Σκηνικό: Η γυναίκα, ακουμπισμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού, ατενίζει το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Η πολύωρη μυσταγωγία μεταξύ Σελήνης-γυναίκας, διακόπτεται από τον έκπληκτο σύζυγο της.
Εκείνος: Τι κάνεις μάτια μου, έξω στο Σεληνόφως;
Εκείνη: Καταγράφω τις ταλαντώσεις Φωτός και Σκότους.
Εκείνος: Ο λόγος;
Εκείνη: Τα πρόσωπα που περιδιαβαίνουν στη ζωή μας.
Εκείνος: Δεν καταλαβαίνω
Εκείνη: Κάποια διαγράφουν ελλειπτική προβολή και ενσωματώνονται στην αθέατη πλευρά της Σελήνης.
Εκείνος: Τι θέλεις να πεις; Για ποια άτομα μιλάς;
Εκείνη: Γι’ αυτά που η αύρα τους δημιουργεί χαλαζόπτωση στο κοινό μας μονοπάτι.
Εκείνος: Μάλιστα. Και τα υπόλοιπα;
Εκείνη: Τα υπόλοιπα αγάπη μου χωρίζονται στα συνηρημένα και στα ξάστερα.
Εκείνος: Περίεργα μιλάς.
Εκείνη: Ξάστερα είναι αυτά των οποίων το καθρέφτισμα παραμένει καθαρό. Αυτά βρίσκονται στην ορατή πλευρά της. Συνηρημένα είναι αυτά που καρκινοβατούν πάνω στο σχοινί. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν τα περισσότερα πρόσωπα. Ανάλογα με τα πρόσημα που συγκεντρώνουν στις συναιρέσεις τους, περνάνε είτε στην αθέατη είτε στην ορατή προς τη Γη πλευρά της Σελήνης.
Εκείνος: Αναρωτιέμαι τι να ’χεις πιει;
Εκείνη: Τι άλλο από το κρασί των Ανθρώπων.
Εκείνος: Έστω ότι είναι έτσι, εσύ όμως τι κερδίζεις μ’ αυτήν σου την ονειροπόληση;
Εκείνη: Δεν είναι ονειροπόληση καλέ μου. Είναι το απόσταγμα που έχει ενσταλάξει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια της παραμονής μου στα μέρη σας.
Εκείνος: Στα μέρη μας; Αστειεύεσαι βέβαια. Κι εσύ εδώ γεννήθηκες, εδώ μεγάλωσες. Σε ξέρω από παιδί.
Εκείνη: Ναι εδώ γεννήθηκα, στον τόπο σου. Ταξιδιώτης του Χωροχρόνου. Σύντομα, ξέρεις, επιστρέφω στον τόπο μου.
Εκείνος: Με τρομάζεις. Πρώτη φορά σ’ ακούω να μιλάς έτσι. Σίγουρα δεν έχεις πιει;
Εκείνη: Ίσως γιατί πρώτη φορά με βλέπεις όπως πραγματικά είμαι. Λυπάμαι που σε τρομάζω.
Εκείνος: Και… ποιος είναι ο τόπος σου;
Εκείνη: Μα φυσικά το Σύμπαν. Είμαστε αμυδροί κόκκοι της Απεραντοσύνης του. Στιγμιαίοι δραπέτες του παραλόγου. Ο χρονοταξικός καμβάς κάνει τις ρηματικές του αντικαταστάσεις κάθε φορά, που κάποια απόχρωση εκπίπτει των προσδοκιών του.
Εκείνος: Κι εμείς τι είμαστε; Εκπεσούσες αποχρώσεις; Είχα την εντύπωση πως η γλώσσα του Σύμπαντος είναι τα μαθηματικά. Εσύ τώρα μπερδεύεις και τη γραμματική!
Εκείνη: Τα μαθηματικά είναι συμπαντική γλώσσα ενώ η γραμματική επινόηση της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Εκείνος: Μάλιστα! Ωστόσο, δεν απάντησες στο πρώτο μου ερώτημα αν είμαστε εμείς –το ανθρώπινο γένος δηλαδή- εκπεσούσες αποχρώσεις..
Εκείνη: Όπως προείπα, είμαστε συμπαντικοί κόκκοι, δραπέτες του παραλόγου. Εναλλασσόμαστε πολυπρόσωπα πάνω στη Γη. Ανάλογα τα ταξίδια μας αφομοιωνόμαστε κατά που μας πρέπει. Οι εκπεσούσες αποχρώσεις είναι τα πρόσωπα που στερούνται αξιών. Συνεπώς, αφού κι ο 13ος κύκλος γήινης παρουσίας τους παρουσιάζει ελλειπτική προβολή, η ένταξή τους στην αθέατη πλευρά είναι αναπόφευκτη.
Εκείνος: Και όλες αυτές τις μορφές η Σελήνη τις χωρά; Δεν αλληλοσυγκρούονται;
Εκείνη: Καλή ερώτηση. Η κάθε πλευρά αφομοιώνει την ψυχή που φτάνει στον τελικό της προορισμό, όποιος κι αν είναι αυτός, οπότε δεν έχουμε πρόβλημα χώρου.
Εκείνος: Και γιατί αυτό να συμβαίνει στη Σελήνη κι όχι σε κάποιο άλλο αστρικό σώμα;
Εκείνη: Η Σελήνη είναι το αποκομμένο παιδί της Γης, προορισμένο να αποθηκεύει τις μορφές ζωής που στη Γη πλέον δεν μπορούν να βιώσουν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε κάθε πλανητικό σύστημα.
Εκείνος: Καταλαβαίνεις ότι τα λεγόμενά σου ανατρέπουν τα θρησκευτικά μας ιδεώδη; Σ’ όλα αυτά που λες ο Παράδεισος και η Κόλαση, αν μπορούμε να συμβολίσουμε έτσι τις Σεληνιακές πλευρές, διαφέρουν μόνο στην έκθεση φωτός ή όχι; Και ο Θεός που βρίσκεται; Υπάρχει στο σκεπτικό σου;
Εκείνη: Ο Θεός είναι η Συμπαντική ενέργεια. Η Αρμονία που όλα λειτουργούν όπως λειτουργούν, με τις ατέλειές τους κάποιες φορές, όμως εμείς οι συμπαντικοί κόκκοι είμαστε που δημιουργούμε τις ατέλειες.
Εκείνος: Ο Πλάτωνας θεωρούσε το σώμα του ανθρώπου φυλακή. Εσύ τι θεωρείς ότι είναι;
Εκείνη: Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα συμπαντικό πείραμα, όπως κάθε αντίστοιχο σώμα που προβάλει σε άλλα πλανητικά συστήματα, καταδικασμένο να δημιουργεί μέσα από τις στάχτες του.
Εκείνος: Ναι αλλά εδώ που φτάσαμε, τουλάχιστον το ανθρώπινο γένος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή του.
Εκείνη: Όχι εδώ καλέ μου. Λίγο πριν φτάσει στο τελικό στάδιο της εξαφάνισής του από το πρόσωπο της Γης, κάποιες ψυχές θα μεταπηδήσουν σε γειτονικά άστρα, όπου ήδη θα έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να φιλοξενήσουν το ανθρώπινο γένος.
Εκείνος: Και η Γη μας θάναι ένας ακόμα μύθος, φαντάζομαι. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί οι μύθοι για θεούς-δαίμονες και υπερφυσικά γεγονότα μήπως έχουν μία αντίστοιχη βάση; Είναι οι ελλειπτικές σελίδες της ανθρώπινης-γήινης ιστορίας; Ξέρεις πάντα μέσα μου πίστευα πως είμαστε δημιούργημα ενός υπεργαλαξιακού πολιτισμού. Πάντα αγωνιούσα για το αν μας παρακολουθούν, κι αν ναι τότε γιατί δεν επεμβαίνουν στα όσα δεινά μαστίζουν τη Γη μας; Γιατί δε μας βοηθάνε; Όμως τώρα που το σκέφτομαι ίσως οι πρώτοι κάτοικοι της Γης να ήρθαν για τους ίδιους λόγους από άλλον πλανήτη. Τι θάλεγες για τον Άρη. Αν δε με απατάει η μνήμη μου ένας μύθος των Μάγιας αναφέρει ότι καταγόμαστε από εκεί.
Εκείνη: Ναι καλέ μου. Μετακινούμαστε όπου και όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Υπάρχουμε έτσι απλά σαν ένα αποκομμένο ποίημα που ψάχνει να βρει τη λύτρωσή του.
Εκείνος: Παρατηρώ όμως ότι δε μαθαίνουμε σα φυλή από τα λάθη μας. Άρα ο δρόμος για τη λύτρωσή μας είναι μακρύς.
Εκείνη: Σωστά, γι’ αυτό και στη θεατή πλευρά οι ξάστερες ψυχές συγκριτικά είναι λιγότερες.
Εκείνος: Κι αν κάποια στιγμή φτάσουμε στη λύτρωσή μας τι θα γίνει; Θ’ αλλάξει κάτι;
Εκείνη: Αν σε όλα τα πλανητικά συστήματα συνέβαινε το θαύμα της λύτρωσης τότε η ομοιομορφία που θα επικρατούσε θα ήταν μονότονη και καταθλιπτική. Η ίδια η συμπαντική ενέργεια δεν θα το άντεχε αυτό. Θα το κατέστρεφε.
Εκείνος: Τότε ποιο το νόημα να φτάσουμε στην τελειότητα;
Εκείνη: Γιατί απλά πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό, αγάπη, κατανόηση στη διαφορετικότητα του καθενός μας. Αυτό δεν δίδαξε κι ο Χριστός;
Εκείνος: Ναι αλλά στο όνομά του γίνανε και γίνονται πολλά δεινά στον πλανήτη μας.
Εκείνη: Είναι γιατί ο άνθρωπος διαμορφώνει την πίστη του ανάλογα με το συμφέρον του. Αυτό είναι κάτι που έχει τις ρίζες του ακόμα από τα προχριστιανικά χρόνια.
Εκείνος: Ναι, η θρησκεία ήταν η απαγορευμένη γνώση, η γνώση του ιερατείου που εξουσίαζε τον απλό λαό διαμέσου του εκάστοτε βασιλιά. Ο Χριστός έδωσε άλλη πνοή με το Θείο Λόγο. Όμως στην πορεία παρερμηνεύτηκε η ουσία του Λόγου του.
Εκείνη: Ακριβώς. Υπάρχει όμως κόσμος που ανεξάρτητα του θρησκεύματός του έχει μέσα στη ζωή του το Λόγο του Χριστού. Ζει και πορεύεται με την Αγάπη.
Εκείνος: Χαμένοι στην ανωνυμία τους και ελάχιστοι φαντάζομαι ανά φυλή. Ας είναι όμως, είναι ευτύχημα που υπάρχουν, είναι ελπίδα….
Εκείνη: Ναι, είναι το Φως στη μικρή τους κοινωνία, τουλάχιστον όσοι έχουν την ευαισθησία να το αντιληφθούν και να παραδειγματιστούν.
Εκείνος: Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Τόσα χρόνια που σε γνωρίζω ποτέ δεν είχες εκφράσει τέτοιες απόψεις. Πιο σωστά, εσύ ήσουν πάντα η ορθολογίστρια της παρέας. Τώρα τι άλλαξε;
Εκείνη: Κι εγώ παραξενεύομαι που ακούω τις σκέψεις μου, όμως να που ήρθε η στιγμή να ανατραπεί ο εσωτερικός μου κόσμος. Πάντα δεν έλεγες «για όλα υπάρχει η πρώτη φορά»; Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή όραμα αυτό που θα σου πω, συνέβη τότε που πήγαμε στην Αράχοβα. Θυμάσαι;
Εκείνος: Άκου λέει• και βέβαια θυμάμαι. Την επόμενη της επίσκεψής μας στους Δελφούς, την τρίτη μέρα της παραμονής μας, συμπεριφερόσουν περίεργα. Άλλοτε έκλαιγες κι άλλοτε γελούσες ασταμάτητα. Ποτέ μέχρι τώρα όμως δεν μου εξήγησες αυτή σου τη συμπεριφορά.
Εκείνη: Ήθελα πρώτα να κατανοήσω μέσα μου τι ήταν αυτό που μου συνέβη. Ακόμα βέβαια δεν έχω ξεκαθαρίσει αν ήταν όνειρο ή όραμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως ήταν έντονα αληθινό.
Εκείνος: Με τρομάζεις ακόμα πιο πολύ. Τι συνέβη; Πες μου.
Εκείνη: Λίγο πριν ξημερώσει σηκώθηκα, βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο. Είχε μια περίεργη ομίχλη έξω, αν κι Αύγουστος μήνας. Ξαφνικά ένιωσα τον εαυτό μου να συρρικνώνεται τόσο πολύ που τρόμαξα κι άρχισα να φωνάζω, μα εσύ δεν με άκουγες. Μετά ένιωθα ότι ήμουν ένα με την ομίχλη, δεν είχα σώμα. Έμοιαζα περισσότερο με λευκό φως και ταξίδευα. Ένιωθα μία απέραντη γαλήνη. Ταξίδευα κι έβλεπα τον κόσμο τόσο διαφορετικό απ’ ότι τον ξέρουμε. Έβλεπα ζωή εκεί που στη δική μας διάσταση φαίνεται ανύπαρκτη. Κάποια στιγμή πήρα μορφή, δεν διέφερα από τις φιγούρες που έβλεπα τριγύρω μου.
Εκείνος: Θυμάσαι να μου πεις με τι έμοιαζαν;
Εκείνη: Ήταν μικροσκοπικές φιγούρες, σαν ξωτικά. Την ευδαιμονία μας ήρθε να ταράξει μία άγρια φωνή. Θυμάμαι κρυφτήκαμε σε μια σπηλιά. Παρόλο που ήταν σκοτεινή κι ερμητικά κλειστή αναπνέαμε κι υπήρχε φως χάρις σε κάποιες περίεργες πέτρες που υπήρχαν στο έδαφος. Η φωνή όσο περνούσε η ώρα ακουγότανε πιο έντονη. Διαπεραστική.
Εκείνος: Θυμάσαι τι έλεγε;
Εκείνη: Όχι, μόνο τρόμο μας γέμιζε και μια γυναικεία φιγούρα μέσα στη σπηλιά άρχισε να κλαίει. Φοβόταν, έλεγε, για το παιδί που θα φέρει στον κόσμο. Προσπάθησα να την παρηγορήσω ώσπου…
Εκείνος: Ώσπου… τι;
Εκείνη: Την άλλη στιγμή είδα νάμαι στο μπαλκόνι με το τσιγάρο στο χέρι κι εκεί στη Σελήνη να διαγράφεται ένα χαμόγελο. Θυμάσαι; Ήταν Πανσέληνος.
Εκείνος: Ναι, θυμάμαι μάλιστα πως το μόνο που μου ‘χες πει για εκείνο το βράδυ ήταν ότι, κράτησες τη Σελήνη στο χέρι σου. Φαντάστηκα ότι θα το ονειρεύτηκες, γι’ αυτό και γέλασα. Και σήμερα έχουμε Πανσέληνο. Γι’ αυτό τώρα προβαίνεις σε εξομολογήσεις;
Εκείνη: Δεν ξέρω, αλλά από τότε η Πανσέληνος με κάνει να νιώθω περίεργα. Βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, ξέρεις. Όχι μη μου τρομάζεις πάλι. Είναι όλα φυσιολογικά. Νιώθω μία απέραντη γαλήνη τούτη τη βραδιά.
Εκείνος: Σήμερα γλυκιά μου με προβλημάτισες πολύ. Χαίρομαι που είσαι καλά, παρόλα αυτά.
Εκείνη: Είναι απλό. Άσε τη ματιά σου να περιηγηθεί στη Σελήνη. Μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο παρά μόνο το Λόγο που Υπάρχουμε. Το Λόγο που μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν. Εκεί στο αργυρόχρωμο φως της θα βρεις τις απαντήσεις σου.
Καληνύχτα Αγάπη μου.