Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν περίμενα να βρω ελκυστικά, έναν φιστικί τοίχο και μια πορτοκαλί φλοκάτη. Όμως εκείνη την ώρα, ήταν το κάτι άλλο. Ήταν κι αυτός ο ήλιος που πότε-πότε μισόβγαινε από τα σύννεφα και χτύπαγε σε κάτι καθρέπτες και γινόταν πανικός με το φυστικοπορτοκαλοχρυσωπό σύμπλεγμα χρωμάτων… Είχα χαζέψει εντελώς.
Ξαφνικά άκουσα ένα ζευγάρι να συζητάει. Κουβέντα απ’ το πουθενά. Κάτι δεν πήγαινε καλά σίγουρα. Κοίταξα γύρω και είδα άπειρο κόσμο, που ούτε είχα καταλάβει ότι υπήρχε.
Αυτός όμως είναι ο ιδιωτικός μου χώρος. Ή έτσι νομίζω, θυμάμαι να σκέφτηκα. Πήγα να διαμαρτυρηθώ αλλά ξαναξεμύτησε ο ήλιος και τα έκανε Παναγία με τα χρώματα… Χάζεψα πάλι κι εγώ.
Αυτό έκανα.
Χάζευα και άκουγα, μια και ξέχασα για τι πράγμα ήθελα να διαμαρτυρηθώ ή σε ποιόν. Άκουγα λοιπόν το ζευγάρι και μόνον αυτό.
Λες κι οι άλλοι είχαν mute.
Είχε λοιπόν μια συζήτηση εξοντωτική. Πρέπει να κράτησε χρόνια και το μόνο που άξιζε ήταν τα τελευταία λεπτά. Το πόρισμα βγήκε από την υποκειμενική άποψη… Ό,τι θυμάμαι, είναι το μόνο που αξίζει να θυμάμαι.
Αναφέρω συνοπτικά ότι είχαν έξι μήνες δεσμό και τα πήγαιναν και καλά. Τα πήγαιναν καλά και με τους γνωστούς και με τους φίλους και με τα σόγια, και στα ενδιαφέροντα και στην συζήτηση και στη διασκέδαση και στο κρεβάτι και -εδώ έγινε εκτεταμένη ανάλυση και ειδική μνεία- στα ψώνια. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι η συζήτηση χωρίς αντιλογία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Πάνω που αποφάσισα ότι η καλύτερη τακτική είναι να κουφαθώ για λίγο, ακούω το θηλυκό να λέει, ότι το μόνο που δεν καταλαβαίνει είναι η σχέση του με τα ναρκωτικά.
Αντένες τα αυτιά μου.
Δεν καταλαβαίνει λέει τον λόγο. Προφανώς εννοεί το λόγο που τα πίνει. Αυτός εξήγησε λέγοντας, πού να σου εξηγώ τώρα. Αυτή -φυσικά- επέμεινε. Γιατί εμμένεις σε μία κατάσταση η οποία σε εμποδίζει; Θυμάμαι αυτή τη φράση γιατί παρατρίχα να με τυφλώσει. Ο άρρεν την ρώτησε κάτι σαν, τί εννοείς και εκείνη του εξήγησε. Του είπε δηλαδή, μεταξύ άλλων, έχεις τόσες ικανότητες και τις αφήνεις ανεκμετάλλευτες και ότι μία ψευδή κατάσταση δεν αλλάζει τίποτα και το αμίμητο γίνεσαι σαν δράκουλας και επίσης σου θολώνει το μυαλό και σε κάνει άβουλο ακολούθως σε αποσπά από τους πραγματικούς σου στόχους και κάτι τέτοια. Συνεχίστηκε μία αντιπαράθεση του στυλ, τί είναι αυτά που λες από τη μια μεριά, εξήγησε μου να καταλάβω από την άλλη, την οποία δεν θα περιγράψω, όχι γιατί δεν θέλω να σας κουράσω, αλλά γιατί δεν αξίζει. Ή αν προτιμάτε δεν την θυμάμαι.
Ξάφνου όμως ο τύπος είπε κάτι που με ταύτισε μαζί του.
Είπε…
Δεν καταλαβαίνω γιατί όλη αυτή η φασαρία.
Φοβερή ατάκα. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ζόρι τραβάνε οι μη πότες. Δηλαδή τους πρήζουμε εμείς που δεν πίνουνε; Σκέφτηκα. Σε πρήζω εγώ που δεν πίνεις; Της πέταξε με το που το σκέφτηκα και μπαίνω σε τρελό trip Όχι ότι δεν ήμουν ήδη σε ένα, αλλά να ρε παιδί μου, trip εν trip. Ξαφνικά δεν ξέρω μόνο τι θα πει ο τύπος. Ξέρω τι θα πει και το έτερον ήμισυ. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο ήλιος είχε επιτέλους υποσκελίσει τα σύννεφα και χτύπαγε με όση φόρα είχε από τα 150.000.000 χιλιόμετρα απόστασης έχοντας εξαφανίσει όλους τους παρευρισκομένους εκτός εμού και του ζεύγους. Επίσης η πορτοκαλί φλοκάτη με το φιστικί τοίχο είχαν προφανώς πάει μια βόλτα και είχαν πάρει το σκηνικό μαζί τους. Εμείς τώρα βρισκόμασταν πάνω σε ένα παλλόμενο χρυσαφί λάθος, μια και δεν μπορώ να θυμηθώ ή δεν αξίζει αν θέλετε, τι ακριβώς ήταν αυτό το χρυσαφί. Βέβαια εκείνη την στιγμή δε μ’ ενδιέφερε καθόλου το που ήμασταν. Είχα κολλήσει με την τύπισσα που ήμουν σίγουρος ότι θα έλεγε…Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις τίποτε. Δεν έχεις φιλοδοξίες, δεν αναλαμβάνεις ευθύνες, δεν τελειώνεις τίποτε απ’ ότι αρχίζεις και αν κατά λάθος τελειώσεις κάτι το αφήνεις ανεκμετάλλευτο. Απλά δουλεύεις και πίνεις. Τίποτε άλλο. Μετά βίας κρατήθηκα να μη γελάσω με τη σκέψη της αποστομωτικής απάντησης του τύπου. Έχεις γαμήσει κάνaν άλλο; Τι; Τι συμβαίνει και με πρήζεις; Βάση συζήτησης το ενενήντα τοις εκατό της σχέσης μας πηγαίνει καλά. Τι; Τι συμβαίνει και τρώγεσαι με τα ρούχα σου; Περιμένεις περίοδο;
Είσαι εθισμένος στα ναρκωτικά. Τσίριξε αυτή. Αυτός της είπε με ελαφριά απορία… Το λες σαν να ’ναι κάτι κακό. Εκείνη τη στιγμή πάγωσα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να βεβαιωθώ ότι δεν πάγωσα κυριολεκτικά και ο ήλιος δεν υπήρχε πια.
Έβρεχε. Ο φιστικής τοίχος είχε γυρίσει. Το ίδιο κι φλοκάτη. Έφεραν μαζί και το σκηνικό. Όπως ακριβώς μπήκα στο trip έτσι βγήκα.
Απότομα.
Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που πάγωσα. Ο λόγος ήταν ότι αυτή την συζήτηση την είχα κάνει εγώ, χρόνια πριν, με τη Γιώτα και την είχα ξεχάσει παντελώς. Φαίνεται πως η τελευταία φράση ήταν η φράση κλειδί γι αυτήν τη συζήτηση και αυτό το κλειδί κάπου το είχα χάσει. Ποιος μαλάκας είπε ότι τα ναρκωτικά καταστρέφουν την κύρια μνήμη; Όχι απλώς θυμήθηκα. Είδα. Όχι ακριβώς βέβαια αλλά περίπου. Και δεν θέλω ν’ ακούσω ότι η μνήμη αυτή είναι μία πλαστή μνήμη, γιατί είναι δικιά μου και από τη στιγμή που την ονομάζω αληθή δεν πέφτει σε κανέναν λόγο. Ίσως πέφτει λίγος στην Γιώτα. Δεν ξέρω για τα ειπωθέντα αλλά για το χρυσαφί λάθος θα φέρει σίγουρα αντιρρήσεις.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή την συζήτηση την έχω κάνει ν+1 φορές με διάφορα άτομα σε διάφορες παραλλαγές και κανείς δεν καταλαβαίνει. Η αλλαγή σε κάθε άτομο έρχεται από μέσα. Δεν έρχεται επειδή διάφοροι λένε πιο είναι σωστό. Αν και το σωστό δηλαδή, είναι θέμα άποψης. Αν π.χ. κάποιος έχει αποφασίσει να εντρυφήσει στα ναρκωτικά, αν δεν μπορείτε να ακολουθήσετε, τουλάχιστον μην τον πρήζετε. Και μην ακούσω ότι είναι παράνομα, γιατί το ότι απαγορεύονται τα ναρκωτικά το βρίσκω τόσο παράλογο όσο και το να φοράς υποχρεωτικά ζώνη ή κράνος. Δεν νομίζω ότι έχει κανένας το δικαίωμα να υπαγορεύσει το πόσο κακό ή καλό θα κάνει κάποιος στον εαυτό του. Στην τελική ο καθένας είναι υπόλογος των πράξεων του.
Τελικά η Γιώτα με παράτησε την ίδια μέρα της συζήτησης, με το πόρισμα, ποτέ δεν θα ωριμάσεις, ποτέ δεν θα κτίσεις τίποτα, ποτέ δεν θα είσαι ευτυχισμένος, ποτέ δεν θα επιτύχεις. Εκτός του ότι πιστεύω ότι κανείς δεν είναι ευτυχισμένος, για πολύ καιρό τουλάχιστον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι το χτίσιμο και η ωρίμανση, έχουν να κάνουν με την ευτυχία. Όχι πως ξέρω τι χρειάζεται για να είσαι ευτυχισμένος, απλά έχω την αδιόρατη σιγουριά ότι δεν υπάρχει σταθερή συνταγή γι αυτό. Όσο για την επιτυχία… Αυτή η κούρσα για τους περισσότερους, αναγκαστική συντριβή για άλλους, του δούλεψε για να πετύχεις -τουλάχιστον μία καλή σύνταξη- για να είσαι ασφαλείς για να είσαι ευτυχισμένος, μου μυρίζει παγίδα με την ίδια έννοια που ένα παγόβουνο μου μυρίζει κρύο. Αυτή η μανία με την επιτυχία είναι τρέλαμα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η αποτυχία είναι καταδικάσιμη. Τι απέγινε το γνωμικό αιώνων, δεν έχει σημασία αν πετύχεις η προσπάθεια μετράει; Κατά την Γιώτα είναι μία φράση που κατασκευάστηκε για να μην νοιώθουν άσχημα οι αποτυχημένοι. Άκου δηλαδή διορατικότητα και ευαισθησία οι επιτυχημένοι.
Και τι συμβαίνει όταν δεν θες καν να προσπαθήσεις; Είσαι άρρωστος είναι η πιο συχνή απάντηση. Ψάχνεις τον εαυτό σου είναι μία άλλη. Χρειάζεσαι βοήθεια είναι μία Τρίτη. Είναι ζούγκλα εκεί έξω, είναι η μόνη λογική αλλά άχρηστη. Είναι κοινό μυστικό ότι είναι ζούγκλα εκεί έξω. Πάντα ήταν. Και τόσα χρόνια ίδιας μεταχείρισης δεν την βελτίωσαν καθόλου.
Όταν σε βρει το χάος, είπα στην Γιώτα αφού μου πάσαρε στα μούτρα το πόρισμα, θα με καταλάβεις. Οδυσσέας η πυθία. Αν δεν απατώμαι αυτή ήταν η πρώτη μου προφητική φράση. Ελπίζω όταν την βρήκε να ήταν τουλάχιστον προετοιμασμένη.
Για όσους ενδιαφέρονται ιστορικά, η Γιώτα περίμενε περίοδο.