Για τον Τζόνσον
«Και το καλύτερο απ’ όλα είναι πως στα λέω όλα αυτά κι εσύ με γράφεις στο μουνί σου!»
Η Σόνια έσκασε στα γέλια.
«Θες να σου πω τελικά για τον Τζόνσον;»
Η Σόνια δεν ήθελε να ακούσει για κανέναν Τζόνσον το παραμικρό.
«Ο Τζόνσον ήταν στρατιώτης και συνάδελφος μου. Ήμασταν μαζί στο Στάλινγκραντ –ήμασταν Ρώσοι τότε– και ήμασταν αυτοί που θα γαμούσαν τους ναζιστές. Ξέραμε, εννοείται, πως θα κερδίζαμε τους μαλάκες, αλλά δεν ξέραμε ποιος θα μείνει ζωντανός. Δεν ξέραμε ποιος θα σκοτωθεί από μας, αν και για μένα ο πόλεμος είχε άπειρες ζωές –ούτε μπομπάκια, ούτε μυστικοί κωδικοί, όπως παλιά.
»Οπότε περνάω πίστα και είμαστε όλοι μαζί, καμιά πέντε-έξι Ρώσοι τους οποίους δεν ήξερα προσωπικά, αλλά μου έφτανε να ξέρω πως ήταν δικοί μου. Γιατί άμα τους σκότωνα θα με ξαναπήγαινε στην αρχή της πίστας. Είμαστε, λοιπόν, όλοι μαζί μέσα σε ένα γιαπί και δεν ξέραμε από πού μας πυροβολούνε οι ναζιστές. Εγώ με την μέθοδο της κότας την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί μέσα περίμενα να σκοτωθούν πρώτα κάμποσοι από τους δικούς μας και μετά να βγω από το κτίριο. Αλλά όταν είδα πως μετά από λίγο μας έριχναν βόμβα και πως αν απλά κρυβόμουνα θα σκοτωνόμουνα απλά σαν κότα και όχι σαν ήρωας πολέμου αποφάσισα να σηκωθώ. Δεν το είχα προσέξει στην αρχή, αλλά ήταν πάντα ένας τύπος που έβγαινε μπροστά, δηλαδή πρώτος από την πόρτα του κτιρίου που θα βομβαρδιζόταν σε λίγο, και σκοτωνόταν και πρώτος. Ε, αυτός ο τύπος ήταν ο Τζόνσον και ήταν μαύρος. Έλεγε ο λοχαγός στον Τζόνσον: «Τζόνσον πήγαινε τσέκαρε που είναι οι εχθροί!» Και πήγαινε ο Τζόνσον να κάνει το καθήκον του και μετά από δύο βήματα έπεφτε νεκρός.
»Την πέμπτη φορά που τον έστειλε ο λοχαγός του φώναξα! Τζόνσον!…μην πάς! Θα σε σκοτώσουνε!
»Ήταν μάταιο.
»Είδα εκείνη τη μέρα τον Τζόνσον να σκοτώνεται εφτά φορές.
[2007]