Σου μιλάει ο Ίνεκιν, ο ύπατος Διαχειριστής Ανθρώπινης Μνήμης. Θ’ αναρωτιέσαι πώς και κυρίως γιατί, έφτασα ως εδώ. Πριν σου εξηγήσω, πρέπει να καταλάβεις ορισμένα πράγματα γενικά για τους ΔΑΜ και για τη φιλοσοφία της ΔΑΔ – Διαχείρισης Ανθρώπινης Διάνοιας. Το ξέρεις πως ήταν μια αναπόφευκτη εξέλιξη της προόδου των επιστημών, που οδήγησε σε μια εντυπωσιακή ζεύξη. Στις αρχές του 21ου αιώνα οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να τρελαίνονται με τον απίστευτο όγκο πληροφοριών που έπρεπε να δεχτούν, να επεξεργαστούν και να διοχετεύσουν με τη σειρά τους. Καθημερινά οι εξελίξεις έτρεχαν παντού, ο πλανήτης χόρευε σε ξέφρενους ρυθμούς. Οι πολιτικοί ήταν διαρκώς εκτεθειμένοι στη ροή των γεγονότων, οι επιστήμονες βίωναν μια καθημερινή απαξίωση του έργου τους, οι εργάτες ζούσαν σε καθεστώς πνευματικής υποδούλωσης και αποστέρησης.

Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας των μικροεπεξεργαστών, παράλληλα με τις έρευνες για την ανίχνευση των εγκεφαλικών λειτουργιών, οδήγησαν τελικά σε μια λύση που αποφόρτισε χίλια δυο προβλήματα: η ανθρώπινη μνήμη επιτέλους απομονώθηκε από τις άλλες λειτουργίες. Έγινε εφικτό να αφαιρούμε και να επανεισάγουμε σε έναν εγκέφαλο επιλεγμένα τμήματα της ατομικής του μνήμης δίχως να βλάπτουμε τις λοιπές του ικανότητες, την αντίληψη και τη μάθηση. Το ξέρω πώς αυτό το τελευταίο θα σε εκπλήξει, θα μου πεις ότι τα πράγματα δε λειτουργούν έτσι σήμερα. Έχεις δίκιο. Ξέρεις, πολλές φορές στην ιστορία, τμήματα της τεχνογνωσίας που κατακτάται αποσιωπούνται, θάβονται, στο βαθμό που δεν εξυπηρετούν τους διαχειριστές της. Έτσι έγινε και με τη μνήμη. Η δυνατότητα χρησιμοποιήθηκε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, τον τρόπο που θα οδηγούσε σε αμεσότερη αποφόρτιση των οξύτερων προβλημάτων.
Έτσι, οι εφαρμογές κατευθύνθηκαν προς την αφαίρεση της μνήμης κι όχι προς την επανεισαγωγή της. Στο κάτω κάτω ο εγκέφαλος δεν μπορούσε να μετατραπεί σε τσίρκο της εκάστοτε διάθεσης του καθένα. Η ανακάλυψη ήταν πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια του λαού. Μπορεί να ακούγομαι αυστηρός, και σίγουρα ξέρεις καλά ότι υπάρχουν και αντίθετες απόψεις, αλλά σκέψου τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών. Αφαιρώντας τμήματα μνήμης από ανθρώπους με τραυματικές εμπειρίες, καταφέραμε να τους κρατήσουμε υγιείς, μειώνοντας έτσι δραστικά τα προβλήματα ψυχοπαθολογίας. Αφαιρώντας τμήματα μνήμης από εγκληματίες, ουσιαστικά καταργήσαμε τις φυλακές: για μικρά αδικήματα αφαιρούμε τη γενεσιουργό τους αιτία και έτσι εξαλείφουμε την παραβατικότητα, ενώ για μεγάλα αδικήματα που επιβάλλουν σωφρονισμό, αφαιρούμε τα τμήματα εκείνα που δημιουργούν τα ψυχικά άλλοθι, και έτσι τους καταδικάζουμε να ζουν με τις τύψεις τους. Αφαιρώντας τμήματα μνήμης από τους επαγγελματίες στρατιώτες φτιάξαμε ένα στράτευμα που καλύτερο δεν θα μπορούσε να υπάρξει, κάνοντάς τους απόλυτα ταγμένους στο καθήκον, απαλλαγμένους από κάθε αμφιβολία. Αυτή ακριβώς η εφαρμογή στο στρατιωτικό πεδίο, ήταν η βάση για τη δημιουργία της επιστήμης της Διαχείρισης Ανθρώπινης Διάνοιας που τελικά οδήγησε στα πιο ουσιαστικά και γενικευμένα αποτελέσματα.
Αφού βελτιώνεται ο επαγγελματισμός των στρατιωτών, γιατί να μη βελτιώνονται και οι επαγγελματίες κάθε είδους, σκεφτήκαμε. Έτσι, μετά από χρόνια ζυμώσεων, φτάσαμε στο σημερινό μοντέλο: υποχρεωτική επιλεκτική αφαίρεση μνήμης σε τρία στάδια της ζωής, στην ηλικία των 18, των 35 και των 50 χρόνων. Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι αυτό οδήγησε σε μια κοινωνία πολύ πιο ανθρώπινη. Η μνήμη βλέπεις είναι μια λειτουργία πολύ ιδιόρρυθμη. Οι άνθρωποι δε συγκρατούν στην ενεργητική μνήμη τις πιο χρήσιμες γι’ αυτούς αναμνήσεις. Πολλές φορές επιμένουν σε ένα περιεχόμενο οδυνηρό, βολικό, ή έστω μη λειτουργικό. Επίσης πολλές φορές οδηγούνται σε αντιφάσεις, γιατί ενεργοποιούν ορισμένες αναμνήσεις κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε καταστάσεις, και άλλες φορές τις απωθούν στη λανθάνουσα μνήμη. Η ΔΑΔ κατόρθωσε να διαχωρίσει και να ταξινομήσει με μεγάλη ακρίβεια τις κατηγορίες αναμνήσεων και κυρίως την αλληλεπίδρασή τους. Έτσι, ένας άνθρωπος 18 ετών που πρέπει να λάβει επιστημονική κατάρτιση, δεν είναι δυνατόν να απασχολεί το νου του με το ποδήλατο που δεν του αγόρασαν οι γονείς του στα 5 του χρόνια, ούτε με την εικόνα της μητέρας του να κλαίει σιωπηλά στην κουζίνα ένα μεσημέρι που γύρισε νωρίτερα απ’ το σχολείο. Σεβόμαστε ότι όλ’ αυτά είναι οδυνηρά, γι’ αυτό και τα διαγράφουμε, δεν του χρειάζονται, δεν τον κάνουν ευτυχισμένο. Πρόσεξε όμως: αν αυτός ο άνθρωπος έχει δηλώσει ότι ενδιαφέρεται να σπουδάσει νομική, δεν μπορούμε να αφήσουμε στη μνήμη του ούτε ορισμένες ευχάριστες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα τη φορά που ο πατέρας του δεν τον μάλωσε για μια ζημιά επειδή κατάλαβε ότι δεν ήταν εμπρόθετη. Κάθε άνθρωπος πρέπει να αφήνεται με τις αναμνήσεις που εξυπηρετούν αυτό για το οποίο προορίζεται. Η αφαίρεση αναμνήσεων στο 35ο έτος της ηλικίας δεν είναι τόσο ουσιώδης, αφορά κυρίως την απελευθέρωση ζωτικής μνήμης από ένα σωρό σκουπίδια που συσσωρεύονται με τα χρόνια: χιλιάδες άχρηστες εικόνες, ιστορίες που άκουσαν, ρουτίνες. Η τελευταία αφαίρεση στο 50ο έτος, έχει ως κύριο στόχο την αντιμετώπιση της φθοράς και της επερχόμενης κούρασης. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος πρέπει να μείνει παραγωγικός για αρκετά χρόνια ακόμα, η αφαίρεση αυτή έχει διορθωτικό στόχο. Απαλείφουμε προσεκτικά τα πλέον δυσάρεστα γεγονότα, τις αποτυχημένες ή ημιτελείς προσπάθειες για κάτι, τα παραδείγματα ματαιότητας, τις στιγμές μοναξιάς.
Παρ’ ότι οι “τρεις αφαιρέσεις” όπως είναι ευρύτερα γνωστές, έχουν αρκετούς πολέμιους, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα άδικο ή ισοπεδωτικό σύστημα. Ασφαλώς είναι απόλυτα υποχρεωτικές και καθώς είναι συνδεδεμένες με το ασφαλιστικό σύστημα, είναι πολύ δύσκολο να τις αποφύγει κανείς. Αυτό γίνεται όμως κυρίως για λόγους ισονομίας. Από μια τέτοια δραστική επέμβαση στη ζωή των ανθρώπων δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί κανείς, απόδειξη το ότι ακόμα και οι ανώτατοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και επιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να τις υποστούν. Όμως το ξέρεις ότι και πάλι υπάρχουν πολλά παράθυρα στο νόμο. Για παράδειγμα, αρκεί μια μόνο υπεύθυνη δήλωση για να υποστεί κάποιος μια ελαφρότερη μορφή της διαδικασίας, την αφαίρεση δηλαδή μόνο των ΔΕΑ (Δυνάμει Επικίνδυνων Αναμνήσεων), φτάνει να αποδεχτεί το γεγονός ότι θα προσαχθεί βίαια για αφαίρεση εάν παρανομήσει έστω και μία φορά καθώς και το ότι θα είναι αποκλεισμένος από μια σειρά επαγγελμάτων και δραστηριοτήτων. Επίσης, το γνωρίζεις ότι υπάρχει ειδικό καθεστώς αντιμετώπισης για συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, όπως είναι για παράδειγμα οι καλλιτέχνες. Η κοινωνία μας τιμά τους ανθρώπους εκείνους που δέχονται να ξοδέψουν τη ζωή τους μέσα σε μια εν ζωή κόλαση, την κόλαση των αναμνήσεων, προκειμένου να μας δώσουν ιδέες, απόλαυση, ελπίδα αλλά και διδάγματα. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να ενταχθούν σε καθεστώς ΔΕΑ άνευ ειδικών περιορισμών κατ’ επιλογήν τους.
Έχεις δίκιο να ανυπομονείς τώρα. Ποτέ δε σου εξήγησα πραγματικά ποιο ήταν το έργο μου. Η εισαγωγή αυτή που έκανα όμως, ήταν επιβεβλημένη για να καταλάβεις τα επόμενα. Τώρα λοιπόν σου μιλάει ο Ίνεκιν, ο διευθυντής ενός από τα παλαιότερα Κέντρα ΔΑΔ στον κόσμο. Οι μακρόχρονες σπουδές μου στο σύνθετο αυτό αντικείμενο, που περιλάμβαναν τον πυρήνα παραδοσιακών επιστημών όπως η Ιατρική, η Ψυχολογία, η Τεχνολογία Υπολογιστών, οι Νευροεπιστήμες, η Βιοτεχνολογία και η Φιλοσοφία, σε συνδυασμό με το σφοδρό μου ενδιαφέρον γι’ αυτό, με έκαναν να θεωρούμαι αυθεντία του χώρου. Τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα δεν ήταν πρωτότυπα αλλά διεξοδικά, πράγμα που οδήγησε σε άριστα αποτελέσματα. Ασχολήθηκα κυρίως με την περαιτέρω διερεύνηση των αλληλεπιδραστικών ιδιοτήτων της μνήμης. Για να στο πω πιο απλά, το πώς μια συγκεκριμένη ανάμνηση εμπλέκεται με άλλες, φαινομενικά άσχετες. Είμαι ο πρώτος που εντόπισε ότι οι σχέσεις μεταξύ αναμνήσεων, βασίζονται κυρίως στο χρόνο. Όχι τόσο στο χρόνο που οι αναμνήσεις υπήρξαν ως βιώματα, αλλά στη χρονική στιγμή της σύνδεσής τους. Ένα παροντικό βίωμα, μπορεί να ενεργοποιήσει δύο ή και περισσότερες άσχετες μεταξύ τους αναμνήσεις και να δημιουργήσει αυτό που ονομάζω «παρεμβολή στο παρόν». Θα το καταλάβεις αυτό καλύτερα αν σκεφτείς πώς βλέπουμε μέσα από ένα τζάμι πάνω στο οποίο κυλάει νερό. Δεν βλέπουμε καθαρά αυτό που είναι απ’ έξω αλλά σύμφωνα με την παραμόρφωση που ορίζει η ροή του νερού. Η παρεμβολή στο παρόν είναι τις περισσότερες φορές καταστροφική καθώς οδηγεί σε ανορθολογικές αντιδράσεις. Έτσι, το ουσιαστικότερο συμπέρασμα που εξάγεται από αυτό είναι ότι αν θέλουμε να μάθουμε ποιες είναι οι δυνάμει επικίνδυνες αναμνήσεις, τότε θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε ποια είναι τα δυνάμει παρόντα, ποιες είναι οι πιθανές συνθήκες στις οποίες αν βρεθούμε εκτεθειμένοι, θα έρθουμε αντιμέτωποι με το παρελθόν.
Με τις ανακαλύψεις αυτές, αναδιαρθρώθηκε όλη η διαδικασία της αφαίρεσης μνήμης. Έως τότε, το υποκείμενο απλώς ερχόταν στο κέντρο, βγάζαμε ένα αναλυτικό αντίγραφο της μνήμης του, δημιουργούσαμε το σχέδιο αφαίρεσης και τέλος το εφαρμόζαμε εντός πολύ αυστηρών πρωτοκόλλων. Το ξέρω πως όλα αυτά τα τεχνικά που σου λέω δεν τα ξέρεις, έξω απ’ τον επιστημονικό μας κύκλο κανείς δεν τα ξέρει γιατί δε θα ήταν σκόπιμο. Πρωτόκολλο λέμε το μοντέλο που καθορίζει μια διαδικασία. Για παράδειγμα, στην κατηγορία «ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις» μπορεί σε έναν άνθρωπο να έχουμε πολλές οικογενειακές εκδρομές στην εξοχή. Τα περιεχόμενά τους παραμετροποιούνται και ανασυντάσσονται ώσπου να αφαιρεθούν οι επαναλήψεις και να μείνει ένας μικρός αριθμός περιστάσεων που διαφοροποιούνται μεταξύ τους. Αυτές περνάνε από δεύτερο έλεγχο και απορρίπτονται αυτές που περιλαμβάνουν προβληματικές αναμνήσεις. Ο τρίτος έλεγχος αφορά στις σχέσεις των αναμνήσεων που περιέχονται σε όσες εκδρομές απόμειναν, με προηγούμενες αναμνήσεις. Απορρίπτοντας κι από εκεί ορισμένες, μας μένουν λίγες μα απόλυτα κατάλληλες εκδρομές στην εξοχή, και αυτές κρατάμε. Τα πρωτόκολλα είναι πολλά και σύνθετα και φυσικά θα ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν δίχως τη βοήθεια υπολογιστών. Οι σχέσεις που παρουσιάζονται είναι τόσο περίπλοκες που κανένας ανθρώπινος νους δε θα μπορούσε να τις συλλάβει. Έτσι εν τέλει εμείς σαν Διαχειριστές Ανθρώπινων Αναμνήσεων δεν αξιολογούμε τις αναμνήσεις αυτές καθαυτές, αλλά τις συντάσσουμε σε αφηρημένες κατηγορίες, δίνοντας έτσι τα κατάλληλα στοιχεία στον υπολογιστή για να δημιουργήσει το σχέδιο αφαίρεσης.
Το πρόβλημα ήταν τα ποσοστά αποδοτικότητας, τα οποία άγγιζαν το 78%. Σε λειτουργικό επίπεδο αυτό ήταν πολύ ικανοποιητικό, όμως παράμεναν ανοιχτές οι πιθανότητες ένας άνθρωπος να αντιδράσει ακατάλληλα σε μια εντελώς απροσδιόριστη χρονική στιγμή, ακόμα και με τις αναμνήσεις που του είχαν απομείνει.
Η ανακάλυψή μου για την παρεμβολή του παρόντος ανέβασε την αποδοτικότητα στο 92%. Τα υποκείμενα πλέον δεν υφίστανται μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά ερευνούνται πρώτα σε βάθος και για ικανό χρονικό διάστημα. Επειδή ο πειραματισμός σε πραγματικές συνθήκες είναι ανέφικτος, δημιουργήσαμε μια σειρά εργαστηριακών καταστάσεων, με τον γενικό τίτλο Προσομοιωτής Συνθηκών Ζωής με Επιτάχυνση. Έτσι τώρα το υποκείμενο πριν υποστεί την αφαίρεση αναμνήσεων, περνάει από μια σειρά προσομοιωμένων κρίσιμων εμπειριών έτσι ώστε να καταγραφούν οι αντιδράσεις του και να εντοπιστούν ποιες ακριβώς αναμνήσεις ενεργοποιούνται κάθε φορά. Οι εμπειρίες αυτές έχουν επίσης κατηγοριοποιηθεί σύμφωνα με το μοντέλο Κυρίαρχης Δομής Αναμνήσεων, καθώς είναι σαφές ότι κάθε πιθανό μέλλον θα μετατραπεί σε μνημονικό παρελθόν ακολουθώντας ταυτόσημο δομικό μονοπάτι για κάθε άνθρωπο.
Όλα πήγαιναν καλά, ώσπου ήρθες εσύ στο Κέντρο. Ήσουν 18 χρονών και ερχόσουν για την πρώτη σου αφαίρεση, αλλά έδειχνες αρκετά μικρότερη, σχεδόν κοριτσάκι. Εντάχθηκες στην τρέχουσα ερευνητική ομάδα 5 που την είχα αναλάβει εγώ. Οι ερευνητικές ομάδες τρέχουν παράλληλα με τις αφαιρέσεις. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους που έρχονται για να εμπλουτίσουμε τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις και να βελτιώσουμε περαιτέρω τα πρωτόκολλα. Έτσι, έτρεξα το αδρό αντίγραφο των αναμνήσεών σου ο ίδιος, μια δουλειά ρουτίνας που σπανίως πια έκανα. Εδώ πρέπει να σου μιλήσω για τη διαδικασία Αποκατάστασης της Υποκειμενικότητας. Οι αναμνήσεις των ανθρώπων δεν είναι αντικειμενικές, δηλαδή δεν αναπαριστούν πιστά τη βιωμένη πραγματικότητα, ούτε συνεπείς μεταξύ τους, δηλαδή αναπαριστούν με διαφορετικό τρόπο δύο ταυτόσημα συμβάντα. Για παράδειγμα, ο πατέρας ενός ανθρώπου μπορεί να παριστάνεται κάποτε σαν σκύλος, άλλοτε να έχει μόνο κεφάλι σκύλου, άλλοτε να φαίνεται σαν κενό της εικόνας, άλλοτε σαν φωνή μόνο, άλλοτε σα γραπτό κείμενο, και ότι βάλει ο νους σου. Αυτές οι αναπαραστάσεις περιέχουν και τα πιο επικίνδυνα τμήματα των αναμνήσεων και πρέπει οπωσδήποτε να αντικαθίστανται από την πραγματικότητα. Ευτυχώς αυτή η διαδικασία είναι από τις πλέον τελειοποιημένες. Ο υπολογιστής, καθώς έχει στη διάθεσή του ανά πάσα στιγμή το σύνολο των δεδομένων μιας μνήμης, κάνει χιλιάδες διασταυρώσεις ώσπου την «καθαρίζει» με μεγάλη επιτυχία.
Έτρεχα τις αναμνήσεις σου και ετοιμαζόμουν να αρχίσω τη διαδικασία καθαρισμού. Ήταν μια τρέλα. Όλα ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστα κι όλα έτρεχαν με απίστευτη ταχύτητα, σαν εκατομμύρια σουρεαλιστικοί πίνακες που κάλπαζαν ξέφρενα σε λεωφόρο. Δεν υπήρχαν καν παύσεις, όπως στους περισσότερους ανθρώπους που μπορεί ένα πλάνο να διαρκέσει ώρες, ακόμα και μέρες σ’ όσους πάσχουν. Ανέτρεξα στο φάκελό σου, για να δω τα στοιχεία σου. Τέτοιες διαταραχές στις αναμνήσεις παρουσιάζονται συνήθως σε ανθρώπους με αισθητηριακά προβλήματα, κωφούς και τυφλούς, και με κάποιες παραλλαγές σε αυτιστικούς και καθυστερημένους. Δε βρήκα τίποτα. Είχες ένα τυπικό προφίλ, μέσοι όροι σε όλα. Έφτιαξα ένα αντίγραφο και πάτησα με ένταση το πλήκτρο Αποκατάστασης. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε 5 μόλις λεπτά. Τίποτα, λες και δεν είχε γίνει καθόλου. Επανέλαβα τη διαδικασία απανωτές φορές, έκανα έλεγχο αξιοπιστίας, μα και πάλι τίποτα. Οι αναμνήσεις σου αντιστεκόταν στο καθάρισμα. Για μια στιγμή ένιωσα μια άγρια χαρά. Σκέφτηκα ότι έπεσα πάνω σε ένα σπάνιο περιστατικό, μια μοναδική ευκαιρία για μελέτη περίπτωσης. Αν εντόπιζα τι ήταν αυτό που είχε φορμάρει τη μνήμη σου με τέτοιο τρόπο, μπορεί να έβρισκα την απάντηση σε χίλια δυο ζητήματα. Όμως αμέσως μετά κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν παρά ευσεβής πόθος. Είχα δει χιλιάδες μνήμες, ήξερα όλο το φάσμα των αποκλίσεων. Η περίπτωσή σου άρχισε να φαίνεται σαν εξαιρετικά επικίνδυνη.
Ζήτησα μια προσωπική συνέντευξη μαζί σου, κατά παράβαση των διαδικασιών. Ήσουν δειλή και μαζεμένη, μια τυπική περίπτωση εφήβου. Σ’ όλες μου τις ερωτήσεις απάντησες με εξοργιστικά συνηθισμένο τρόπο. Τι θες να σπουδάσεις Όσελε; Κοσμητική μικροτεχνία, Γιατί το επέλεξες αυτό; Γιατί είναι η δουλειά του πατέρα μου και θα την αναλάβω εγώ, Αν δεν ήταν αυτή η δουλειά του πατέρα σου θα επέλεγες κάτι άλλο; Δεν ξέρω, δεν το ‘χω σκεφτεί ποτέ, Σου αρέσουν τα κοσμήματα; Αρκετά, Όχι πολύ; Μ’ αρέσει πιο πολύ να τα φοράω, Τότε γιατί να μάθεις και να τα φτιάχνεις; Δεν θα τα φτιάχνω εγώ αλλά οι εργαζόμενοι, πρέπει όμως να μάθω για να γίνω μια καλή επιχειρηματίας, Σου αρέσει να γίνεις επιχειρηματίας; Μου αρέσει να ζω όπως μου αρέσει, Τι άλλο σου αρέσει; Η μουσική, η διασκέδαση... Τ’ αγόρια; Ναι, και τα αγόρια, Τι θα ‘θελες να ‘χεις που δεν έχεις; Μια μάινα, Γιατί θέλεις μια μάινα; Για να δω αν μιλά πραγματικά, την είδα στην τηλεόραση και μου άρεσε, Τι σε δυσαρεστεί; Να είμαι άρρωστη, Με τι λυπήθηκες περισσότερο απ’ όλα; Όταν πέθανε ο Φοξ, ο γάτος μου, Πέθανε κανείς άλλος που ήταν κοντά σου; Όχι...
Αδιέξοδο, η συζήτηση δεν έβγαζε πουθενά. Ήσουν ένα απολύτως συνηθισμένο κορίτσι, από εκείνα που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στους δρόμους των μητροπόλεων. «Σαν τη Γιάντι» σκέφτηκα. Όμως όχι, δεν ήσουν σαν τη Γιάντι. Η κόρη μου, μόλις λίγους μήνες μικρότερή σου, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Μη σε πληγώνει αυτό, δε θέλω να πω ότι εσύ ήσουν ανόητη. Αντιθέτως, είχες μια μοναδική στον κόσμο μνήμη, μέσα στο καλύτερο καμουφλάρισμα: την κοινοτοπία της έκφρασής της. Η κρίση μου για τη Γιάντι δεν ήταν πατρικός κομπασμός. Είμαι αρκετά έμπειρος για να μπορώ να διακρίνω πότε ένας άνθρωπος είναι εξαιρετικός. Η Γιάντι ήταν χαρισματική από μικρή, πάντα με εξέπληττε ο τρόπος που σκεφτόταν. Με έκανε όμως να νιώθω κάτι τρομερό, κάτι που δεν ομολόγησα ποτέ σε κανέναν Όσελε, μόνο σε σένα το λέω. Κάθε φορά που ήμασταν μαζί και της έδειχνα ή της μάθαινα κάτι, κι εκείνη ανταποκρινόταν με τον γλυκύτατο και πανέξυπνό της τρόπο, η ίδια σκέψη στριφογύριζε πάντα στο μυαλό μου: αυτές οι αναμνήσεις κάποτε θα αφαιρεθούν. Ήξερα ότι τα περισσότερα από τα μοναδικά πράγματα που μοιραζόμασταν, στα 18 της χρόνια θα αποθηκευόταν στο δίσκο ενός υπολογιστή και θα κρατιόταν μακριά της για πάντα. Και τότε η αγάπη της για μένα με πλήγωνε περισσότερο, γιατί μετά την αφαίρεση σίγουρα θα μετριαζόταν, θα ερχόταν σε αυτό που ονομάζουμε «φυσιολογικά επίπεδα». Τι είναι η αγάπη αν όχι το σύνολο των αναμνήσεων από τις όμορφες στιγμές που περάσαμε με κάποιον; Δεν ήθελα η Γιάντι, η μονάκριβή μου να με αγαπά σε «φυσιολογικό επίπεδο», ήθελα να με λατρεύει για πάντα, όπως τη λάτρευα κι εγώ. Κι όμως σε μερικούς μήνες θα βρισκόταν κι εκείνη στη θέση σου. Δε γινόταν αλλιώς...
Ή μήπως γινόταν; Σαν αστραπή πέρασε απ’ το νου μου μια πιθανότητα, που κάποια άλλη στιγμή θα μου είχε φανεί ως η πλέον απαράδεκτη σκέψη. Κι όμως το σκέφτηκα, πέρασε απ’ το μυαλό μου, και δεν μπορούσα πια με τίποτα να το αρνηθώ... Η μνήμη σου Όσελε ήταν μη Αποκαταστάσιμη. Δεν ήξερα τι στην ευχή είχε συμβεί, μα είχες μια μνήμη ανερμήνευτη, ακατανόητη, και γι’ αυτό μη αφαιρέσιμη. Η λύση ήταν μονόδρομος: αντικατάσταση της μνήμης με κολάζ άλλων. Η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική, ειδικά σε περιπτώσεις νοητικής υστέρησης και συναφών προβλημάτων, αλλά έχει ένα βασικό μειονέκτημα: το υποκείμενο γίνεται ένας άλλος. Ο εγκέφαλός σου δε θα είχε πλέον καμιά δική σου ανάμνηση, αλλά θα αποκτούσες μια συνολικά νέα συνείδηση. Αυτό θα σήμαινε ότι θα ήσουν ένα άτομο ικανό και με ένα εύρος επιθυμητών γνώσεων, αλλά θα έπρεπε να ξαναδιδαχτείς τα πάντα για τη ζωή σου, να γνωρίσεις απ’ την αρχή τους γονείς και τους φίλους σου κι αυτοί να γνωρίσουν εσένα.
Δεν ήσουν καθυστερημένη, ούτε έδειχνες να έχεις προβλήματα που να καλούν στη δραστική αυτή λύση, κι έτσι το συμβούλιο συνεδρίασε και αποφάσισε να σου δώσει μερικούς μήνες διορία προκειμένου να προετοιμαστείς ψυχολογικά. Αυτό με βόλευε αφάνταστα. Κανόνισα να συμπέσεις με την αφαίρεση της Γιάντι. Και δρομολόγησα το σχέδιό μου. Ναι Όσελε, σου αποκαλύπτω το μεγάλο μου μυστικό τώρα. Αφαίρεσα τις αναμνήσεις της Γιάντι ως όφειλα, με απόλυτο επαγγελματισμό. Όλοι οι έλεγχοι έδειξαν ότι πέρασε με επιτυχία όλη τη διαδικασία. Παραποίησα τους κωδικούς της μνήμης που είχα αφαιρέσει από κείνη, ώστε να δείχνουν ότι προέρχονται από διάφορα άτομα. Αφαίρεσα ολοκληρωτικά τη δική σου μνήμη και σου πέρασα τη μνήμη της Γιάντι ατόφια. Σε έκανα ένα ζωντανό δοχείο που πλέον εμπεριέχει όλα όσα δεν είναι πια η κόρη μου Όσελε. Φυσικά, αμέσως μετά τη διαδικασία ζήτησες να με δεις. Μου είπες πόσο πολύ με συμπαθείς. Πέτυχε! Η Γιάντι συνέχιζε να με λατρεύει μέσα από σένα Όσελε, και θα συνέχιζε για πάντα. Φυσικά σε κράτησα πολύ κοντά μου. Φρόντισα να γνωριστώ με το περιβάλλον σου, έγινα ο καλύτερος φίλος σου. Κι από τότε Όσελε έγινα ο δεύτερος πατέρας σου, σε έβλεπα να κάνεις τόσα όμορφα πράγματα και ένιωθα περήφανος για σένα, εκπλήρωνες όλα όσα δε θα μπορούσε να κάνει ποτέ το κοριτσάκι μου.
Κι όμως, θα μου πεις ότι όλα όσα λέω είναι προϊόντα τρέλας, αναιρούν όλα όσα υποστήριξα παραπάνω, αναιρούν όλη μου τη ζωή. Έκανα κάτι απολύτως ενάντιο με αυτό που υπηρέτησα με πάθος μια ολόκληρη ζωή, θα μου πεις. Μα δεν ξέρεις το χειρότερο Όσελε, κανείς έξω απ’ τον κύκλο δεν το ξέρει, δεν επιτρέπεται να το μάθει. Θα έχεις ακούσει τις φήμες για τους Προνομιούχους. Ο κόσμος λέει ότι υπάρχουν κάποιοι στον κόσμο που δεν υφίστανται αφαίρεση μνήμης κι όχι μόνο δεν τους επιβάλλονται κυρώσεις, αλλά ανήκουν στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας. Λένε πως αυτοί είναι που κινούν τα πάντα, ένα κλειστό λόμπι με σχεδόν θεϊκές ιδιότητες, καθώς είναι οι μοναδικοί με άθικτη μνήμη αλλά και εξουσία. Η επιλογή γίνεται από τη νηπιακή ηλικία, σε παιδιά που επιδεικνύουν εξαιρετικές ικανότητες. Μεγαλώνουν σε περιβάλλον με πολύ αυστηρές προδιαγραφές και προορίζονται αποκλειστικά για διευθυντές των Κέντρων Διαχείρισης Ανθρώπινης Διάνοιας που διαθέτουν και ερευνητικό τμήμα. Ναι Όσελε, είμαι ένας από αυτούς, είμαι ένας από τους πέντε Προνομιούχους στον κόσμο. Ζω με τη μνήμη μου άθικτη, με τις πληγές, τις πλάνες και τις χαρές μου διάπλατες μέσα μου. Το τίμημα που πληρώνουν οι Προνομιούχοι είναι η κόλαση της διαρκούς εγρήγορσης, της αιώνιας αγρύπνιας. Δεν έχω χαρεί ποτέ το δώρο του ύπνου, δεν έχω δικαίωμα στη λήθη, ούτε στην παροδική. Για να έχω πλήρη πρόσβαση στη μνήμη, στερήθηκα για πάντα τα όνειρα.
Η Γιάντι άξιζε να γίνει σαν κι εμένα, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Όμως υπάρχει ο όρος της μη κληρονομικής διαδοχής: ποτέ τα παιδιά των Προνομιούχων δεν γίνονται κι αυτά Προνομιούχοι. Είχα δεκαοκτώ χρόνια μπροστά μου να το αποδεχτώ και νόμιζα πως τα είχα καταφέρει, η αφοσίωσή μου στη δουλειά μου έδινε πολύ κουράγιο. Όμως όταν έφτασε η στιγμή όλα κατέρρευσαν μέσα μου, τίποτα δεν είχε πια σημασία παρά η διάσωση της Γιάντι. Και το έκανα, τουλάχιστον με τον τρόπο που μπορούσα, κι ας είμαι καταραμένος στους αιώνες, κι ας γίνω η νέα ενσάρκωση του Δαίμονα επί γης.
Όσελε θέλω να προσέξεις πολύ αυτά που θα σου πω τώρα. Αν όλος μου αυτός ο λόγος περνά αυτή τη στιγμή από τη συνείδησή σου, σημαίνει ότι έφτασε η ώρα. Σου εμφύτευσα την ανάμνηση αυτών των σκέψεων μου σε ένα αυτοεκλυόμενο κέλυφος. Είναι προγραμματισμένο να απελευθερωθεί μέσα σου μόλις ακυρωθεί από μένα αυτή η ανάμνηση της σκέψης που κάνω τώρα. Δηλαδή, τη στιγμή που θα πεθάνω. Μη με πενθείς Όσελε, όχι μην κλαις γλυκιά μου, σου έκανα το πιο σκληρό πράγμα που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο, σου όρισα μοίρα. Άκουσέ με. Πρέπει να βρεις τη Γιάντι. Φρόντισα να εκπαιδευτεί κατάλληλα και να εργάζεται τώρα στο Κέντρο. Έχει πρόσβαση στα αρχεία. Θέλω να ενώσετε τη συνείδησή της πάλι, θέλω να ενοποιήσετε τις αναμνήσεις της. Δε με ενδιαφέρει ποια από τις δυο θα το αναλάβει, είστε και οι δυο πολυαγαπημένες μου και το Έργο ανήκει και στις δυο. Η παλιά σου μνήμη Όσελε, βρίσκεται κι αυτή αποθηκευμένη άθικτη. Είναι κι αυτή εξίσου μοναδική και πιστεύω ότι ο λόγος που αντιστάθηκε τόσο, ήταν για να συναντηθεί με τη μνήμη της Γιάντι. Η μια σας λοιπόν να γίνει η παλιά Γιάντι και η άλλη η παλιά Όσελε. Στο τέλος της ανάμνησης αυτής θα βρεις όλους τους κωδικούς για να ολοκληρώσετε τη διαδικασία δίχως να σας υποπτευθεί κανείς. Μετά δε θα γίνετε ο παλιός σας εαυτός - δεν υπάρχει πια περιθώριο για κάτι τέτοιο. Η κλωστή που σας ενώνει είναι αιώνια και η Ακέραια Μνήμη θα βαραίνει εξίσου και τις δυο.
Μοναδική κληρονομιά αφήνω πίσω δυο Απόκρυφες Προνομιούχες. Πολεμήστε.