Ξυπνώντας πιασμένος
στις καυτές χαραμάδες της Εξέδρας Των Αιώνων
θα ψήσω το χθες
αύριο
γιατί το σήμερα είναι μια κατεψυγμένη
μπριτζόλα που γλιστράει
σ΄ ένα εγγαστρίμυθο δάκρυ έννοιας
αλληθωρίζοντας γατίσια
σπάζει τα μούτρα της
κατευθείαν στη φωτεινή λεζάντα
απαστράπτουσας πινακίδας παλαβού Τσεσάιρ μπουγαδόσχοινου
θ΄ απλώσω τ΄ ολόχρυσό μου
υγρό πινγκ-πονγκ κι ύστερα
θα φτύσω το τσεκούρι μου
ενάντια στη σαλιάρα του δήμιου χθες
αύριο
γιατί το σήμερα ξημέρωσε
φλύαρο σαμποτάζ
ωμών κομματιών τηλεφωνικού σύρματος
που πρέπει να σουβλιστούν απ΄ την αρχή
σ΄ ένα στύλο μνήμης
στρίψ΄ τα με μια κατοπτρική τανάλια,
αγάπη μου,
δόσ' τους να καταλάβουν
πως έχω να επεξεργαστώ το χρονοβούβαλο
κεραυνοβολημένο απ΄ την εκκένωση του όπισθεν
να φυσά στην κλειδαροφλογέρα
ένα χθες εβδόμης
ρίξε εκείνες τις αχυρόμπαλες παγετώνων
σ΄ ένα παχνί παράθυρο
για τις πολικές αρκούδες των ματιών
έστω σε γομολάστιχες πιατέλες
τρεμοσβήνουν τα κορμιά
δίπλα σ΄ όλα τα στεριωμένα καλοριφέρ του Κόσμου
θα φτιάξω τσάι
μα, συ
πρόσεχε μην κάνεις τούμπες
έξω από ΄να ψυχαναλυτικό συνεργείο
άσεμνων στάσεων του Υπερεγώ
αλλά-όχι-φυσικά-του-Υπερεσύ
για να μη μιλήσουμε και για το
Υπερεμείς
μουγκό γκαζωμένο αφαλό
της μπλαβιάς κοιλιάς
συνωστισμένης αφρικανικής οδού
που η λεηλατημένη της σαμπρέλα
είναι πιο τρύπια κι απ΄ την κωλοτρυπίδα
του Φουκώ
γι΄ αυτό
λοιπόν
θα γυρίσω τη μανιβέλα
μιας πορτοκαλορόζ μπανανόφλουδας του χθες
αύριο
γιατί το μπουκωμένο σήμερα ξεφλουδίζει
ένα σαμανικό πινέλο βίαιων - Θέ μου! -
αποχρώσεων
μακρύκαννη εξάτμιση προλεταριακής σημαίας
που οφείλει να κορνιζαριστεί
σ΄ έναν καθωσπρέπει αλήτη
τοίχο
κι αν σού ΄ρθει να υψώσεις
τη βαριά
και να πεταλώσεις κάνα ζευγάρι πληγωμένα
ρουθούνια
μην το κάνεις για να εισπνεύσουν
σήμερα
κάν΄ το για να εκπνεύσουν
ποίηση
αφού ποίηση είναι ό,τι είναι ποιητικό
κι ένας ποιητικός καρκίνος του αριστερού πνεύμονα είναι
μετάσταση ποίησης,
παππού,
όπως και το να σπιρουνίζεις
τα σερβιετάκια πλευρά της ποίησης είναι ποίηση
το να ακροβατείς μονταρισμένος
πάνω απ΄ τα γκέμια της ποίησης
να γίνεις ο Marlboro ουσάρος της ποίησης
να διανύσεις
ανυψωτικό νυχτερινό κυπαρίσσι -
το φεγγαρόλουστο μουνάκι της ποίησης
να γίνεις η-πάντα-στητή αλογόπουτσα
της ποίησης -
- κι αυτό ποίηση είναι
ακόμα κι η ποίηση είναι ποίηση
και τα σκυλιά σαν υποσιτισμένα γαυγίσματα
να ένας νέος ορισμός
κάτω από μια κοκάλινη στέγη
τα τσαλαπατημένα τους φτερά αφήνουν πίσω τα ορφανά φωτοστέφανα
να μπερδεύονται μ΄ αποκριάτικες κορδέλες
οι σκυλίσιες γλώσσες τους
να διορθώνουν μουντζούρες στα χείλη τους
αναγνωρίζοντας στα αλλόδοξα
σκυλίσια χείλη
τ΄ αναφαίρετο δικαίωμά τους
να ταρριχευθούν σ΄ όλα τα Μαυσωλεία Των Λέξεων
σαν απολιθωμένες σκυλίσιες κραυγές και
θ΄ Ανάψω λοιπόν τη σκυλόγλωσσα του χθες
αύριο
γιατί η γαλλική οδοντοστοιχία μυτούλα του σήμερα
σνιφάρει σπήλαια αντιφατικών προϊστορικών ζωγραφικών και
υπάρχουν όλες αυτές οι ακρωτηριασμένες τρίχες οδοντόβουρτσας
πάνω σε μια ανεξίτηλη
γραμμή τερηδόνας και Τόνων Νιτρογλυκερίνης,
μωρό μου,
και ο Λένιν ήταν ψυχαναγκαστικός
εμπρός
σ΄ έναν τόρνο λυκόφωτων κλείθρων
του αύριο
κάτω
από ΄να κοχλάζον Οικόσημο
του χθες
που ποτέ δεν ξεπατώθηκε
με ξεσκονίσματα και μετάνοιες
προσευχόμενων μυροφόρων
με επιγονατίδες.

(Δεκέμβριος 2001-Ιανουάριος 2002)