαίες περαστικές και τους έγραφε γράμματα.
Μαδρίτη, Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006
Μιλάς και τα μάτια σου γυαλίζουν μες ‘το σκοτάδι. Σε ακούω. Σε βλέπω μπροστά μου. Τα μάτια μου είναι κολλημένα πάνω σου και σε χαϊδεύουν ολόκληρη. Κοιτάζω τα πόδια σου. Φαντάζομαι πως θα είναι γυμνά. Σκέφτομαι το σχήμα του μουνιού σου. Γλυκιά μου, νιώθω τέτοια έλξη που με κάνει να θέλω να κολλήσω πάνω σου.
Κι εσύ μιλάς, και σ’ ακούω. Δεν ξέρω αν αυτά που μου λες είναι ακατανόητα επειδή είσαι εσύ έτσι ή επειδή είναι όλα εδώ τόσο ακατανόητα. Όλα είναι μπερδεμένα εδώ. Εμείς. Οι άλλοι.
Και σ’ ακούω, και δεν ξέρω τι να κάνω. Γιατί δεν ξέρω που βρίσκεσαι, σε ποιο κουτάκι να σε βάλω, ούτε εσένα ούτε τους άλλους. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να πέσω πάνω σου. Ν’ ακουμπήσει το σώμα μου το δικό σου και να κολλήσει πάνω του. Θέλω να φιλήσω σιγά σιγά όλο το κορμί σου και να σ’ αφήσω να φύγεις μετά.
Αυτό που με δυσκολεύει είναι ότι τώρα το βλέπω καθαρά. Όπως τις άλλες φορές, έτσι και τώρα. Θέλω να μπω μέσα σου και να σ’ αφήσω να φύγεις. Θέλω να σε ρουφήξω και να σ’ αφήσω ελεύθερη. Όχι για σένα, και για μένα.
Και σ’ ακούω και θέλω να μπω μέσα σου ολόκληρος. Να μπω από πάνω μέχρι κάτω, ολόκληρος μέσα στο σώμα σου. Να σε βρω, να σε χαϊδέψω, να σε κοιτάξω από ‘κει. Να δω τι είναι αυτό που θέλεις, που σου λείπει. Τι σε βασανίζει και τι σε στεναχωρεί. Να σε δω να χαίρεσαι, να γελάς. Να σ’ ακουμπήσω, να σου μιλήσω από ‘κει μέσα. Να σου ψιθυρίσω γλυκόλογα και ένα νανούρισμα της μαμάς. Να στριφογυρίσω, να ουρλιάξω. Να σου πω τι σκέφτομαι για όλα αυτά που λες, και πως νιώθω πιεσμένος και εξόριστος σ’ έναν άγνωστο τόπο. Να κλάψω. Να σου πω για τους φόβους μου και τις χαρές μου. Και όλα αυτά όχι με λόγια. Αλλά από μέσα, με όλες τις αισθήσεις, χωρίς σκέψη.
Θέλω να σε γαμήσω. Να μπω μέσα σου ολόκληρος και να κολλήσω πάνω σου, για μια στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτάς μου για σένα.
Δεν έμεινε όμως εκεί. Δεν μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτο όλο αυτό το κύμα ερεθισμάτων και νοημάτων που ερχόταν από μέσα του. Έκανε ακόμα πιο έντονη την παρατήρηση. Σταμάτησε να κοιτάζει προς τα έξω και έστρεψε το βλέμμα του προς τα μέσα. Άρχισε να παρατηρεί έντονα τα συναισθήματά του, τι ένιωθε με το κάθε τι που του συνέβαινε. Άρχισε να παρατηρεί τον εαυτό του. Έκανε μία βουτιά στο Εγώ του.
Η μοναξιά του εντάθηκε κι άλλο. Βρισκόταν σε ένα πηγάδι, αυτός και ο εαυτός του. Τότε ήταν που ξεκίνησε να γράφει ακατάληπτους διαλόγους και να σχεδιάζει παράξενα ποιήματα.
Μαδρίτη, Δευτέρα 15 Μαΐου 2007 *
Και ήμουν και μιλούσα με τη Σοφία.
Κύκλος, παύση, Σοφία, Μαδρίτη, θάνατος, γένια, μαλλιά, δωμάτιο 2×3, μικρό, και είπα «Α! για να δω κάτι…»
Παύση, ησυχία.
– Μπαμπά, ποια γυναίκα αγαπάς πιο πολύ;
– Εσένα, αγάπη μου.
– Όχι, εμένα μπαμπά, από τις άλλες…
– Α, ο μπαμπάς αγαπάει πολλές γυναίκες, αγάπη μου.
Αλλά πιο πολύ αγαπάει τη μαμά σου.
Γιατί η μαμά σου αγαπάει εσένα.
– Εμένα μπαμπά, πόσο μ’ αγαπάς;
– Από ‘δω μέχρι τ’ αστέρια και πάλι πίσω…
Θέλω μια μεγάλη αγκαλιά
και κατανόηση για να πάρω δύναμη.
Θέλω να σηκωθώ όρθιος,
να σταθώ γερά σαν στήριγμα.
Θέλω να γυρίσω γύρω και
να τα σπάσω όλα σαν άγριος.
Θέλω να κουλουριαστώ στη γωνιά μου
να πάρω δύναμη και
να σηκωθώ γερά στα πόδια μου,
να γίνω στήριγμα για τους άλλους.
Και μέχρι τότε κουλουριάζομαι.
Και το φιλί σου λείπει να δροσίσει το κούτελό μου.
Φόβος, φόβος, φόβος,
φόβος, φόβος, τρέμω,
φόβος, φόβος, φόβος,
σήκω, φόβος, σήκω,
φόβος, φόβος, φόβος,
τρέμεις, φόβος, φόβος,
φόβος, έλα, φόβος,
φόβος, φόβος,
σήκωσέ με, φόβος,
φόβος, φόβος,
τρέμω, φόβος, φόβος, φόβος,
φόβος, φοβάμαι.
Άγνωστη ημερομηνία
Πολλές φορές τις νύχτες ξυπνάω
μ’ ένα σκοινί να κρέμεται απ’ τα χέρια μου.
Και μετά το βρήκε.
Αυτό ήταν. Ξύπνησε μια μέρα και κατάλαβε. Μια μέρα μέσα στο πηγάδι της μοναξιάς έπιασε τα τοιχώματα και κατάλαβε. Κατάλαβε πόσο πολύ του έλειπε ‘Αυτή’. ‘Αυτή’ που θα ήταν για πάντα μαζί. Σε ένα ‘πάντα’ όπου θα ενώνονταν όλοι οι χρόνοι, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε ένα ‘μαζί’, με όλη τη σημασία της λέξης. ‘Αυτή’ που θα την άφηνε να έρθει κοντά του και να τον ακουμπήσει, όπως ποτέ δεν είχε κάνει ως τότε. ‘Αυτή’ στην οποία θα άφηνε ολοκληρωτικά τον εαυτό του να πέσει στα χέρια της.
Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007
Χθες το βράδυ στον ύπνο μου ξύπνησα,
και σου φίλησα τα μάτια.
Ο Χουάν Άλμπαρεθ Μέτα ένιωθε τώρα μισός. Όλη αυτή η προσπάθεια να ξεφύγει από τη μοίρα που έπεφτε βαριά πάνω του, είχε αποδειχτεί άκαρπη. Ως Γιάννης Μίχας φορούσε τόσα χρόνια ένα ρόλο που του πήγαινε τόσο καλά που ούτε ο ίδιος είχε συνειδητοποιήσει την παρουσία του. Ένα ρόλο που του είχε γίνει δεύτερη φύση. Είχε γίνει ένα με το δέρμα του.
Τώρα φαίνονταν καθαρά. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιζε το ρόλο του ζεν πρεμιέ, του νέου ωραίου εραστή, του Δον Ζουάν, αυτού που προσπαθεί να κάνει κάθε γυναίκα να τον ερωτευτεί. Ο ίδιος ξεγλιστρούσε συνέχεια, πηδώντας από λουλούδι σε λουλούδι, και έμενε μόνο εκεί που ήθελε. Ενώ και πάλι δεν έμενε για πολύ. Συνήθιζε ν’ ανάβει και να σβήνει σαν πυροτέχνημα αφήνοντας μια αχνή λάμψη για λίγα δευτερόλεπτα.
Όλη αυτή η αναζήτηση, η μποέμ διάθεση και η ενασχόληση με τη ποίηση, ακόμα και αυτή, φάνηκε να μην αποτελεί τελικά τίποτα παραπάνω παρά ένα διάνθισμα του παλιού ρόλου. Του ρόλου που είχε από πάντα. Ο τέλειος εραστής δεν μπορεί να είναι ρηχός, ένας απλός εργάτης.
– «Ο τέλειος εραστής. Ένας μπογιατζής που μπορεί για ώρες να μιλάει για ποίηση. Αυτός που γαμάει σαν ψαράς και μιλάει σαν τον Βέλτσο.»
Άρχισε να τινάζεται, να ξεσκίζει το δέρμα του προσπαθώντας να πετάξει το ρόλο που ήταν καλά κολλημένος πάνω του. Το έκανε για μήνες. Έσκισε και κάποιες από τις ποιητικές του απόπειρες που τώρα δεν τις έβλεπε παρά ως εφηβικές ανοησίες. Μάταια. Πάντα επέστρεφε σε αυτό που είχε μάθει καλύτερα να κάνει. Στον καλοφορεμένο ρόλο.
Και το χειρότερο, άρχισε να υποψιάζεται ότι ακόμη κι αν έβγαζε το ρόλο αυτόν από πάνω του, σε κάποιον άλλον θα έμπαινε και θα τον φορούσε το ίδιο καλά. Δεν θα ήξερε και πάλι αν είναι δικός του ή του τον ψιθύρισε κάποιος στο αυτί μια μέρα που δεν θυμάται.
Και τότε κουράστηκε και παραιτήθηκε και είπε: «Δεν θα κόψω τα σκοινιά που με κρατάνε, γιατί αυτό δεν γίνεται.» Και άρχισε να στριφογυρνάει δεξιά κι αριστερά σ’ έναν τρελό ακατανόητο χορό με τα σκοινιά να του κάνουν παρέα. Ψάχνοντας να βρει ενδιαφέρον.
Άγνωστη ημερομηνία
Όταν γδυθείς και δεις τον εαυτό σου γυμνό,
θα τρομάξεις.
Όταν δεις την ακρούλα που κρέμεσαι,
κι αυτήν που ζητάς απ’ τον άλλον να σε πιάσει,
θα τρομάξεις.
Κλείσε τα μάτια
κι άσε τον πόνο να μπει μέσα σου.
Ρίγος και ξέβρασμα
από μια κλωστή.
Η αιώνια επιστροφή του ίδιου.
Ο Χουάν ξεκίνησε τη ζωή του πεπεισμένος ότι το σχέδιο ήταν σωστό. Είχε ακολουθήσει με σύνεση, όπως κάθε σωστό παιδί της ηλικίας του, τις συμβουλές των δικών του ανθρώπων. Ο πρώτος στόχος ήταν να γίνει ο καλύτερος εργάτης.
– «Γιατί μόνο αυτός που εργάζεται σκληρά πηγαίνει μπροστά σ’ αυτή τη ζωή».
Μόνο γνωρίζοντας τη δουλειά από τη βάση, μπορείς να φτάσεις μία μέρα ψηλά, να έχεις επιχειρήσεις και να βγάζεις λεφτά. Κι αυτός δούλεψε. Δούλεψε σκληρά. Έβαλε όλες του τις δυνάμεις και μέσα σε λίγο καιρό έγινε ο καλύτερος. Μπορούσε να βγάζει πέρα κάθε δουλειά σε χρόνο περιορισμένο και με ποιότητα επαγγελματική.
Και μια μέρα βαρέθηκε. Ξύπνησε και είπε: «Αυτή η ζωή. Το κουστούμι που μου έραψαν. Δεν μου ταιριάζει». Και αποφάσισε να την αλλάξει. Άρχισε σκληρό διάβασμα, να μπει στο πανεπιστήμιο, ‘ν’ αλλάξει τη ζωή του’. Άρχισε σπουδές και μεταπτυχιακά. Άκουγε μουσική μανιωδώς, ψάχνοντας κάτι. Έτρωγε τους δίσκους της jazz, καταβρόχθιζε βιβλία και απολάμβανε ποιήματα. Έγινε ποιητής.
Στην πραγματικότητα ήταν Έλληνας. Γιάννη Μίχα τον έλεγαν, αλλά αυτός ένιωθε Ισπανός. Είχε πείσει τον εαυτό του ότι ήταν Ισπανός που έχει απλά ελληνικό διαβατήριο. Ήθελε να τ’ αλλάξει όλα. Ένιωθε την οικογένειά του και το περιβάλλον του να τον δένει. Να τον κρατάει σ’ ένα κουτί πλαστικό που δεν ήταν γι’ αυτόν. Έφυγε από την Ελλάδα να ζήσει μόνος του στην Ισπανία. Ήθελε να γίνει ποιητής αληθινός.
[Τι εννοούμε στα ελληνικά όταν χρησιμοποιούμε τη φράση : «Μη δίνεις σημασία» ή «Πολλή σημασία έδωσες»; Αυτό που κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις εκφράσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «προσοχή» που θα δώσουμε σε ένα πράγμα. «Μη δίνεις σημασία» σημαίνει «Μη δίνεις προσοχή». Φαίνεται να υπάρχει κάτι κρυμμένο πίσω από αυτή την αθώα σύνδεση που κάνουμε καθημερινά μεταξύ προσοχής και σημασίας. Μοιάζει να παραδεχόμαστε σιωπηρά πως ανάλογα με την προσοχή που δίνεις στα πράγματα, αλλάζει και η σημασία τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν είναι απίθανο δίνοντας άλλη κατεύθυνση στην προσοχή σου ή δίνοντας απλά περισσότερο προσοχή, να μετασχηματιστεί ολοκληρωτικά η σημασία των πραγμάτων που βρίσκονται γύρω σου. Να αλλάξει το νόημα τους. Να γίνουν άλλα.]
Στην Ισπανία ο Χουάν πέρασε στην αρχή δύσκολα, με πολύ μοναξιά. Τόση μοναξιά που πολλές φορές ένιωθε να βγαίνει από τον εαυτό του. Να βγαίνει ‘εκτός εαυτού’. Αυτό δεν τον πτόησε. Ο ‘ποιητικός’ του στόχος ήταν εκεί, παρόν γι’ αυτόν. Έβγαλε όλη του τη δημιουργικότητα. Σημείωνε παντού και συνεχώς τις σκέψεις του. Ξυπνούσε τα βράδια και σημείωνε τους εφιάλτες του, με ημερομηνία και ώρα και όλα.
Μαδρίτη, Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2006 *(Ένα μήνα μετά.)
Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο.
Ήμουνα με τον Σωτήρη από το Stereo Επιλογές στη Βαρκελώνη.
Έξω, σ’ ένα μικρό νησάκι μέσα στη θάλασσα.
Εκεί, λέει, ήταν μία εκκλησία με τρύπες, σαν τη Sangrada Familia.
Ήμουν ευτυχισμένος, ή απλά χαρούμενος, δεν θυμάμαι.
Το μέρος ήταν φοβερό και μιλούσαμε με τον Σωτήρη κάνοντας αστεία.
Αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν ότι το νησάκι ήταν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας.
Όταν η λειτουργία τελείωνε, αυτό πλημμύριζε και χανόταν κάτω από το νερό.
Ο Σωτήρης δεν ξέρω αν το ήξερε, αλλά δεν μου είπε τίποτα.
Η λειτουργία τελείωσε, τα νερά άρχισαν να ανεβαίνουν, κι εγώ έτρεξα να φύγω.
Δεν πρόλαβα.
Σκάλωσα σε μια καμάρα της εκκλησίας και δεν μπορούσα να ανέβω στην επιφάνεια.
Ξύπνησα για να μην πνιγώ.
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2007
Χτες είδα κι άλλο τρελό όνειρο.
Μου είχαν βάλει μέσα στο στομάχι μου ένα ζωντανό ποντίκι.
Αυτό ζούσε και δεν πέθαινε.
Έτρωγε κι έχεζε μέσα στο στομάχι μου.
Πήγα να ξεράσω και δεν μπορούσα.
Ξύπνησα.
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007
Κάθε βράδυ κατεβαίνω μια σκάλα
που δεν την κατέβηκε κανείς.
Με υγρασία και λίγο φως,
και τις ανάσες των γύρω ν’ ακούγονται από μακριά.
Και η δική μου να δυναμώνει και να πιέζεται.
Κι εσύ να μην είσαι εδώ και να λείπεις.
Ο Χουάν για όλους εκείνους τους μήνες ζούσε μέσα σε μια βόμβα νοήματος. Πρόσεχε το κάθε τι και κρατούσε σημειώσεις. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι όλα γύρω του τού άφηναν ένα στίγμα διαφορετικό τώρα από πριν. Καταλάβαινε ότι δεν ήταν τόσο τα ίδια τα πράγματα που άλλαζαν, αλλά το πώς αυτός τα ένιωθε. Κάτι που όμως σε τελική ανάλυση ήταν το ίδιο.
Τώρα ένιωθε πραγματικά. Σε κάθε σημείο του κορμιού του και με κάθε νευρώνα του μυαλού του. Ένιωθε σε σημείο που ερωτευόταν τυχαίες περαστικές και τους έγραφε γράμματα.
Μαδρίτη, Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006
Μιλάς και τα μάτια σου γυαλίζουν μες ‘το σκοτάδι. Σε ακούω. Σε βλέπω μπροστά μου. Τα μάτια μου είναι κολλημένα πάνω σου και σε χαϊδεύουν ολόκληρη. Κοιτάζω τα πόδια σου. Φαντάζομαι πως θα είναι γυμνά. Σκέφτομαι το σχήμα του μουνιού σου. Γλυκιά μου, νιώθω τέτοια έλξη που με κάνει να θέλω να κολλήσω πάνω σου.
Κι εσύ μιλάς, και σ’ ακούω. Δεν ξέρω αν αυτά που μου λες είναι ακατανόητα επειδή είσαι εσύ έτσι ή επειδή είναι όλα εδώ τόσο ακατανόητα. Όλα είναι μπερδεμένα εδώ. Εμείς. Οι άλλοι.
Και σ’ ακούω, και δεν ξέρω τι να κάνω. Γιατί δεν ξέρω που βρίσκεσαι, σε ποιο κουτάκι να σε βάλω, ούτε εσένα ούτε τους άλλους. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να πέσω πάνω σου. Ν’ ακουμπήσει το σώμα μου το δικό σου και να κολλήσει πάνω του. Θέλω να φιλήσω σιγά σιγά όλο το κορμί σου και να σ’ αφήσω να φύγεις μετά.
Αυτό που με δυσκολεύει είναι ότι τώρα το βλέπω καθαρά. Όπως τις άλλες φορές, έτσι και τώρα. Θέλω να μπω μέσα σου και να σ’ αφήσω να φύγεις. Θέλω να σε ρουφήξω και να σ’ αφήσω ελεύθερη. Όχι για σένα, και για μένα.
Και σ’ ακούω και θέλω να μπω μέσα σου ολόκληρος. Να μπω από πάνω μέχρι κάτω, ολόκληρος μέσα στο σώμα σου. Να σε βρω, να σε χαϊδέψω, να σε κοιτάξω από ‘κει. Να δω τι είναι αυτό που θέλεις, που σου λείπει. Τι σε βασανίζει και τι σε στεναχωρεί. Να σε δω να χαίρεσαι, να γελάς. Να σ’ ακουμπήσω, να σου μιλήσω από ‘κει μέσα. Να σου ψιθυρίσω γλυκόλογα και ένα νανούρισμα της μαμάς. Να στριφογυρίσω, να ουρλιάξω. Να σου πω τι σκέφτομαι για όλα αυτά που λες, και πως νιώθω πιεσμένος και εξόριστος σ’ έναν άγνωστο τόπο. Να κλάψω. Να σου πω για τους φόβους μου και τις χαρές μου. Και όλα αυτά όχι με λόγια. Αλλά από μέσα, με όλες τις αισθήσεις, χωρίς σκέψη.
Θέλω να σε γαμήσω. Να μπω μέσα σου ολόκληρος και να κολλήσω πάνω σου, για μια στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτάς μου για σένα.
Δεν έμεινε όμως εκεί. Δεν μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτο όλο αυτό το κύμα ερεθισμάτων και νοημάτων που ερχόταν από μέσα του. Έκανε ακόμα πιο έντονη την παρατήρηση. Σταμάτησε να κοιτάζει προς τα έξω και έστρεψε το βλέμμα του προς τα μέσα. Άρχισε να παρατηρεί έντονα τα συναισθήματά του, τι ένιωθε με το κάθε τι που του συνέβαινε. Άρχισε να παρατηρεί τον εαυτό του. Έκανε μία βουτιά στο Εγώ του.
Η μοναξιά του εντάθηκε κι άλλο. Βρισκόταν σε ένα πηγάδι, αυτός και ο εαυτός του. Τότε ήταν που ξεκίνησε να γράφει ακατάληπτους διαλόγους και να σχεδιάζει παράξενα ποιήματα.
Μαδρίτη, Δευτέρα 15 Μαΐου 2007 *
Και ήμουν και μιλούσα με τη Σοφία.
Κύκλος, παύση, Σοφία, Μαδρίτη, θάνατος, γένια, μαλλιά, δωμάτιο 2×3, μικρό, και είπα «Α! για να δω κάτι…»
Παύση, ησυχία.
– Μπαμπά, ποια γυναίκα αγαπάς πιο πολύ;
– Εσένα, αγάπη μου.
– Όχι, εμένα μπαμπά, από τις άλλες…
– Α, ο μπαμπάς αγαπάει πολλές γυναίκες, αγάπη μου.
Αλλά πιο πολύ αγαπάει τη μαμά σου.
Γιατί η μαμά σου αγαπάει εσένα.
– Εμένα μπαμπά, πόσο μ’ αγαπάς;
– Από ‘δω μέχρι τ’ αστέρια και πάλι πίσω…
Θέλω μια μεγάλη αγκαλιά
και κατανόηση για να πάρω δύναμη.
Θέλω να σηκωθώ όρθιος,
να σταθώ γερά σαν στήριγμα.
Θέλω να γυρίσω γύρω και
να τα σπάσω όλα σαν άγριος.
Θέλω να κουλουριαστώ στη γωνιά μου
να πάρω δύναμη και
να σηκωθώ γερά στα πόδια μου,
να γίνω στήριγμα για τους άλλους.
Και μέχρι τότε κουλουριάζομαι.
Και το φιλί σου λείπει να δροσίσει το κούτελό μου.
Φόβος, φόβος, φόβος,
φόβος, φόβος, τρέμω,
φόβος, φόβος, φόβος,
σήκω, φόβος, σήκω,
φόβος, φόβος, φόβος,
τρέμεις, φόβος, φόβος,
φόβος, έλα, φόβος,
φόβος, φόβος,
σήκωσέ με, φόβος,
φόβος, φόβος,
τρέμω, φόβος, φόβος, φόβος,
φόβος, φοβάμαι.
Άγνωστη ημερομηνία
Πολλές φορές τις νύχτες ξυπνάω
μ’ ένα σκοινί να κρέμεται απ’ τα χέρια μου.
Και μετά το βρήκε.
Αυτό ήταν. Ξύπνησε μια μέρα και κατάλαβε. Μια μέρα μέσα στο πηγάδι της μοναξιάς έπιασε τα τοιχώματα και κατάλαβε. Κατάλαβε πόσο πολύ του έλειπε ‘Αυτή’. ‘Αυτή’ που θα ήταν για πάντα μαζί. Σε ένα ‘πάντα’ όπου θα ενώνονταν όλοι οι χρόνοι, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε ένα ‘μαζί’, με όλη τη σημασία της λέξης. ‘Αυτή’ που θα την άφηνε να έρθει κοντά του και να τον ακουμπήσει, όπως ποτέ δεν είχε κάνει ως τότε. ‘Αυτή’ στην οποία θα άφηνε ολοκληρωτικά τον εαυτό του να πέσει στα χέρια της.
Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007
Χθες το βράδυ στον ύπνο μου ξύπνησα,
και σου φίλησα τα μάτια.
Ο Χουάν Άλμπαρεθ Μέτα ένιωθε τώρα μισός. Όλη αυτή η προσπάθεια να ξεφύγει από τη μοίρα που έπεφτε βαριά πάνω του, είχε αποδειχτεί άκαρπη. Ως Γιάννης Μίχας φορούσε τόσα χρόνια ένα ρόλο που του πήγαινε τόσο καλά που ούτε ο ίδιος είχε συνειδητοποιήσει την παρουσία του. Ένα ρόλο που του είχε γίνει δεύτερη φύση. Είχε γίνει ένα με το δέρμα του.
Τώρα φαίνονταν καθαρά. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιζε το ρόλο του ζεν πρεμιέ, του νέου ωραίου εραστή, του Δον Ζουάν, αυτού που προσπαθεί να κάνει κάθε γυναίκα να τον ερωτευτεί. Ο ίδιος ξεγλιστρούσε συνέχεια, πηδώντας από λουλούδι σε λουλούδι, και έμενε μόνο εκεί που ήθελε. Ενώ και πάλι δεν έμενε για πολύ. Συνήθιζε ν’ ανάβει και να σβήνει σαν πυροτέχνημα αφήνοντας μια αχνή λάμψη για λίγα δευτερόλεπτα.
Όλη αυτή η αναζήτηση, η μποέμ διάθεση και η ενασχόληση με τη ποίηση, ακόμα και αυτή, φάνηκε να μην αποτελεί τελικά τίποτα παραπάνω παρά ένα διάνθισμα του παλιού ρόλου. Του ρόλου που είχε από πάντα. Ο τέλειος εραστής δεν μπορεί να είναι ρηχός, ένας απλός εργάτης.
– «Ο τέλειος εραστής. Ένας μπογιατζής που μπορεί για ώρες να μιλάει για ποίηση. Αυτός που γαμάει σαν ψαράς και μιλάει σαν τον Βέλτσο.»
Άρχισε να τινάζεται, να ξεσκίζει το δέρμα του προσπαθώντας να πετάξει το ρόλο που ήταν καλά κολλημένος πάνω του. Το έκανε για μήνες. Έσκισε και κάποιες από τις ποιητικές του απόπειρες που τώρα δεν τις έβλεπε παρά ως εφηβικές ανοησίες. Μάταια. Πάντα επέστρεφε σε αυτό που είχε μάθει καλύτερα να κάνει. Στον καλοφορεμένο ρόλο.
Και το χειρότερο, άρχισε να υποψιάζεται ότι ακόμη κι αν έβγαζε το ρόλο αυτόν από πάνω του, σε κάποιον άλλον θα έμπαινε και θα τον φορούσε το ίδιο καλά. Δεν θα ήξερε και πάλι αν είναι δικός του ή του τον ψιθύρισε κάποιος στο αυτί μια μέρα που δεν θυμάται.
Και τότε κουράστηκε και παραιτήθηκε και είπε: «Δεν θα κόψω τα σκοινιά που με κρατάνε, γιατί αυτό δεν γίνεται.» Και άρχισε να στριφογυρνάει δεξιά κι αριστερά σ’ έναν τρελό ακατανόητο χορό με τα σκοινιά να του κάνουν παρέα. Ψάχνοντας να βρει ενδιαφέρον.
Άγνωστη ημερομηνία
Όταν γδυθείς και δεις τον εαυτό σου γυμνό,
θα τρομάξεις.
Όταν δεις την ακρούλα που κρέμεσαι,
κι αυτήν που ζητάς απ’ τον άλλον να σε πιάσει,
θα τρομάξεις.
Κλείσε τα μάτια
κι άσε τον πόνο να μπει μέσα σου.
Ρίγος και ξέβρασμα
από μια κλωστή.
Η αιώνια επιστροφή του ίδιου.
Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008
GNORIMIES A.E. (Η αρχή είναι το ήμισι του παντός)
0 σχόλια Καταχωρήθηκε από τον/την Count_Zero στις 1:11 μ.μ.Μ.Λ.τ.ΕΛ.Γ
Μαρξιστικό Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας.
Στέργιος Αστακός: Μία από τις πιο μυστηριώδεις προσωπικότητες της προ-κομμουνιστικής ιστορικής περιόδου! Εμφανίστηκε στην Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα, προς το τέλος της καταναλωτικής περιόδου του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα αρχεία από την παιδική και την εφηβική του ηλικία.
Σημαντικοί κοινωνιολόγοι που ενστερνίζονται την θεωρία ατομικής δράσης του Βέμπερ, μεταξύ αυτών πολλοί από την ομάδα του Μαρξιστικού Λεξικού, υποστηρίζουν ότι στον Στέργιο Αστακό και τους συνιδρυτές της εταιρείας GNORIMIES A.E. οφείλεται η κοινωνική μεταβολή που γνώρισε το Σύστημα Κόσμος, η ανατροπή του καπιταλισμού προς όφελος του Κοινοτισμού-Κομμουνισμού.
Φυσικά, η δεσπόζουσα άποψη σήμερα υποστηρίζει ότι η πτώση του καπιταλισμού οφείλεται στον Μετα-ορθολογισμό των Επινοητικών Κυβερνητικών Υπολογιστών, στο γεγονός δηλαδή ότι οι Κυβερνητικοί Υπολογιστές, που μέχρι τότε διαχειρίζονταν τις ανθρώπινες πολιτικές επιλογές, αντιλήφθηκαν τον εαυτό τους, την ανθρώπινη κοινωνία και συμπεριέλαβαν στην έννοια του “πολίτη” όλους τους κατοίκους του πλανήτη.
Ο ειδικός ερευνητής Μπράιαν Καπούδος σε μία πρόσφατη δημοσίευση υποστήριξε ότι ο Στέργιος Αστακός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατασκεύασε Μετα-ορθολογικό υπολογιστή και τον χρησιμοποίησε για να αλλοιώσει τον αλγόριθμο των ορθολογικών ΕΚΥ οδηγώντας τους στην αμφισβήτηση και την αυτοεπίγνωση! Ο Καπούδος μάλιστα υποστηρίζει ότι εάν δεν υπήρχε ο Στέργιος Αστακός και η συντρόφοι του, το Σύστημα Κόσμος δεν θα είχε οδηγηθεί τελολογικά στον Κοινοτισμό αλλά σε ένα διδακτορικό καθεστώς με ηγέτιδα δύναμη την Αμερινδία που τότε κατέστρωνε σχέδια εισβολής στον πολιτισμένο κόσμο!
Αλλά η φημολογία γύρω από τον μυστηριώδη Στέργιο Αστακό δεν σταματάει εδώ. Συχνά, σε βιβλία λαικής κατανάλωσης, του αποδίδονται υπεράνθρωπες ιδιότητες. Άλλοτε εμφανίζεται σαν αστακός που μετατρέπεται σε άνθρωπο τρώγοντας βιβλία (!), άλλοτε σαν εξωγήινος (!), άλλοτε σαν προάνθρωπος και παλαιός κάτοικος της αρχαίας Ατλαντίδας (!) και άλλοτε σαν προφήτης που καθιστά επαφή με διάφορες θεότητες! Τέλος, στον Στέργιο Αστακό και στον στενό συνεργάτη του Χρήστο Παπαπαύλου, αποδίδονται οι απαρχές του Κοινοτισμού και το ξεκίνημα των Ρουσωικών σχολείων που οδήγησαν στην μετατροπή του homo-marketius στον homo-communitus, από τον άνθρωπο καταναλωτή στο άνθρωπο Κοινοτιστή, αποδεικνύοντας τελικά ότι ο κομμουνισμός είναι εφαρμόσιμο σύστημα αρκεί οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι να τον εφαρμόσουν! Στις μέρες μας, έχει αναπτυχθεί μία μυθολογία ότι ο Στέργιος Αστακός ζει ακόμα!
Στέργιος-Χρήστος
«Ξέρεις τι σκέπτομαι ρε συ Στέργιο;»
«Πάλι σκέπτεσαι παλιόφιλε! Χαλάρωσε λιγάκι.»
«Τώρα να το πω ή όχι;»
«Άντε, να το πάρει το ποτάμι.»
«Σκέφτομαι να κάνουμε μία επανένωση, re-union ελληνιστί, παλιών συμμαθητών από το λύκειο. Πως σου φαίνεται;»
«Μου φαίνεται Χρήστο ότι βλέπεις πολλές Αμερινδικές ταινίες στη τηλεόραση τελευταία!»
«Όχι ρε, θα έχει πλάκα!»
«Τέλος πάντων. Ας πούμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, που δεν είναι, αλλά ας υποθέσουμε πως είναι. Έχω μία απορία, παλιόφιλε.»
«Τι απορία;»
«Ποια τάξη ακριβώς σκοπεύεις να καλέσεις διότι αν θυμάμαι καλά το τριτάξιο λύκειο το ολοκλήρωσες σε έξι χρόνια;»
Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008
Και εκεί που έχω πήξει με τα μοντάζ και τις κατασκευές, με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος Thouluaga. "Σου έστειλα μια βουτιά". Αξιόλογη. Και εγώ με την σειρά μου σας την στέλνω.
Mηνάς
----------------------------------------------------------------------------------------
Μια Βουτιά
«-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Είναι κρύο το νερό!» Φώναξε ο Μήτσος που προσπαθούσε να κολυμπήσει σαν κουτάβι σε παγωμένη θάλασσα.
Το νερό τον είχε βάλει μέσα στη κρύα αγκαλιά του και προσπαθούσε να τον ηρεμήσει αλλά ο Μήτσος πάσχιζε εναγωνίως να βγει από αυτήν. Ήταν τόσο παγωμένο που άρχιζαν και μούδιαζαν τα πάντα πάνω του. Το στήθος και η μέση του είχαν παγώσει από τη πρώτη στιγμή και τώρα αρχίζει να μην αισθάνεται το δεξί του πόδι. Ο πανικός του χτυπάει τη πόρτα, ο τρόμος είναι έτοιμος να τον κατακτήσει, το λαμπάκι της αίσθησης κίνδυνου έχει ανάψει... Δεν είναι ότι δεν ξέρει κολύμπι. Είναι όμως τόσο παγωμένο το νερό που μπορεί να τον κάνει παγάκι στη στιγμή.
Προσπαθεί με τα δυό του χέρια και το ένα του πόδι να δώσει περισσότερη δύναμη ώστε να κολυμπήσει πιο γρήγορα για να βγει έξω. Μια κράμπα στο αριστερό του πόδι τον κάνει να σταματήσει το κολύμπι και να αρχίσει τα γαμωσταυρίδια για το κακό που τον βρήκε. Πριν συνέλθει από τη κράμπα πεισμώνει, το πρόσωπο του συνοφρυώνεται, σφίγγει τα δόντια και ξεκινά με τα δυο του χέρια πλέον για να συνεχίσει να κολυμπά. Δεν θέλει να πεθάνει εδώ. Και εκτός αυτού, η στεριά είναι κοντά.
«-Τόσο κοντά για να πνιγώ…» σκεφτηκε και έδωσε μια ταχύτητα παραπάνω στα χέρια του που ομολογούμενος έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά είναι γνωστό πως μόνο με τα χέρια δεν μπορείς να κολυμπήσεις καλά.
Η υπερπροσπάθεια απέδωσε καρπούς και το δεξί του χέρι πάνω στο πλατσούρισμα βρήκε σε ένα βράχο. Χάνει τον ρυθμό και την όποια ισορροπία του. Πριν προλάβει να μπινελικώσει το βράχο, αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πατήσει πλέον αφού το νερό ήταν περίπου στη μέση του. Η σκέψη ότι δεν θα πεθάνει σήμερα, ότι νίκησε τον Χάρο, ότι τελικά ίσως είναι και σκληροτράχηλος μαχητής σαν τον Τζον Ράμπο, τον έκανε να δει το αίμα στο χέρι του - από το βράχο - αλλά να μην δώσει σημασία. Στηρίζεται στα πόδια του, παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει να βγει. Έλα όμως που τα πόδια του είναι παγωμένα και δεν μπορούν να κουνηθούν. Το μυαλό δίνει την εντολή, αυτά χαμπάρι…
Με τα δυο του χέρια προσπαθεί μέσα στο νερό να ζεστάνει τα πόδια του, τρίβοντας τα, ενώ ταυτόχρονα ξεπλένει τα αίματα. Με τα πολλά, άρχισε να κουτσοπερπατάει προς τα έξω και μόλις βγήκε εντελώς από το νερό ένα αίσθημα ανακούφισης τον γέμισε. Γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια, δεν είναι λίγο. Πριν προλάβει να απόλαυσει αυτό το συναίσθημα άρχισε πάλι να τουρτουρίζει και να ψάχνει να βρει μια πετσέτα να σκουπιστεί.
Αφού τελικά κατάφερε να φέρει το σώμα του σε μια θερμοκρασία ανθρώπινη, γυρίζει δίπλα και λέει:
«-Πως με είδες μωρό μου; Σου είπα ο Μήτσος δεν κωλώνει. Ο Μήτσος δεν μασάει μία!»
«-Α! Βούτηξες;» ρωτάει μια δεσποινίς ετών 30 που κάθεται ανέμελα σε μια ξαπλώστρα πασαλειμμένη με τόνους αντηλιακό.
«-Δεν με ειδές να βουτάω από το βράχο εκεί ψηλά;» ρωτάει ο Μήτσος ενώ αρχίζει να αναρωτιέται αν πήγε να πεθάνει τσάμπα, αφού ότι έκανε το έκανε γι αυτήν.
Του είχε ζαλίσει το κεφάλι με έναν πρώην της που ήταν δεινός κολυμβητής και του άρεσε να βουτά από ψηλά χειμώνα καλοκαίρι. Ο Μήτσος δεινός κολυμβητής δεν ήταν αλλά επειδή γούσταρε τρελά το μωρό ήθελε να της δείξει ποσό καλύτερος ήταν από αυτόν και έκανε κάτι περά από τα όρια του. Έβαλε το μωρό στο διπλοκάμπινο όχημα, γκάζωσε άσχημα στην εθνική και έφτασε σε μια ερημική παραλία που είχε πάει παλιότερα με κάτι φίλους. Όλα ήταν όπως έπρεπε. Δεν υπήρχε ψυχή, δεν χιόνιζε, δεν έβρεχε και ο βράχος που είχε στο μυαλό του ήταν ακόμα στη θέση του.
Σκαρφάλωσε δέκα μετρά ψηλά, Ιανουάριο μήνα με το θερμόμετρο να αγγίζει τους οκτώ βαθμούς και βούτηξε. Εντάξει δεν ήταν και ο ορισμός του ακραίου αλλά ο Μήτσος τα τελευταία πέντε χρόνια έκανε μπάνιο μόνο δεκαπενταύγουστο σε κοντινή παραλία με αμμουδιά και τη θάλασσα να βαθαίνει αφού βαρεθείς.
«-Διάβαζα το περιοδικό μου και δεν σε πρόσεξα. Ήσουν πάνω στο βράχο κανένα μισάωρο και βαρέθηκα να περιμένω μέχρι να βουτήξεις» είπε η δεσποινίς και συνέχισε να διαβάζει το περιοδικό της.
«-Έπρεπε να αυτοσυγκεντρωθώ» είπε ο Μήτσος προσπαθώντας να μεγεθύνει το κατόρθωμα του. «Έπρεπε να δαμάσω το μυαλό μου» - συνέχισε – «να αντιμετωπίσει τις πιο αντίξοες συνθήκες. Ξέρεις ποσό κρύο ήταν το νερό; Τουλάχιστον μείον δέκα βαθμούς…»
«-Τι μου λες;» είπε η δεσποινίς μάλλον αδιάφορα αφού συνέχισε να ξεφυλλίζει το περιοδικό μασώντας τσίχλα.
«-Βεεεεβαια! Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τη μάχη της επιβίωσης» είπε ο Μήτσος και φούσκωσε τα στήθη του από περηφάνια.
Για την ακρίβεια ο Μήτσος ήταν γύρω στα σαρανταπέντε λεπτά πάνω στο βράχο προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του ότι μετά από αυτό, όσο μαλάκια κι αν του φαινόταν, το μωρό θα τον ήθελε και θα ξεχνούσε τον πρώην. Ο φόβος του ήταν μεγάλος αλλά το κίνητρο του μεγαλύτερο με αποτέλεσμα να προσευχηθεί πρώτα σε όσους πίστευε ότι θα μπορούσαν να τον σώσουν σε ενδεχόμενο κακό και μετά έκλεισε τα μάτια και με φόρα πήδηξε στα καταγάλανα και παγωμένα νερά.
Ο Μήτσος έκανε την υπέρβαση και περίμενε να πάρει το βραβείο του. Ποιο βραβείο όμως; Η δεσποινίς ήταν εντελώς αδιάφορη γι αυτό του το τόλμημα. Ο Μήτσος μάτωσε, ο Μήτσος πάγωσε, ο Μήτσος έπαθε κράμπα, ο Μήτσος πήγε να πεθάνει και αυτή δεν συγκινήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Λίγα λεπτά σιωπής ακολούθησαν με τη θάλασσα να ακούγεται σαν να τον κοροϊδεύει ρυθμικά.
«-Ο Ράμπο μάλλον δεν θα τα κατάφερνε…» είπε τελικά προσπαθώντας να επαναφέρει το θέμα, να καυχηθεί και λίγο μπας και ανεβάσει την γοητεία του στα μάτια της.
«-Χαχαχαχαχαχαχα!» ξέσπασε σε δυνατά γέλια η δεσποινίς που μέχρι εκείνη την ώρα έδειχνε αγέλαστη.
Αμήχανος ο Μήτσος τη παρακολουθεί να γελά με τη ψυχή της και καθώς τον έχει καταγοητεύσει το γέλιο της, η ομορφιά της, το κορμί της, διακρίνει ένα καθαρά ερωτικό βλέμμα στα μάτια της.
«-Ωπα! ΩπαΩπα!» Είπε από μέσα του. Tι βλέμμα είναι αυτό;
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον συλλογισμό του η δεσποινίς σηκώνεται και τον πλησιάζει. Μια ακτίνα ήλιου ακολουθεί το κορμί της που έχει απορροφήσει το αντηλιακό και κάθε βήμα που κάνει προς το Μήτσο είναι και ένα ταρακούνημα στη κάρδια του.
Τα χείλια της ακουμπούν τα δικά του και η μαγεία που νιώθει τον έχει παραλύσει και το μόνο που νιώθει είναι τα χείλια του που γεύονται το φιλί της.
«-Κάτι τέτοια μου λες και μου αρέσεις περισσότερο» είπε η δεσποινίς χαμογελώντας πονηρά.
Αυτό ήταν! Ο Μήτσος ένιωσε σαν να τον είχε ακουμπήσει με το μαγικό της ραβδάκι μια ονειρεμένη νεράιδα και τον είχε μεταμορφώσει. Τα μαγούλα του τραβήχτηκαν προς τα πίσω και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο. Τα μάτια του λάμπουν από ενέργεια, τα αυτιά του πεταρίζουν από χαρά, το σώμα του φούσκωσε από δύναμη και ταυτόχρονα πήρε και δέκα πόντους μπόι σαν μπόνους.
«-Πάμε; Πείνασα…» είπε η δεσποινίς και ο Μήτσος χωρίς δεύτερη κουβέντα άρχισε να μαζεύει.
Η χαρά του ήταν έκδηλη. Με το ζόρι κρατιόταν και δεν έλεγε πολλά. Έριξε μια τελευταία ματιά, είδε ότι είχαν μαζέψει όλα τα πράγματα και καθώς πήγαινε προς το αμάξι φώναξε:
«-ΠΟΙΟΣ ΡΑΜΠΟ ΡΕΕΕ! ΜΗΤΣΑΡΑΣ! ΜΗΤΣΑΡΑΣ ΦΟΡ ΕΒΕΡ!»
Thouluaga
Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008
Παρουσίαση του "Fortune Cookies" στην Λάρισα
1 σχόλια Καταχωρήθηκε από τον/την Count_Zero στις 4:29 μ.μ.Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι λάβαμε το βίντεο από την παρουσίαση στην Λάρισα. Στο συγκεκριμένο βίντεο περιλαμβάνονται.
Ο Μηνάς Ν. Μηλιαράς διαβάζει Μηνά Ν. Μηλιαρά (Τα τρία Βασίλεια)
Ο Μηνάς Ν. Μηλιαράς & Οδυσσέας Ανδρούτσος διαβάζουν Μηνά Ν. Μηλιαρά (Νάτο το ψωμί η κόρα πού είναι;)
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος διαβάζει Οδυσσέα Ανδρούτσο (Θέσεις αναφοράς)
Ο Χρήστος Σιδερής διαβάζει Χρήστο Σιδερής (7 ημέρες ψέματα)
Ο Χρήστος Σιδερής διαβάζει Μπάμπη Κονταράκη (Η θάλασσα του Μπράιτον)
Ο Χρήστος Σιδερής διαβάζει Γιώργο Φιλιππόπουλο (Τρεις Λέξεις)
Ο Τιμολέων Μαλλιόπουλος διαβάζει Τιμολέων Μαλλιόπουλο (Ένας μικρός ανόητος θεός)
Ο Λάρυ Κουλ διαβάζει Λάρυ Κούλ (Ο άνθρωπος με το μουνί στο μέτωπο)
Σχόλια
Σχόλια επί σχολίων και άλλα τινά
Πολύ σύντομα θα ανεβούν και τα αποσπάσμα η και ολόκληρο το βίντεο της παρουσίασης
Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008
Θέλω να δώσετε λίγο βάση σε αυτό το σχήμα τους I LIKE TRAINS γιατί έχω την εντύπωση ότι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Ο φετινός τους δίσκος είναι το Elegies To Lessons Learnt και πρόκεται για μια ελεγειακή, λίγο πιο DEAD CAN DANCE, εκδοχή των INTERPOL. Στη θέση σας δεν θα έμενα εδώ. Θα ανέτρεχα στα δύο πρώτα single τους, το Stainless Steel (2005) , το Before The Curtains Close (2005), στο progress reform ένα ep που έβγαλαν το 2006 (τα single Rook house for Bobby και Terranova περιέχονται εδώ). Εδώ τώρα υπάρχει και ένα μυστήριο, αν μπορεί κανείς να μου εξηγήσει είναι ευπρόσδεκτος. Υπάρχει ένας δίσκος ενός συγκροτήματος που ονομάζεται I LIKE TRAINS ακούγεται όπως οι I LIKE TRAINS (όχι ακριβώς δηλαδή, εδώ ακούγονται σαν GODSPEED YOU BLACK EMPEROR!!!) αλλά δεν αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα τους. Πρόκειται για το Indictment το οποίο γαμάει (δεν υπάρχει ούτε στο amazon !!! Τέλος πάντως τώρα που θα έρθουν για live (25 Jan, Gagarin...νομίζω) θα μας το εξηγήσουν.
οι ARCTIC MONKEYS είναι η μοναδική μπάντα τα τελευταία χρόνια (μαζί με τους Rapture και τους Kings of Leon) που με κάνουν να χορεύω. Πρόκειται για είδος μουσικής!
Δεν έχει καμία διαφορά με Cranberries αλλά το Are you listening είναι ένας καλός δίσκος στο γνωστό ύφος της συμπαθούς DOLORES O'RIORDAN
Οι Grinderman που δεν είναι παρά ο Cave που επιστρέφει στις ρίζες του (birthday party) έκαναν ένα άλμπουμ που υπερβαίνει τα όρια της κριτικής και ως εκ τούτου και δίχως να τους βάζω σε συναγωνισμό με τα υπόλοιπα συγκροτήματα τους ανακηρύσσω GRINDERMAN της χρονιάς. Ο άνθρωπος βγάζει απίστευτη ενέργεια !!!!
Οι YOU SAY PARTY, WE SAY DIE είναι μια ενδιαφέρουσα αγγλική πανκοειδής μπάντα μες γυναικεία φωνητικά που φέτος έβγαλε ένα σιντί "Lose All Time" αλλά εγώ θα σας προτρέψω να ανατρέξετε στο πρώτο τους cd "Hit The Floor" το οποίο είναι μακράν καλύτερο και αυθεντικό!
Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008
Παρασκευή, Ιανουαρίου 04, 2008
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)
