Τρίτη, Απριλίου 17, 2007
Εκεί που διαπληκτιζόμουν με τις πέτρες (δεν ήταν βότσαλα άρα δεν ήθελα να ριζώσω σε μια από αυτές) είδα ένα κάτι τις, που το πρόσωπο του ήταν καρφιτσωμένο στην πλάτη του (μιλάμε για καρφί !!), ώστε ο καθρέπτης να είναι άχρηστος σε αυτόν και έτσι να γλιτώνει από πολλούς μπελάδες.
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι εύχονται τη διάλυση των μουσουλμανικών ταγμάτων και αντίστροφα. η ορθοδοξία, λόγω της ταπεινοσύνης της, διαλύεται από μόνη της, καθώς εκτός από τον κάθε παπά-Γιάννη υπάρχουν και τα κάτι τις παπά-Γιαννάκια. τα παπαγαλάκια δεν φέρνουν την άνοιξη (αυτή είναι δουλεία των χελιδονιών, που μιας και είναι τόσο υγιή μας κάνουν τη χάρη να είναι και θρασύτατα).
Όσον αφορά τον Μαρξ είπε μερικά σιχτίρ και άρα. -η μη τι άλλο, ήταν ενδιαφέρων άνθρωπος. το κακό είναι ότι οι οπαδοί του, αν και εχθροί ης μεταφυσικής, θρησκεύονται ασύστολα.
Μπορεί οι ιδεολογίες να γκρεμίστηκαν αλλά υπάρχει ο καθρέπτης, ο οποίος ποτέ δεν ψεύδεται. άλλοτε βλέπουμε το πρόσωπο μας και τα χαλιά μας, άλλοτε το πρόσωπο των άλλων με τα χαλιά τους.
Η εκτίμηση της ομορφιάς είναι αποκλειστικό προνόμιο των ποιητών γι αυτό εμποδίζουν το σκύλο τους να κατουράει τα περσικά χαλιά. ο ποιητής γράφει ερωτικά ποιήματα αλλά δεν τα παει καλά με τις γυναίκες, Άρα, όπως κάθε τυφλός, έχει ανάγκη από ένα σκύλο.
Στη σημερινή new age εποχή, οι ιδεολογίες αναμιγνύονται. οι ορθόδοξοι μαρξιστές μπορούν να συμπλεύσουν διεθνιστικά με τους ορθόδοξους χριστιανούς και να κάνουν χάρη στους μουσουλμάνους να τους αποκαλέσουν «αδέρφια μας». έτσι, το κίνημα θα γίνει μαζικό: και οι ποιητές θα βρούνε τη γκόμενα που τους ταιριάζει και ακριβώς εκείνη τη στιγμή αρχίζουν τα προβλήματα. μια από τις πολλές προϋποθέσεις για μια υγιή σχέση είναι η μονογαμία (μπορείς όμως στις φαντασιώσεις σου να είσαι πολυγαμικός). Μια δεύτερη προϋπόθεση είναι η γκρίνια. Σε μια τέτοια φάση καταργείται η διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης γιατί το «σιχτίρ» δεν αποτελεί μόνο μια απλή κουβέντα.
Μια άλλη όψη του διεθνισμού είναι: ένας μη φανατικός ολυμπιακός να εύχεται νίκη του παναθηναϊκού, όταν ο τελευταίος παίζει με την ασπιρίνη Μπαγερν Μονάχου. Έτσι, μαρξιστές, μουσουλμάνοι και ποδοσφαιροφιλοι μετά τον καπιταλισμό, θα φέρουν την αφασιακη κοινωνία και η μη τι άλλο, θα διασωθεί η ιδεολογία.
Οι ποιητές θα σταματήσουν να κάνουν κολλητήρι στο λεωφορείο καθώς θα επιτρέπονται οι προγαμιαίες σχέσεις. οι σταλινικοί θα γίνουν αστυνομικοί και έτσι χριστιανοί και μουσουλμάνοι θα αισθάνονται ασφάλεια και θα τα πίνουν μαζί.
Υστερόγραφο: παρακαλώ μην με πετροβολήσετε λόγω της συγκεκριμένης αφασίας μου. ο οίστρος μου προέρχεται από το γεγονός ότι ο έκδοτης μου δημοσίευσε αυτό το κείμενο δίχως εγώ να πληρώσω φράγκο.
Ετικέτες: Διηγήματα, Νίκος Μ. Σιδέρης