Η μάστιγα των ναρκωτικών! Κάτι που ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει είναι η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν σε διάφορους μύθους. Όπως π.χ. ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου λειτουργεί μόνο κατά το δέκα τοις εκατό. Τυφλό εντελώς. Με το προαναφερθέν ποσοστό, θα είχαμε όλοι ανεξαιρέτως πέσει κάτω νεκροί. Ένας τέτοιος μύθος περικλείει και τα ναρκωτικά. Ξεκινάς από το χασίς και φτάνεις στην πρέζα, είναι μία χιλιοειπωμένη έκφραση η οποία δε γίνεται να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Δεκάδες πρεζάκηδες κάνουν χρήση κάνναβης. Το αντίθετο όμως δε συμβαίνει κι αν συμβαίνει, είναι τόσο σπάνια κατάσταση που αμέσως, μας έρχεται στο μυαλό σα την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αν κάποιος έχει δοκιμάσει οποιοδήποτε ναρκωτικό και επέλεξε/οδηγήθηκε στο να δοκιμάσει κάτι άλλο, φταιει το ξερό του κεφάλι. Αν κατηγορείς τα ναρκωτικά για τις ηλίθιες αποφάσεις, είναι σα να κατηγορείς τη βαρύτητα για τις αυτοκτονίες.
Μία άλλη απαράδεκτη έκφραση είναι η εξής... Τα ναρκωτικά είναι ναρκωτικά. Δεν υπάρχει έλεγχος δηλαδή. Έτσι και δοκιμάσεις γίνεσαι μαριονέτα χωρίς καμία άλλη ανάγκη παρά τη δόση σου. Σα να λέμε ότι με το που παίρνεις, αυτομάτως προβιβάζεσαι σε μαλάκα και με ορισμένα ναρκωτικά, προοδευτικά, πραγματικά γίνεσαι. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρείται εντελώς λογικό γνωμοδότημα. Όμως με την ίδια λογική υποθέτω ότι και τα μανιτάρια είναι μανιτάρια. Άρα ποιος ο λόγος να ξεχωρίζουμε τα δηλητηριασμένα; Να απαγορευτούν βάση νόμου. Τρελό δεν ακούγεται; Τα ναρκωτικά σου κάνουν κακό. Το ίδιο και η πίσσα, αλλά δε σε συλλαμβάνουν αν σε δουν να καταναλώνεις μισό κιλό από δαύτη. Άντε να σου κάνουν μία πλύση στομάχου, να σου πουν να μη το ξανακάνεις γιατί θα δεις το ραδίκι ανάποδα, να σε πουν ηλίθιο και στην τελική να σε στείλουν σε κανένα ψυχολόγο. Παρόλα αυτά, ισχυρότερο σοκ θα πάθει ο γονέας αν δει το παιδί του να πίνει χασίς, παρά αν το δει να τρώει ασβέστη. Πιστεύω ότι η όλη υστερία γύρω από το θέμα αυτό οφείλεται στην άρνηση αποκτήσεως γνώσης με το αντικείμενο και την ολόψυχη παραδοχή του μύθου, μόνο και μόνο επειδή το θέλουν. Χωρίς κάποιο λογικά βιώσιμο λόγο, ορμάνε να αποκλείσουν οτιδήποτε τους έχει υποδειχθεί σαν κακό, αγνοώντας επιδεικτικά το πασιφανές. Η χρήση κάποιου αντικειμένου και μόνον αυτή, είναι καλή ή κακή. Καλό και άγιο το εξαπτέρυγο αλλά έτσι και το φας στο κεφάλι μπορεί κάλλιστα να σε πάνε τέσσερις.
Το αστείο είναι ότι υπάρχουν βιβλία για ναρκωτικά τα οποία μπορεί να διαβάσει και να μάθει κάποιος, τουλάχιστον μέσα από αυτά, τι εστί ναρκωτικό. Δε λέμε για τα βιβλία του στυλ, τι να κάνετε αν το παιδί σας γίνει ναρκομανής, αλλά για τα άλλα που όλοι δε τα βλέπουν. Τι επηρεάζει το τάδε ναρκωτικό, από τι φτιάχνεται το δείνα ναρκωτικό, τρόποι αντιμετώπισης ξενερώματος και τέτοια πράγματα. Αυτά τα βιβλία είναι σαν αόρατα στους μη χρήστες, με ελάχιστες, αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Όλοι επίσης, συμφωνούν ότι τα ναρκωτικά επηρεάζουν αρνητικά τις αισθήσεις. Θα συμφωνήσω ως προς το επηρεάζουν. Για το αρνητικά, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Είναι λοιπόν εγκληματικό το να είσαι υπό την επήρεια και να οδηγείς. Το γιατί παραμένει μυστήριο. Αν χτυπήσεις κάποιον άλλο, είτε είσαι υπό την επήρεια είτε όχι, είναι εγκληματικό. Αν όμως συστηθείς με φόρα σε ένα στύλο, δε μπορώ να καταλάβω ποιο το έγκλημα. Απείρως περισσότεροι έχουν τρακάρει γιατί ήταν κουρασμένοι. Με την ίδια λογική το να μη ξεκουράζεσαι είναι εγκληματικό. Ίσως και να είναι, όμως δε διώκεται ποινικά.
Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ ότι αυτό είναι ένα σύγγραμμα υπέρ των ναρκωτικών. Το αν πίνω ή όχι είναι εντελώς άσχετο. Θέλω απλά να τονίσω την παράνοια με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα. Οι υποθέσεις φυσικά δίνουν και παίρνουν. Η πιο διαδεδομένη είναι αυτή της αποφυγής της πραγματικότητας. Λες και η πραγματικότητα είναι κάτι διαφορετικό από μία κατάσταση του μυαλού είτε έχεις πάρεις ναρκωτικά είτε όχι.
Τα γεγονότα ορίζουν την πραγματικότητα. Ενώ όμως τα γεγονότα παραμένουν αμετάβλητα, ένας νεκρός ξάδελφος είναι πάντα ένας νεκρός ξάδελφος, η επεξήγηση αυτών είναι τόσο στενά δεμένη με την αντίληψη μας, ώστε η έννοια της πραγματικότητας να είναι καθαρά προσωπική. «Φταινε οι παρέες», λεει ο πατέρας. «Φταιει η κακιά η ώρα» λεει η μητέρα. «Πέθανε», λεει ο μαστουρωμένος ξάδελφος. Και οι τρεις συμφωνούν μόνο στο ότι είναι νεκρός. Επομένως δεν υπάρχει καμία προσπάθεια αποφυγής. Ίσως υπάρχει προσπάθεια αλλαγής οπτικής γωνίας της πραγματικότητας. Για κανένα όμως λόγο αποφυγή. Είναι εντελώς μάταιο.
Υπάρχουν αυτοί βέβαια που υποστηρίζουν ότι οι ναρκομανείς δε σκέφτονται καθαρά οπότε δε μπορούν να φτάσουν σε τέτοιου είδους συμπεράσματα. Λες και βγάζουν τα συμπεράσματα αυτά ενώ είναι στο ταξίδι τους. Ξενερώνουν πρώτα. Δε μπορείς να πεις ότι έφτασες μια χαρά και γρήγορα στη Θεσσαλονίκη όταν είσαι ακόμα στη Λάρισα. Ένα άλλο πετυχημένο μιμίδιο, είναι η υπόθεση της ανάδειξης σε κάτι ανώτερο. Εξ` ου και το σλόγκαν, «οι φίλοι μου, μου είπαν πόσο θα μ' ανέβαζε η ηρωίνη». Ακόμη και στο σλόγκαν φαίνεται ότι οι φίλοι και όχι η ηρωίνη, έκαναν πρωτίστως τη ζημιά. Παρόλα αυτά τα ναρκωτικά παίρνουν και πάλι τη πρωτοπορία ως μάστιγα, έναντι της απάνθρωπης εκμετάλλευσης και αυτή είναι ίσως η μόνη λογική αντίδραση των μη χρηστών. Έχοντας συνηθίσει στην εκμετάλλευση, τη θεωρούν αυτονόητη, οπότε όλη η οργή πέφτει στα ναρκωτικά Το πρόβλημα όμως εδώ, δεν έγκειται στα ναρκωτικά αλλά στο παρασυρθέν άτομο, για τον απλούστατο λόγο, ότι αν δεν είσαι "αρκετός" χωρίς τα ναρκωτικά, δε θα είσαι "αρκετός" ούτε με αυτά. Τώρα για ποιους λόγους κάποιος δεν είναι "αρκετός" δεν είναι της παρούσης να εξεταστεί, είναι σίγουρο όμως ότι δε φταινε τα ναρκωτικά. Θα μπορούσα να μακρηγορήσω ασκόπως, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Συνοπτικά θα αναφέρω ότι πάντα υπήρχαν καταστροφές από ανήλικους, πάντα υπήρχαν εγκλήματα πάθους, πάντα υπήρχαν ψυχολογικά προβλήματα, πάντα υπήρχαν αυτοκτονίες, πάντα υπήρχαν δυστυχήματα και ότι άλλο σκεφτεί καθένας. Το ότι στο παρελθόν δεν ήταν τόσο εμφανή έχει να κάνει με την εξάπλωση των ΜΜΕ, τη δίψα των δημοσιογράφων για τραγικές ειδήσεις και την αύξηση του πληθυσμού. Τα ναρκωτικά είναι ο εύκολος στόχος.
Όχι στα ναρκωτικά! Μία τυφλά αρνητική τοποθέτηση, χωρίς καν να ληφθεί υπόψη ότι κάποιος ενήλικας είναι κύριος του εαυτού του, αν όχι υλικά, τουλάχιστον πνευματικά. Αν άκουγα ότι τα ναρκωτικά πρέπει να απαγορεύονται μέχρι τα δεκαπέντε ή κάποια ηλικία τέλος πάντων, αυτό το άρθρο δε θα γραφόταν ποτέ. Με την υιοθέτηση της αρνητικής θέσης στο θέμα των ναρκωτικών αυτόματα δημιουργήθηκε μία δεύτερη, πιο ήπια θέση, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Τους πότες.
Σε αντίθεση με την πρώτη θέση η οποία υποστηρίζει, με αρχέγονο πάθος και άπειρη άρνηση στη λογική εξέταση των πραγμάτων, τη σατανικότητα των ναρκωτικών και την άμεση, αν όχι εξόντωση τότε περιθωριοποίηση των χρηστών, η δεύτερη θέση υποστηρίζει ότι αρκετά μας πρήξατε. Αν θέλουμε να κάνουμε κακό στον εαυτό μας, αφήστε μας. Από τη στιγμή που δε σας ενοχλούμε, μη μας ενοχλείτε κι εσείς. Αυτή τη θέση τη βρήκα ελκυστική και δεδομένης κάποιας ανοχής, εφικτή. Για ένα λοιπόν σεβαστό αριθμό ετών πίστευα ότι με αυτή τη θέση, οι μη χρήστες θα κατανοήσουν ότι τα ναρκωτικά δεν είναι η αιτία για τα στραβά του κόσμου, απλά είναι ένας ακόμη παρονομαστής. Του κάκου όμως... Καταλαβαίνω ως ένα βαθμό την άρνηση τους να δουν το θέμα καθαρά. Είναι αντίθετο με ότι έχουν διδαχθεί. Δε μπορώ όμως να καταλάβω γιατί θέλουν να ονομάζονται ορθά σκεπτόμενοι, τη στιγμή που εθελοτυφλούν. Επιτέλους κανείς Δε ζητάει από κανένα να συμπαθήσει τα ναρκωτικά, απλά να κατανοήσει το ρόλο που παίζουν και ο οποίος είναι καθαρά προσωπικός. Επιλέγω να πίνω ή όχι.
Σίγουρα υπάρχουν οι πονηροί που για δικούς στους σκοπούς θα επηρεάσουν οποιοδήποτε. Το αν θα είναι έτοιμο το άτομο για να κρίνει, έχει να κάνει με ένα τεράστιο αριθμό παραγόντων, ξεκινώντας από την οικογένεια, τις παρέες, το χαρακτήρα του και καταλήγοντας στο βαθμό γνώσης που κατέχει επί του θέματος. Αυτή η γνώση που είναι ανάλογη με την ηλικία του ατόμου, δυστυχώς περιμένουμε να προωθηθεί από τους ίδιους, εθελοτυφλείς, ορθά σκεπτόμενους. Επειδή λοιπόν δε βλέπω να υπάρχει καμία, όχι πιθανότητα, έστω προσπάθεια σύγκλησης, είμαι της γνώμης ότι θα πρέπει να διερευνηθεί και μία τρίτη θέση πάνω σ΄ αυτό το θέμα. Μία θέση η οποία να υπερασπίζεται ότι η ορθή χρήση των ναρκωτικών κάνει περισσότερο καλό απ' ότι κακό. Ότι επί παραδείγματι, μία δόση speedball, κατάλληλα σπασμένη θα σου δώσει την απαραίτητη ενέργεια για να δουλέψεις, χωρίς να χάσεις διαύγεια, όλη την εβδομάδα σα δαιμονισμένος, αφήνοντας σε εντάξει την παρασκευή το βράδυ, για να πιεις κανένα τριπάκι, κανά τσιγάρο, άφθονο αλκοόλ και ότι άλλο αντέχεις, πριν πας να ξεραθείς στο κρεβάτι το Σάββατο το απόγευμα μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής. Σχιζοφρενικό θα πείτε; Για πιο λόγο; Αρνούμαι κατηγορηματικά να δω ότι η άνευ ναρκωτικών κατάσταση μπορεί να έχει πλεονεκτήματα και η άρνηση μου αυτή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε παράνοια από την άρνηση της πρώτης θέσης.
Πρέπει να θεσπιστούν κοινότητες, οι οποίες θα παρακολουθούν τους πολίτες τους τρεις πρώτους μήνες γνωριμίας με τα ναρκωτικά. Επίσης, γιατροί οι οποίοι θα συμβουλεύουν και θα εξετάζουν αυτούς που θέλουν να εντρυφήσουν σε βαριά χημικά. Ταυτόχρονα χημικοί θα δουλεύουν πυρετωδώς βρίσκοντας ουσίες καταπολέμησης των παρενεργειών και ότι άλλο. Επιτέλους θα έχουμε και πάλι την αρχική συμφωνία σε ισχύ και μη μου πείτε ότι δε τη θυμάστε. Είναι αυτή που έλεγε...Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες διασκέδαση, οκτώ ώρες ξεκούραση. Η οποία έχει γαμηθεί κατάφορα τις τελευταίες δεκαετίες.
Χρησιμοποιώντας τα ναρκωτικά ορθά θα μπορούμε να έχουμε περισσότερη ενέργεια εκεί ακριβώς που τη χρειαζόμαστε και να αποφύγουμε τη ψυχωτική συμπεριφορά και το άγχος. Υπάρχουν ναρκωτικά και για το άγχος. Η ζωή, άσχετα αν πολλοί δε το καταλαβαίνουν, θα είναι πολύ πιο έντονη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα και –πάνω από όλα- καλύτερη. Επεκτείνοντας αυτή τη σκέψη φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι για το καλό του λαού, θα πρέπει να υπάρχει μία ελάχιστη κατανάλωση ναρκωτικών εβδομαδιαίως, για τον καθένα που έχει συμπληρώσει το δεκατοπέμπτο έτος της ηλικίας του. Οποιοσδήποτε αρνείται να πιει, πρέπει να διώκεται ποινικά, καταλήγει το πόρισμα της τρίτης θέσης, η οποία θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι πρακτικά εφικτή και αν κάποιος έχει καθαρό μυαλό,, τόσο λογική όσο και η πρώτη. Ξέρω εφιαλτικά πολλούς (ορισμένοι μάλιστα πίνουν) οι οποίοι θα διαφωνήσουν με τη τρίτη θέση, αλλά πραγματικά δε βλέπω το λόγο.
Είναι μία σαφής, αντίθετη θέση με τη πρώτη, στηριγμένη με επιχειρήματα και αν κάποιος έχει αντιρρήσεις, τεκμηριωμένη στατιστικώς. Μία συμβιβαστική θέση, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Όταν δεν υπάρχει αντίθετη θέση, για ποιο λόγο να υπάρξει συμβιβασμός; Δε ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να περιμένω δεκαετίες για να θεωρηθεί πολιτικά ωφέλιμη ή έστω ακίνδυνη, η αποποινικοποίηση της κάνναβης και μόνο.