Τρίτη 7 Αυγούστου
Πνευματικό Κέντρο Κορωνίδας
Κορωνίδα
21:00

Τετάρτη 8 Αυγούστου
Αίθουσα πρωινού Ξενοδοχείου Κούρος
Απόλλων
21:00

Πέμπτη 9 Αυγούστου
Οικομουσείου Κορώνου
Κόρωνος
21:00

Θα μιλήσουν οι Λάρι Κουλ και ο Χρήστος Σιδερής...

July-July
15 Οκτωβρίου 1967, εννέα μήνες πριν έγινε η σύληψή μου. 17 Ιουλίου 2002 η ημέρα αποκαθήλωσής μου. Στο ενδιάμεσο η σκατένια ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν ένα απομεσήμερο του Γενάρη, οι αρχαίοι τον έλεγαν Γαμηλιώνα, the same thing. Σήμερα είναι Ιανουάριος του έτους 2008, δεν είναι ούτε Γαμηλιώνας ούτε καν Γενάρης, είναι Ιανουάριος, απαξιώθηκε και αυτός έχασε το νόημά του, την ουσία του. Σε λίγο θα πάψει και να υπάρχει, γιατί δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Στην αρχή της δημιουργίας υπήρχε μόνο ένας μήνας, αυτός, ο Γαμηλιώνας. Η ιδιότητά του να δημιουργεί διάθεση για το πιο πρωτόγονο και ισόθεο ένστικτο χαρακτήριζε όλη τη χρονιά. Ο άνθρωπος τα ζώα και όλη η φύση ασχολιόταν αποκλειστικά με το Γαμήσι. Όλοι προσπαθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, ώστε να γαμεύονται και να γαμούν όσο καλύτερα μπορούν. Μερικοί όμως γαμούσαν και γαμεύονταν καλύτερα. Απλά και μόνο γιατί εμβάθυναν περισσότερο στην γάμευση. Μερικοί δεν ενδιαφέρονταν αρκετά για τη γάμευση. Οι αγάμητοι δημιούργησαν όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Η πρώτη φορά που πέθανα ήταν εννέα μήνες μετά τη σύλληψή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, τι σημαίνει θάνατος, αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά που πέθανα. Από υδρόβιος, έγινα αερόβιος. Η ζωή μου ήταν ολοκληρωτικά βιωμένη στη προσωπική μου σφαίρα, εγώ με τον εαυτό μου, εγώ και η σφαίρα μου. Όλα τα έβρισκα μαγικά μέσα στη σφαίρα μου. Και ξαφνικά πέθανα. Ο θάνατός μου ήταν βίαιος, ασφυκτικά πιεστικός, πραγματικός θάνατος. Όλη η εμπειρία και η γνώση μέσα στη σφαίρα μου χάθηκαν, είχα μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό. Μια καινούρια ζωή ξεκινούσε που θα κατέληγε σε ένα νέο θλιβερό τέλος, τον δεύτερο θλιβερό θάνατο μου. Λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη. Πιστεύω ότι κάθε ξεκίνημα είναι διασκεδαστικό γεμάτο απρόσμενα γεγονότα. Το τέλος είναι πάντα θλιβερό. Τα τραγικά γεγονότα της ζωής μας δεν τα θυμόμαστε, όσο πιο τραγικά τόσο πιο αμυδρά διαγράφονται στη μνήμη μας. Για να καταφέρω να θυμηθώ τον πρώτο μου θάνατο μου πήρε τέσσερα χρόνια συγκέντρωσης και αποκοπής από τα εγκόσμια. Ο ορισμός που κατάφερα να δώσω μετά από αυτή την κοπιαστική προσπάθεια περιορίζεται σε δυο λέξεις: July July. Ο Ιούλιος είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου μετά το Γενάρη, και ας είναι δημιούργημα των αγάμητων. Τον Ιούλιο κάθε εργασία, κάθε σκέψη και κάθε πρόβλημα αναγκαστικά διακόπτεται. Το μεγάλο ταξίδι έχει ήδη αρχίσει. Όλα έχουν κανονιστεί. Είναι όλοι στο σημείο εκκίνησης και περιμένουν την πτώση της σημαίας για την έναρξη των πολυπόθητων και μοναδικών κάθε χρόνο διακοπών του Αυγούστου. Η αναμονή είναι καλύτερη από την πραγματοποίηση του αναμενόμενου. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ιούλιος είναι καλύτερος από τον Αύγουστο. 
Όταν έγινα δεκαέξι χρόνων, τον Ιούλιο του 1983 γνώρισα μια κοπέλα που μου είπε ότι σε ηλικία 35 ετών θα πέθαινα. Ήξερε να διαβάζει τη γραμμή της ζωής της δεξιάς παλάμης. Έτσι και συνέβη. Τον Ιούλιο του 2002 πέθανα. Ήξερα βέβαια ότι θα πεθάνω. Ήξερα πότε θα πεθάνω. Είχα ξαναπαιθάνει ήδη μια φορά. Ήμουν δηλαδή προετοιμασμένος. Το να είσαι προετοιμασμένος για ένα γεγονός που πρόκειται να συμβεί δεν σημαίνει και τίποτα, απλά γιατί το γεγονός δεν συμβαίνει ποτέ όπως το έχεις προσχεδιάσει. Η εξέλιξη του αναμενόμενου ήταν τραγική. Ο πρώτος μου θάνατος ήταν στιγμιαία επώδυνος. Ο δεύτερος θάνατος ήταν η καταδίκη μου στην αιώνια ωδίνη. Ο πρώτος μου θάνατος με οδήγησε σε μια προσωπική μετάβαση από την ατομικότητα στην κοινωνική ζωή, ό δεύτερος θάνατος με διέσπασε σε άπειρα μη συνδέσιμα αστρικά σωματίδια που θα περιφέρονταν αιώνια στο σύμπαν χωρίς κανένα προορισμό και χωρίς καμία συνείδηση. Δεν έγινα καν ένα άστρο του σύμπαντος, έγινα η αστρική βρομιά, η αστρική σκόνη, το αστρικό τίποτα. Ο πρώτος θάνατός μου διήρκεσε μόλις 45 λεπτά. Ο δεύτερος, δεν θα τελειώσει ποτέ, η οδύνη θα είναι αιώνια. Πέθανα με τον χειρότερο τρόπο γιατί ήμουν το χειρότερο δημιούργημα της πλάσης. Πράξεις μου ήταν τα τραγικότερα ιστορικά καταγραμμένα γεγονότα. Η σατανική έκφραση των άρρωστων συναισθημάτων μου ξεκίνησε στην ηλικία των 6 ετών μου που ξεκίνησα να γρονθοκοπώ μέχρι εμόπτισης τη μάνα μου ενώ κοιμόταν. Αυτή ήταν απλά η αρχή της τραγικής για την κοινωνία ιστορίας μου. Το τέλος μου ήταν συνεπές με την αρχή. Σκότωσα τη μάνα μου με τη χρήση ενός σφυριού χτυπώντας τη στο κεφάλι. Στη συνέχεια έδωσα τέλος στη σκατένια ζωή μου απαγχονίζοντας το κορμί μου. Κρεμάστηκα από μία αιωνόβια βελανιδιά. Μόνο αυτός ό κορμός μπορούσε να σηκώσει και να αντέξει το αιώνιο βάρος του καταραμένου παραμορφωμένου κορμιού μου.
Αχ πατέρα, εσύ που με δημιούργησες, εσύ που με καθοδηγούσες πάντα, φέρε με πίσω. Μην με αφήνεις σε αυτό το αιώνιο μαρτύριο της απραξίας. Θα προσπαθήσω ακόμη περισσότερο. Θα γίνω ακόμη πιο κακός, πιο κακός και από εσένα και ας είσαι ο μοναδικός. Ο γενεσιουργός κάθε κακού, ας είσαι ο ακατανόμαστος. Αχ πατέρα....

- 1-

Οι θεωρίες του Γιουνγκ περί συγχρονικότητας και όλων των υποστηρικτών του θα έβρισκαν πλήρη δικαίωση σ’ εκείνο το πρωινό. Αργοπορημένη όπως πάντα και με μια νάιλον σακούλα στο χέρι που επιδείκνυε ένα τεράστιο, κατακίτρινο καρβέλι ψωμί κατέφθασα αγκομαχώντας στη δουλειά μου στις εννέα και δεκαεννέα πρώτα λεπτά. Περίμενα ότι θα είναι ένα ακόμη σιχαμερό, βαρετό μέχρι θανάτου οχτάωρο και ξεκλείδωσα την πόρτα βλαστημώντας. «Ελευθερία!» ήθελα να κραυγάσω, «ζήτω η ελευθερία» αλλά το κατέπνιξα καθώς θα ήταν ανεπίκαιρο και άστοχο.
Άνοιξα όλα τα φώτα, επιθεώρησα το χώρο με μια γρήγορη ματιά όπως είχα τη συνήθεια να κάνω, ελπίζοντας να έχουν μπει κλέφτες και να τον έχουν αδειάσει από υπολογιστές, φαξ και κάθε είδους συνήγορο του διαβόλου. Επί ματαίω, τα πάντα βρίσκονταν στη θέση τους. Ανατριχιαστικό, είπα από μέσα μου. Πότε θα ερχόταν επιτέλους η μέρα που θα έβλεπα αυτό το χώρο γυαλιά καρφιά, σκέφτηκα και κάθισα βαριά μπροστά στον υπολογιστή μου έτοιμη να ανοίξω το yahoo.
Συνήθως, ανοίγω πρώτα το outlook για να ελέγξω την αλληλογραφία της δουλειάς, αλλά σήμερα είχα κάθε λόγο να ανοίξω πρώτα το yahoo. Κάθε λόγο βέβαια, γιατί περίμενα ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ. Αλλά, ας μπω στον κόπο να εξηγήσω τι εννοώ. Τον τελευταίο καιρό η ζωή που έκανα δεν μου άρεσε. Η δουλειά μου ήταν επιεικώς μια καφετιά κουράδα, η πόλη που ζούσα επιεικώς μια μπαγιάτικη, χιλιοζεσταμένη, μουχλιασμένη τυρόπιτα. Ήμουν μόνη, πιο μόνη ίσως δεν θα μπορούσε να είναι καμία λευκή, δυτική κάτω των 30. Ήμουν περίπτωση. Έτσι ένιωθα. Η ζωή μου, παράδειγμα προς αποφυγήν για όλες τις επερχόμενες γενεές. Η πρώτη των πρώτων στην black list των αποτυχημένων. Το top one.
Όταν κάποιος αγγίζει αυτά τα επίπεδα απελπισίας το ρίχνει ή στο φαΐ ή στην πίστη. Βουλιμική δεν θα γινόμουν ποτέ, μαλακία να τα σκας στα bodyline. Η ανώτερη όμως δύναμη, ναι, μάλιστα αυτή είχε κάποιο λόγο να δώσει. Αν είναι όντως ανώτερη δύναμη όπως θέλει να την αποκαλούν οι ταλαίπωροι ανθρωπούληδες, θα μπορούσε να βοηθήσει. Να βάλει ένα χεράκι να γίνω άνθρωπος. Όλο το προηγούμενο βράδυ λοιπόν το πέρασα σκεπτόμενη τι να ζητήσω από την ανώτερη δύναμη. Γιατί κάνω που κάνω τον κόπο να είναι και κάτι της προκοπής. Τι θα άλλαζε τη ζωή μου προς το καλύτερο; Τι έ; τι, σκεφτόμουν και έτρωγα να νύχια μου καθισμένη πάνω στο ένα μου πόδι στον μεγάλο καναπέ.
Τελικά, με είχε πάρει ο ύπνος πριν προλάβω να αποφασίσω, πράγμα που θεώρησα τρανό σημάδι. Το σύμπαν ήξερε καλύτερα από μένα τι χρειαζόμουν και θα μου το εμφάνιζε τις επόμενες μέρες. Αρκεί να βρισκόμουν σε εγρήγορση και να κρατούσα ανοιχτά όλα τα μέτωπα. Θα είχα 24 hours open τις κεραίες της αντίληψης μου. Θα είχα ανοιχτές όλες τις πύλες για να τρυπώσει ΤΟ MYNHMA. Ακόμη και το yahoo. Ποτέ δεν ξέρεις.


-2-

Η πόρτα χτύπησε πριν προλάβει ο ίντερνετ εξπλόρερ να βγει στην οθόνη. Σηκώθηκα βαριά. Κούριερ, ή καθαρίστρια ή πλασιέ που έχασε τον προσανατολισμό του και χτυπάει και σε γραφεία. Ένα απ΄τα τρί…
-Καλημέρα, δεν ξέρω αν είστε ενήμερη, αλλά σήμερα είναι η μέρα που θα αρχίσουμε τις εργασίες .
Μπροστά μου στεκόταν ένας τύπος με μπλε φόρμα. Τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω σαν μαυραγορίτης που του έτυχε μια πολύ καλή μπάζα και έχει εκπλαγεί σε απίστευτο βαθμό. Συνήλθα όμως σε χρόνο ρεκόρ, γιατί εκείνος δεν φάνηκε να πρόσεξε την έκπληξη μου και περίμενε υπομονετικά τη λεκτική μου συγκατάνευση. Αντί για αυτήν, άνοιξα διάπλατα την πόρτα και μου αποκαλύφθηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από εργάτες .
Το μάτι μου γυάλισε μπροστά στο θέαμα και το μειδίαμα εγκαταστάθηκε μόνιμα στα χείλη μου. Ξύλινες σκάλες και μπλε στολές δένανε αρμονικά σε ένα μπουκέτο που μύριζε τεστοστερόνη. Περνούσαν από μπροστά μου σαν να παρήλαυναν. Ένα περήφανο επιτελείο γκρεμιστών με τα μηχανήματά τους, δυνατό και έτοιμο να προκαλέσει την πλήρη καταστροφή όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Και μη φανταστείτε τίποτε εργαλεία από αυτά τα συνηθισμένα, αλλά κάτι τροχούς, καρούλια και μαδέρια τεραστίων διαστάσεων που η θέα τους σου έκοβε την αναπνοή. Ειδικά τα γιγαντιαία καρούλια παρουσίαζαν ξεχωριστό ενδιαφέρον καθώς τσουλούσαν πίσω από τους εργάτες της πρώτης γραμμής σαν τηλεκατευθυνόμενα ( έτσι νόμισα στην αρχή, μετά όταν πέρασαν όλοι μέσα στο χώρο κατάλαβα ότι τα έσπρωχναν αυτοί που μπήκαν τελευταίοι). Μικρή σημασία έχουν όμως οι λεπτομέρειες καθώς η όλη αίσθηση που έδιναν αυτοί και τα εργαλεία τους ήταν φουτουριστική ,εξωγήινη και πολλά υποσχόμενη καθώς οραματιζόμουν ήδη να μας πνίγει θριαμβευτικά η σκόνη του κατεδαφισμένου γραφείου.
Θα ήταν αδιανόητο να τους επιτρέψω να αναρωτηθούν αν βρίσκονται στον σωστό (γι΄ αυτούς) τόπο και χρόνο. Αυτοί οι άντρες ήταν τα τζόκερ στο τραπέζι της αγωνίας μου. Έκλεισα πίσω τους την πόρτα με ύφος Δρακουμέλ ενώ τα ανυποψίαστα, ανέμελα στρουμφάκια παίρνανε τις θέσεις τους στο χώρο για να αρχίσουν τις εργασίες.


-3-

Έμαθα τα μικρά τους ονόματα: Νίκος, Άγγελος και Γιώργος επί δύο. Τους ρωτούσα τονίζοντας το όνομά τους με ιδιαίτερη χάρη πως θέλουν τον καφέ. Τους κοιτούσα στα μάτια και χαμογελούσα σε στιλ χαριτωμένης αφέλειας όταν μου κάνανε ερωτήσεις για το που να ανοίξουν τις τρύπες. Αυτόν που τόλμησε να μου ζητήσει να του βγάλω στο τηλέφωνο το αφεντικό τον έβαλα στο μάτι και τον κοιτούσα επίμονα όταν ήταν πάνω στη σκάλα. Καναδύο φορές παραλίγο να πέσει.
Τους άρπαζα από το χέρι τη σκούπα και το φαράσι, λέγοντας με επιτηδευμένη γυναικεία δουλοπρέπεια και χαμηλωμένο κεφάλι :«Αφήστε τα αυτά σε μένα, έχετε άλλες δουλειές εσείς» και από μέσα μου έλεγα: « Ρημάχτε τα, διαλύστε τα, σπάστε τα, καταστρέψτε τα και γρήγορα δεν έχουμε πολύ χρόνο». Σκεπάζανε υπολογιστές, εκτυπωτές, σκάνερ και φαξ με νάυλον και γω τα ξεσκέπαζα. Μεγάλα κομμάτια ταβανιού και μικρές κουκίδες σκόνης χώνονταν στα πληκτρολόγια και μπλοκάρανε το hardware (ήθελα να πιστεύω για πάντα). Η συγχορδία των ενοχλητικών για άλλους τρυπανιών και μπλακ εν ντέκερ στα δικά μου αυτιά μεταμορφωνόταν στη ρυθμική τυμπανοκρουσία του νικητή. Ο ήχος του θριάμβου ηχούσε θεσπέσια στα αυτιά μου. Ζούσα την απόλυτη ηδονή. Έκανα βόλτες ανάμεσα σε σκάλες και σκυμμένα δουλικά, εργατικά στρουμφάκια ,πηδούσα πάνω από άπειρα μέτρα καλωδίου και κάθε λογής εργαλεία, σερνόμουν πάνω στα κομμάτια από τοίχο, στις σκόνες και τα νάυλον, έχωνα τη μούρη μου στις τρύπες του τοίχου και μετρούσα πόσα εκατοστά ήταν. Τακτικές ανατριχίλες συντάραζαν τη ραχοκοκαλιά μου. Ήθελα κι άλλο. Ήθελα την απόλυτη καταστροφή, τη συντριβή, την εξαφάνιση. Ηδονιζόμουν μπροστά στην αποσύνθεση. Μια αποσύνθεση δημιουργική.

-4-

Είχα καιρό να νιώσω τόση ευτυχία, τόση ανατριχίλα, τόση συγκίνηση. Επιτέλους η ζωή μου είχε κλονιστεί από κάτι. Ένιωθα άλλος άνθρωπος, ανώτερος, πιο ζεστός. Συγκινημένος από τα δώρα που η μοίρα απλόχερα χαρίζει. Ελεύθερος, ευχαριστημένος, αναγεννημένος. Έτοιμος να δείξει ευγνωμοσύνη σαν σωστός πιστός που οι προσευχές του εισακούστηκαν. Έτοιμος για μεγαλοψυχία και ανταπόδοση σ΄ αυτούς που τον βοήθησαν. Έτοιμος για όλα.
Όμως καθώς τα ανώτερα συναισθήματα ξεπηδούσαν με ορμή σιντριβανιού από την ψυχή μου άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα φερθεί εγωιστικά. Φυσικά και είχα φερθεί, κατέληξα μετά από ολιγόλεπτη ενδοσκόπηση διότι αυτό που για μένα ήταν λύτρωση από τα δεσμά, για τα καημένα τέσσερα στρουμφάκια δεν ήταν παρά δουλειά και μάλιστα αιματηρή (κοπιαστική/εξαντλητική). Ίδρωναν ξείδρωναν και όσο περνούσε η ώρα έδειχναν και πιο δυστυχισμένα, λες και μαράζωναν και έχαναν τη δύναμη τους. Δεν ήταν σωστό αυτό, βέβαια δεν ήταν. Άρχισα να τα λυπάμαι, τα έπαιρνα από πίσω και ό,τι δουλειά έκαναν τα βοηθούσα. Εκείνα βέβαια με το φιλότιμο που χαρακτηρίζει τους χειρονάκτες επέμεναν πως αυτές δεν είναι δουλειές για γυναίκες και να προσέχω και τέτοια. Εγώ όμως συνέχιζα απτόητη. Δεν ήταν καθόλου παράξενο που η όλη δουλειά με συνεπήρε σε επικίνδυνο βαθμό...
Το τέλος του οχτάωρου με βρήκε με ένα εργαλείο σα μυτερό τσεκούρι μπροστά στον τοίχο που με χώριζε από έναν νευρασθενικό ακάλυπτο. Κοίταξα τον τοίχο και συνειδητοποίησα πως αυτός με χώριζε από τον έξω κόσμο. Αυτός με χώριζε από τα όνειρα μου. Πίσω από αυτόν θα υπήρχε φως , το φως της μέρας, έστω χλωμό και μισοτελειωμένο, σαν το φως που κάποιος σκηνοθέτης αποσύρει αργά αργά από το τελευταίο πλάνο του. Πίσω από αυτόν θα υπήρχε φως , ας ήταν το σκοτωμένο φως που λιμνάζει ανάμεσα στις πολυκατοικίες, ας ήταν κάτι ξένο και άγνωστο, ας ήταν κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι πως δεν έλεγχα πλέον την ορμή μου. Θυμάμαι πως έφερα το ιδιαίτερο εργαλείο ενάντια στον τοίχο με δύναμη που δεν ταίριαζε σε μικροκαμωμένη γυναίκα. Θυμάμαι να πετιούνται κομμάτια τοίχου δεξιά αριστερά, να το σηκώνω και να το κατεβάζω ξανά και ξανά με μανία, σκόνη να με τυφλώνει και φωνές, πολλές φωνές αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν καθώς τα πάντα γίνονταν άσπρα και καθώς ένα σύννεφο σκόνης με έπαιρνε αλλού, σε έναν κόσμο πιο αραιό όπου τίποτα δεν θεωρούνταν πια αδύνατον…

Wednesday July 4 - Mickey Pandalous tbc
Thursday July 5 - Rain Tear (one of the bands at the SMT where we met you)
Friday July 6 - Monica
Monday July 9 - Simon Bloom tbc
Tuesday July 10 - Zebra Tracks
Wednesday July 11 - Dead City Jets
Thursday July 12 - Velvoids tbc
Friday July 13 - CoffeeEnd (the other band at the SMT)

We are inviting a small studio audience (could be 2 could be 12) so if you wnat to come along to listen to any of them - or if any of you friends/colleagues want to come along then let me know.

E-mail me here or at gea@air1044fm.gr

Performances will take place in the studio of Athens International Radio at 100 Pireos in Gazi.

Audience will need to be there by 6.30 with performances starting around 6.40 and ending at 7. Could be beers afternwards.

By all means post this on your blog,

All the best - and hope to see you at one of them.

Cheers
Barney

Ξύπνα δέντρο. Άκουσε τα ίδια σου τα φύλλα. Μια γρήγορη ματιά τριγύρω και έπειτα ένας κρότος δυνατός, σα χίλιες αστραπές ταυτόχρονες. Άλλο να ακούς την αστραπή να πέφτει, κάπου μακριά από 'σένα, κι άλλο να πέφτει στο ψηλότερό σου κλαδί. Σκίστηκες στη μέση και το ουρλιαχτό σου ήταν δυνατότερο κι απ’ τη βροντή που έπεσε επάνω σου.

Η υπόλοιπη βλάστηση τριγύρω σώπασε. Τα ταπεινά χόρτα που τόση ώρα χασκογελούσαν με τις βραδυνές στάλες της βροχής σάστισαν και σοβάρεψαν. Το δέντρο που είχαν για όλη τους την μικρή ζωή από πάνω τους, τώρα έτριζε από τον πόνο. Μερικές μαργαρίτες άρχισαν να σιγοκλαίνε, φοβούμενες οτι η βροχή θα ρίξει τον ουρανό στα λουλούδια τους. Το μόνο που δεν έδειχνε να λυπάται ήταν ένα μοναχικό αγκάθι που την κορυφή του στόλιζε ένα μοβ λουλούδι. Το αγκάθι συνέχιζε να κοιτά με ενδιαφέρον την εξέλιξη των πραγμάτων. Ένας κεραυνός λοιπόν και το δέντρο άρπαξε φωτιά που η βροχή δεν έδειχε ικανή να την σταματήσει. Το τεράστιο δέντρο πέθαινε αργά, με έναν θάνατο που έμοιαζε παγανιστική τελετή μέσα στην νύχτα. Συνέχιζε να πονά, όμως τώρα πια απλά έκλαιγε μουρμουρίζοντας. Το αγκάθι έβγαλε μια τσιριχτή κραυγή προς τα υπόλοιπα χαμόφυτα γύρω απ’ το δέντρο: «τι κλαίτε όλοι σας; τώρα ο ήλιος θα είναι όλος δικός μας, ηλίθιοι!». Οι μαργαρίτες σταμάτησαν το κλάμα. Τα χόρτα άρχισαν πάλι να χασκογελούν, κάνοντας μπάνιο τα γεμάτα χώμα φύλλα τους πλάι στην θεαματική φωτιά. «Ηλίθιοι!» επανέλαβε το αγκάθι. «Τίποτα δεν καταλαβαίνετε. Τόσο καιρό παρακαλούσα να πάθει κάτι το δέντρο. Κάποιος με καταράστηκε, δεν εξηγείται αλλιώς! Ήρθα κι έπεσα σ’ αυτό το σημείο. Μα που να το ‘ξερα πως ήταν το πιο ψηλό δέντρο του δάσους; Ένας μικρός σπόρος ήμουν μονάχα και δεν είχα καν μάτια για να βλέπω. Ο άνεμος με παρέσυρε όπου ήθελε. Εγώ είμαι αγκάθι, έχω ανάγκη από αγάπη! Το δέντρο αυτό, δεν με καλημέρισε ποτέ. Κι όταν έβγαλα τα πρώτα μου φύλλα, ανάγκη από ήλιο είχα κι όμως, εκείνο στεκόταν πάντοτε ψηλά και δεν ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο, παρά μόνο πως θα μαζεύει όλο τον ήλιο για τον εαυτό του. Καταραμένος είμαι και κατάρα λοιπόν του έριξα και εγώ τότε». Και πρόσθεσε γελώντας: «Να λοιπόν που έγινε. Να λοιπόν που έζησα για να το δω κι αυτό.» Οι μαργαρίτες άνοιξαν τα λουλούδια όσο μπορούσαν περισσότερο. «Επιτέλους, ηλίθιοι φίλοι μου, η μητέρα μας... τιμωρεί πάντοτε τους υπερόπτες του δάσους!»

Καθώς η φωτιά άφηνε πίσω της έναν κορμό από στάχτη, όσο κατέβαινε προς τα κάτω, ένα τεράστιο κλαδί έμεινε ανήμπορο να σταθεί από τον καρβουνιασμένο κορμό. Πέφτοντας έκανε τόσο θόρυβο που διέκοψε το χαχανητό του. Το αγκάθι γύρισε και κοίταξε προς τα πάνω. Δεν πρόλαβε ούτε καν να δει τι ερχόταν. Το μεγάλο κλαδί έπεσε μονοκόμματα και τσάκισε το αγκάθι στα δύο, συνθλίβοντας το μοβ του λουλούδι. Το αγκάθι έβγαλε μια τελευταία τσιριχτή κραυγή.

«Δεν θα χαρείς ποτέ τον ήλιο!» του είπε πεθαίνοντας το δέντρο.

Τα υπόλοιπα φυτά βρέθηκαν σαστισμένα για άλλη μια φορά. Και πριν προλάβουν να σχολιάσουν μεταξύ τους τι έγινε, ήρθαν κάτι πλάσματα που έμοιαζαν σαν κάφροι, ήταν όμως ντυμένοι πυροσβέστες και μάλιστα έδειχναν βιαστικοί. Πάτησαν όλα τα φυτά και τα βύθισαν με τις μπότες τους στην λάσπη και την στάχτη που έπεφτε, συνθλίβοντας τα λιγοστά φύλλα που είχαν. Και σέρνοντας τις μάνικές τους στο χώμα, ξερίζωσαν όλες τις μαργαρίτες που μία-μία πέθαινε και έτσι σταματούσε το κλάμα και η μουρμούρα τους που βύθιζε το δάσος σε πένθος.

Η βροχή σταμάτησε, η φωτιά έσβησε και οι πυροσβέστες πήραν τον πούλο. Δεν έμεινε τίποτε πίσω για να γελάει, να κλαίει ή έστω να μουρμουρίζει. Μονάχα μια νεκρική σιγή που ακολουθούσε τον θάνατο των φυτών, ίσως και να ακουγόταν το ανέμελο σφύριγμα ενός μύκητα που έπιανε δουλειά στην στάχτη, ίσως και όχι, όλοι θα περιμένουν μέχρι την γέννηση των επόμενων σπόρων στο ίδιο σημείο. Για να πιάσει και πάλι πυρκαγιά, να έρθουν οι κάφροι να την σβήσουν και να πατήσουν τις κουτές μαργαρίτες.

Την ιστορία μου την διηγήθηκε ένα σαλιγκάρι που βρίσκονταν στο περιστατικό και έδωσε κατάθεση στους πυροσβέστες την ίδια κιόλας νύχτα. Έπειτα σύρθηκε αργά αργά για έναν γειτονικό κήπο και μέχρι να φτάσει είχε κιόλας ξημερώσει. Άραξε σε ένα μαρούλι να απολαύσει τον ήλιο, χωρίς να φοβάται τα πουλιά που καραδωκούσαν πετώντας σε κύκλους από πάνω του και το κοιτούσαν με λαιμαργία. Κανένα όμως δεν τολμούσε να επιτεθεί, διότι το σαλιγκάρι είχε μόλις μπει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.