Το πρώτο διήγημα εξαφανίστηκε, το δεύτερο διήγημα εξαφανίστηκε. Το τρίτο διήγημα θα προσπαθήσει να γραφεί. Κανείς δεν θυμάται τι πραγματευόταν το πρώτο διήγημα γιατί κανείς δεν πρόλαβε να το διαβάσει, το δεύτερο πάντως είχε τίτλο εσύ φταίς και το είχαν διαβάσει δύο αναγνώστες πριν την άθελη εξαφάνισή του. Ο τίτλος του τρίτου διηγήματος είναι Εσυ δεν φταίς και ξεκινά κάπως έτσι.
Ηταν αργά το βράδυ, γύρω στις 2.30. Ολοι κοιμόταν στην πόλη εκτός απο τον κινέζο που φωνάζει κάθε βράδυ μιλώντας κινέζικα στον τηλεφωνικό θάλαμο που βρίσκεται απέναντι απο το σπίτι. Κάθε βράδυ τα ίδια, μετα τα μεσάνυχτα αρχίζει και ορύεται κυριολεκτικά στο θάλαμο μέχρι τα ξημερώματα.
Μήπως φταίει ο κινέζος? Φυσικά και δεν φταίει ο κινέζος, μήπως φταίω εγώ που κοντεύω τα 40 και έχω γίνει σαν την γεροντοκόρη που της φταίνε όλα ? Φυσικά δεν φταίω εγώ γιατι πάντα έτσι ήμουν ιδιότροπος και παράξενος, χωρίς λόγο, χωρίς να συμβαίνει κάτι σοβαρό. Μάλλον θα πάω να κοιμηθώ. Ισως αύριο να ανακαλύψω ποιος φταίει, ποιος να φταίει.
Το αύριο ήρθε και πέρασε... όλα εγιναν όπως το χθές, όπως και το προχθές, ακόμη και ο κινέζος τα έβαλε πάλι με τον θάλαμο. Ισως δεν μιλά με κανέναν, ίσως έχει μια προσωπική επικοινωνία με τον ίδιο τον θάλαμο, μια σχέση που εξωτερικεύεται αργά το βράδυ όταν όλοι πια κοιμούνται. Τελικά ο κινέζος δεν μου φταιει πια, δεν ενοχλεί κανέναν τέτοια ώρα με τις φωνές του, δίνει ένα χρώμα στην μονότονη απο το πέρασμα των αυτοκινήτων βραδιά. Κινέζε καληνύχτα και καλό κουράγιο. Ελπίζω να βρείς ποιός σου φταίει και να σταματήσεις και συ να φωνάζεις κάθε βράδυ όπως φωνάζω και εγώ.
Καιρό τώρα έχω διαπιστώσει ότι όλες μου οι αισθήσεις με έχουν εγκαταλείψει. Δεν νιώθω απολύτως τίποτα. Ουτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε νύστα, ούτε καν ερωτική έλξη απέναντι σε εσένα. Το μόνο που νιώθω έντονα, καθημερινά είναι η οργή απέναντί σου και σίγουρα δεν φταίς εσύ γι' αυτό. Γιατί εξαφανίστηκαν όλες οι αισθήσεις που δίνουν το θεικό νόημα στη ζωή του ανθρώπου , γιατί με εγκατέλειψαν δεν ξέρω και εγώ πότε? Μήπως γιατί τις πρόδωσα, μήπως γιατί έφτασα τα σαράντα, μήπως γιατί...
Ξέρω γιατί δεν αισθάνομαι πια τίποτα απολύτως. Λίγες μόνο φορές έχω αποτολμήσει να το ξεστομίσω. Ελπίζω να ξαναγυρίσουν κάποια φορά πίσω στο κορμί που ανήκουν και να μου δώσουν πάλι την ευκαιρία να γευτώ τα αρχέγονα αισθήματα που δίνουν νόημα στη ζωή . Το πιο σιχαμένο και ψυχοφθόρο συναίσθημα έχει ριζώσει για τα καλά μέσα στο κεφάλι μου και με κυριεύει, όποτε αποφασίσει γίνεται μια εγκεφαλική βόμβα που με απειλεί να σκάσει και να με εξαφανίσει.
Μονο αυτό το συναίσθημα μου έχει απομείνει. Κάθε πράξη μου γίνεται απο συνήθεια, ενώ τη βρομερή οργή βιώνω και πράττω με όλη μου τη δυναμη.
Ελπίζω να ξαναγίνω άνθρωπος, να μην μου φταίς.
Περασμένα μεσάνυχτα και ο κινέζος δεν φάνηκε σήμερα, το σκηνικό του δρόμου με τον άδειο θάλαμο είναι ελλιπές, όλοι περιμένουμε απο στιγμή σε στιγμή την εμφάνιση του κινέζου για να ολοκληρωθεί και σήμερα η καθημερινότητά μας.
Ο Βαν Κονγκ και ο Μανέ τρελλάθηκαν πριν πεθάνουν, ο Ναπολέων πέθανε απο φριχτούς πόνους στο στομάχι, εκατονείκοσι παιδιά που ζούσαν σε ένα οικοτροφείο πέθαναν ξαφνικά όλα σε ένα βράδυ, το πτώμα ενός επτάχρονου κοριτσιού διατηρείται ανέπαφο απο τη φθορά της σήψης των πτωμάτων διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του. Τι κοινό έχουν τα τραγικά ιστορικά γεγονότα με την υπέρταρη οργή που νιώθω εγώ και ο κινέζος του τηλεφωνικού θαλάμου? Προφανώς δεν έχουν κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Η ιστορία ανατρέπεται. Τα ασύνδετα μεταξύ τους τραγικά γεγονότα έχουν ένα κοινό σύνδεσμο, ένα εξιχνιασμένο ιστορικά στοιχείο που τα συνδέει και δικαιολογεί την τυχαιότητά τους. Το στοιχείο αυτό είναι το Ανύποτο, το Ακατανόμαστο, το τραγιγενές στοιχείο που η ονομασία του ταυτίζεται με ένα από τα δυο επίθετα που χαρακτηρίζουν τη δυαδικότητα του καθε φυσικού είδους. Γιατί η ονομασία δυο τόσο ανόμοιων στις ιδιότητες και στη φυσιολογία να είναι κοινή? Η ίδια λέξη γιατί χαρακτηρίζει δυο τελείως διαφορετικές υπάρξεις? Το ένα είναι στοιχείο της φύσης, και το άλλο είναι στοιχείο της φύσης, το ένα αποτελεί ένα χαρακτηρισμό που απευθύνεται σε άπειρα είδη ενώ το άλλο είναι απλώς ένα όνομα που χαρακτηρίζει ένα πολυ συγκεκριμένο στοιχείο. Το μόνο κοινό είναι η φθοροποιός δράση τους σε χρόνια χρήση...
Τελικά οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι εγώ φταίω μαζί με το ακατανόμαστο. Κατέχω τον ίδιο χαρακτηρισμό με αυτό. Κατέχωντας και το ακατανόμαστο ο χαρακτηρισμός μου ενισχύεται και το αποτέλεσμα της ενίσχυσης είναι το γρήγορο τέλος που δεν εχει έρθει ευυχώς ακόμη. Πρέπει να μην φτάσω στο τέλος, είναι νωρίς ακόμη. Προσπαθώ, και ο κινέζος προσπαθεί, προχθές δεν φάνηκε, χθές ξαναγύρσε, έτσι γυρίζω και εγω συνέχεια πίσω μπρός, μπρός πίσω.
Εχω πάθει αταραξία, είναι μια κατάσταση που δεν σε ενοχλεί τίποτε. Δεν με ενοχλεί τίποτε, με ενοχλείς μόνο εσύ και δεν καταλαβαίνω γιατί, δεν μπορώ να καταλάβω όσο και να προσπαθώ, πάντα με ενοχλούσες. Γιατί αφου μου αρέσεις πάρα πολύ και σ' αγαπώ, πάντα σε αγαπούσα και πάντα με ενοχλούσες. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ισως να φταίει τελικά το ακατανόμαστο που πάντα ενίσχυε την κοινή ιδιότητά. ίσως και να μην φταίει. Ο καιρός θα δείξει. Τρια χρόνια τώρα είμαι πολύ προσεκτικός ώστε να μην ενισχύσω άλλο την κοινή ιδιότητα. Αν βελτιώθηκα εσύ θα κρίνεις.
Ολα ξεκίνησαν σε ένα μπάρ πριν πολλά χρόνια. Ημουν φαντάρος και ήταν τα γενέθλειά σου, απο την πρώτη μέρα τσακωθήκαμε και τσακωνόμαστε απο τότε μέχρι τώρα. Ηρθα στο μπάρ με άλλη, την έβαλα στο ταξί και ξαναήρθα. Εκεί άρχισαν και τελείωσαν όλα. Απο τότε η ζωή μου άλλαξε. Εμπλεξα πολύ άσχημα. Ενα κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται που δεν έχει φτάσει ακόμη στην άκρη του, φαντάζομαι η άκρη θα είναι το τέλος μας, τόσο άσχημα.
Δεν υπάρχει ούτε κινέζος πια ούτε τίποτε, όλα εξαφανίστηκαν, το μόνο που υπάρχει είναι η πραγματικότητα.
Το Σάββατο θα κάνουμε δείπνο, την τετάρτη θα πάμε στη Βαρκελώνη, το καλοκαίρι στη Νάξο.
Ολα φθάνουν στα όρια τους, τα όρια τελειώνουν για όλους, σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτε.
Η τριλογία που αποτελείται απο το τρίτο μόνο μέρος έφθασε στο τέλος της. ΕλπΊζω να καταφέρει να το διαβάσει κάποιος, αλλά μάλον θα εξαφανιστεί και αυτό μαζι με τα άλλα. ΤΕΛΟΣ.