Τριγυρνώντας μέσα στο δάσος, ξέσπασε ξαφνική καταιγίδα. Δεν ήξερα με ποιον ακριβώς τρόπο να αντιδράσω και προπαντός που να κρυφτώ. Ίσως είχα τη δυνατότητα να καλύψω το σώμα μου, κάτω από ένα μεγάλο δέντρο.
Τα δέντρα όμως, δεν είχαν τόσο μεγάλες φυλλωσιές όσο θα περίμενα, ώστε να μπορούν να προστατέψουν κατάλληλα το σώμα μου, γι’ αυτό αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο χωριό. Η απόσταση ήταν σχετικά μικρή κι αυτό θα διευκόλυνε σημαντικά το έργο μου.
Ξεκινώντας για το χωριό, η βροχή δυνάμωνε όλο και περισσότερο, αλλά εγώ δεν έλεγα να σταματήσω. Για το λόγο κάλυψα το κεφάλι μου με ένα γούνινο σκουφάκι, που είχα κατασκευάσει εγώ ο ίδιος.
Σκέφτηκα ότι θα μου χρησίμευε σημαντικά, προστατεύοντας με από τις δυνατές ψιχάλες που έπεφταν με μανία στο κεφάλι μου. Καθώς ολοένα και πλησίαζα στον προορισμό μου, διέκρινα ένα ταλαιπωρημένο ελάφι που έτρεχε έντρομο να κρυφτεί, για να προστατευθεί από τη βροχή.
Τα σύννεφα συνέχιζαν να πλημμυρίζουν το έδαφος με νερό. Η ατμόσφαιρα άρχιζε πια να σκοτεινιάζει για τα καλά. Αστραπές και βροντές φώτιζαν όλο τον ουρανό. Φτάνοντας στο χωριό, ο αέρας λυσσομανούσε όλο και περισσότερο κι εγώ εξακολουθούσα να υποφέρω από την ακατάπαυστη καταιγίδα. Προσπάθησα να μπω μες στο σπίτι, αλλά κάτι με ενοχλούσε σημαντικά.
Ξαφνικά, παρατήρησα ότι κάποιος άνθρωπος άρχιζε να παίζει με τη φυσαρμόνικα του.
Προσπάθησα να τον δω, αλλά μάταια. Είχε ήδη χαθεί. Στάθηκα για λίγο και κοίταξα γύρω μου, αλλά πάλι δε διέκρινα τίποτα. Ένιωσα πως κάποιος με παρακολουθούσε, χορεύοντας ξανά με κείνο το τραγούδι και τότε άρχισα να χορεύω κι εγώ μαζί του.
Σε λίγο, η βροχή κόπασε και ο άνθρωπος πρόβαλλε έξω, κρατώντας τη φυσαρμόνικα στα χέρια του.
- Εσύ ήσουν που έπαιζες με τη φυσαρμόνικα;, τον ρώτησα.
- Εγώ ήμουν. Σου άρεσε το τραγούδι που έπαιξα; Το έγραψα για σένα.
- Και μπορώ να ρωτήσω γιατί για μένα; Τόσοι άνθρωποι υπάρχουν στο χωριό.
- Γιατί είσαι μοναδικός. Γιατί ξέρεις να εκτιμάς το καθετί διαφορετικά. Το αφήνεις πάντα να καταλήξει στον προορισμό του ,όποιος κι αν είναι αυτός.
-Μπορεί να το κάνω αυτό. Αλλά εσύ ποιος είσαι; Δε σε έχω ξαναδεί εδώ. Δεν πρέπει να είσαι από τα μέρη μας.
- Έρχομαι από μακρινά μέρη, με εντολή του Θεού, για να συναντήσω ανθρώπους σαν εσένα και να τραγουδήσω τον ύμνο της ζωής, έτσι όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι.
- Ωραία. Και δηλαδή σε έστειλε ο Θεός για να έρθεις να βρεις εμένα; Και τι το ξεχωριστό έχω εγώ απέναντι στους άλλους και τι αξίζω μπροστά στο Θεό;
- Κανείς δε μπορεί να συγκριθεί άμεσα με το Θεό κι αυτό ακριβώς είναι που σέβεται σε ‘σένα. Ο άνθρωπος με το Θεό είναι δυο εντελώς διαφορετικές έννοιες, ουσίες και υπάρξεις. Όμως, μερικοί έχουν αυτοί την αντίληψη, όσο κι αν φαίνεται περίεργο.
- Ναι, την έχουν και δε τους υπερασπίζομαι σε καμία περίπτωση. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Ας γυρίσουμε τώρα στο δικό μου. Δεν απάντησες ξεκάθαρα στο ερώτημα μου.
- Ισχύει αυτό ακριβώς που είπα και πριν. Δε χαρακτηρίζεσαι από άσκοπες και σέβεσαι οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Αυτό ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο. Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Εξάλλου, μερικές φορές το απλό δείχνει και είναι δυσκολότερο από το πολύπλοκο. Ίσως να ακούγεται σε σένα απλό, επειδή ακριβώς έχεις αυτό το χάρισμα.
- Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες. Βέβαια, δεν έχω ουσιαστικό παράπονο από τον εαυτό μου, αλλά δε μπορώ να πω ότι αισθάνομαι και περήφανος.
- Έχεις κάθε λόγο για να αισθάνεσαι περήφανος, γιε μου. Αρκεί να το θέλεις πραγματικά .Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ντρέπεσαι. Βρίσκεσαι ανάμεσα στους εκλεκτούς του Θεού κι αυτό είναι που σε κάνει ξεχωριστό ανάμεσα στο σύνολο. Μη ξεχνάς ότι το έχεις κερδίσει με την αξία και τους αγώνες σου.
- Σ’ αυτό θα συμφωνήσω. Οτιδήποτε έχω κάνει μέχρι τώρα στηρίζεται στους μακροχρόνιους αγώνες μου που με ανταμείβουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό αισθάνομαι ικανοποιημένος.
- Βεβαίως, ουδείς αμφιβάλλει γι’ αυτό. Πόσο μάλλον αφού το αποδέχεται και ο Κύριος.
- Πάντως, μου φαίνεται περίεργο, έτσι όπως μου τα λες. Όχι πως είμαι δύσπιστος στο Θεό. Απεναντίας, μπορώ να πω ότι πιστεύω στο Δημιουργό μας, όσο λίγοι άλλοι. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, για όσα μου έχει προσφέρει μέχρι τώρα και για κάθε τροπή που παίρνει η ζωή μου. Όλες οι μορφές της είναι αποδεκτές.
- Κι έτσι πρέπει να είναι. Αυτός ορίζει τα πάντα, εάν και μόνο το θελήσει, επομένως και το ρόλο του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία. Πρέπει να αποδέχεσαι αυτά που σου δίνει ή σου παίρνει. Πρέπει να είσαι ευγενικός μαζί του και αγνός όσο η νιφάδα του χιονιού. Οτιδήποτε μπορεί να σημάνει ως δοκιμασία εναντίον σου. Γι’ αυτό πρέπει να τα καταδέχεσαι όλα, όσο τραγικά κι αν είναι, μέχρι το θάνατο.
- Ευτυχώς, μέχρι τώρα δεν έχω περάσει πολλές τέτοιες δυσκολίες, αλλά ούτε έχω προβεί σε τραγικά λάθη. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Υπάρχουν βέβαια και μέρες που υποκύπτω στο ένα λάθος μετά το άλλο, λες και με δοκιμάζει εγωιστικά ο Θεός, αλλά ευτυχώς δεν είναι πολλές.
- Αυτό σου το συγχωρεί ο Θεός. Φτάνει να μην παριστάνεις τον τέλειο. Γιατί δε σε έπλασε για να είσαι τέλειος. Σε έπλασε για να υποκύπτεις σε μερικές από τις αδυναμίες σου και να τις εκφράζεις με την πίστη και την αγνότητα σου προς το Θεό. Αν δε μπορείς να το κάνεις αυτό, θεωρείσαι άχρηστος για την κοινωνία και τον εαυτό σου. Όλοι όμως μπορούν να το κάνουν. Έτσι θα νιώσεις σαν ένα μικρό κομμάτι απ’ Αυτόν και θα υποδείξεις έστω και λίγο από το έργο του.
- Δε μπορώ να πω ότι αυτό το έχω καταφέρει ακόμα, αλλά ίσως μια μέρα τα καταφέρω. Μέχρι τότε όμως, θα σωπάσω και θα ασπάζομαι μόνο το Θεό για ό,τι μου έχει προσφέρει και θα αγνοώ εκείνους σε μένα και τις δυνατότητες μου.
- Ποτέ, αγόρι μου, να μη πτοείσαι από αυτούς. Αυτοί προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να καλύψουν τις αδυναμίες με αυτό τον τρόπο. Οπότε, δε νοιάζονται για σένα. Πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν. Δε γίνεται να τους αποτρέψεις, παρά μόνο να τους παραμελήσεις. Αυτοί έχουν δυο κόσμους. Ο ένας είναι ο φωτεινός και ο άλλος ο σκοτεινός. Με το φωτεινό βρίσκονται μονάχα σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και ενδιαφέροντος και με το σκοτεινό δυστυχώς καθημερινά. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό τον τρόπο. Έτσι θα σε ξεχωρίσει ο Θεός από τους άλλους ανθρώπους. Αλίμονο σ’ αυτούς που εκφράζονται καθημερινά με αυτό τον τρόπο. Θα καταστραφούν μονάχα από την οργή του Θεού και πίστεψε με, είναι πολύ μεγάλη για τα συγκεκριμένα άτομα. Ευτυχώς, αυτό το κατάλαβα νωρίς κι έτσι πρόλαβα να ακολουθήσω το σωστό δρόμο και να μπω στο φωτεινό κόσμο. Αλλιώς, είμαι σίγουρος πως δε θα είχα καταφέρει τίποτα.
- Τα κατάφερες όμως κι είμαι περήφανος για ‘σένα. Από σήμερα θα ακολουθήσω πιστά το παράδειγμα σου. Πιστεύω να με βοηθήσει στο έργο μου. Γιατί πραγματικά το χρειάζομαι. Θέλω να βρεθώ κάπου μακριά και κοντά στο Θεό. Γιατί πραγματικά όλες τις μέρες τον αισθάνομαι κοντά μου. Νιώθω πως δε με εγκαταλείπει ποτέ. Και είναι μεγάλη μου χαρά. Μερικές φορές, με παίρνει μαζί του σε μαγευτικά ταξίδια για να μπορέσω να ξεφύγω από την καθημερινή ρουτίνα. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα και μου δίνει κουράγιο για αρκετό καιρό.
- Ναι, το ξέρω. Το έχω αισθανθεί κι εγώ. Αυτό σημαίνει πως βρίσκεσαι σε καλό δρόμο για να πετύχεις αυτό που πραγματικά θες. Επομένως, ήρθα στο σωστό μέρος. Δεν ήρθα άσκοπα ως εδώ, όπως πολύ φοβόμουν κι αυτό μου δίνει ξεχωριστή ελπίδα και χαρά για το τι θα γίνει στη συνέχεια και γιατί έκανα μεγάλο ταξίδι μέχρι να καταλήξω εδώ. Αλλά τώρα δε με πειράζει, γιατί βλέπω ότι το αξίζεις. Μπράβο σου, μπράβο σε σένα γιατί απέδειξες με τον τρόπο σου, ότι αξίζεις μια καλύτερη θέση ανάμεσα σε μένα και το Θεό.
-Για να το λες εσύ αυτό και ιδιαίτερα με αυτό τον τρόπο, κάτι θα γνωρίζεις περισσότερο. Πάντως, δε φαντάζεσαι πόση μεγάλη χαρά μου ‘δωσε η παρουσία σου. Τώρα πια είμαι έτοιμος να υπηρετήσω το Του με κάθε αντίτιμο. Αυτό θα μου δώσει την πραγματική ελευθερία και την παντοτινή ευτυχία. Και θα με «σηκώσει» για πάντα στα ουράνια.
-Να είσαι σίγουρος πως θα είσαι μέσα σ’ αυτούς. Θα με συγχωρέσεις όμως τώρα, γιατί πρέπει να φύγω. Χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Ελπίζω κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον να τα ξαναπούμε. Ίσως όχι εδώ, αλλά κάπου άλλου.
-Και ‘γω το ελπίζω.
Έτσι ο άνθρωπος με τη φυσαρμόνικα που έψαχνα επίμονα να βρω, χάθηκε από μπροστά μου. Προς τα πού πήγε, δε γνωρίζω. Δε παρέλειψε όμως, να πάρει μαζί και τη φυσαρμόνικα του.