Είστε όλοι βλαμμένοι, ρε!!!!!!
Η χειρότερη φάρα, από πάντα, ήταν οι κουλτουριάρηδες. Ευτυχώς, όμως μέχρι τώρα ήταν λίγοι και τους νικούσαμε.
Όταν το “Νίτρο” έγινε “Νέο Νίτρο” (;) με σλόγκαν “΅Επιστροφή στην άποψη” άρχισα να ανησυχώ πολύ σοβαρά. Κοίτα να δεις, λέω, που τώρα θα έχουμε κανένα κύμα κουλτούρας και θα ακούσουμε μαζεμένες τις χοντρομαλακίες. Για ακόμα μια φορά ο Κωστόπουλος μυρίστηκε τη νέα μόδα και προετοιμάστηκε ανάλογα. Και εκεί που οι συζητήσεις για την άποψη τού καθενός για τον εαυτό του, για τους άλλους, για τον κόσμο, για τη ζωή, για το διάστημα, για τα πτηνά είχαν αρχίσει να φουντώνουν, ήρθε και το δεύτερο χτύπημα: όλα τα ουίσκια (πριν από αυτά το Audi υπήρξε πρωτοπόρο, αλλά τότε πίστεψα πως ήταν τυχαίο) απόκτησαν υπαρξιακές αγωνίες και αναζητήσεις: ποιος είμαι, που πάω, που θέλω να πάω και άλλες Σαρτρικής, και όχι μόνο έμπνευσης, καταστάσεις.
Τώρα πια και σε συνδυασμό με την τιμή των τσιγάρων, της Πόρτας, αλλά και της μηδαμινής ποσότητας της “μπόμπας” που ανατιμήθηκε και δεν κερνιέται κιόλας, είμαι σίγουρος και αποφασισμένος: πάω να φύγω από την κωλοχώρα, πάω να γίνω νομάδας. Πάω αλλού ρε!
Γιατί, εντάξει ρε μωρό μου κάτι γινόταν όταν διαλέγαμε σουτιέν μαζί και μετά πήρες και το CD του Πλούταρχου: μη σου πω πως γούσταρα κιόλας τις ατέλειωτες ώρες συζήτησης για τα νύχια σου και τα μαλλιά σου και τον κομμωτή σου και το κραγιόν σου και το κραγιόν της άλλης, τις δίαιτες και το φιδίσιο κορμί αυτής που πέρασε από δίπλα, την παλιοπουτάνα ποια νομίζει πως είναι, και το βυζί σου που θα 'θελες να ’ναι πιο μεγάλο και η ρόγα του να ’ναι πιο καφετιά. Τι σε έπιασε ξαφνικά και θες να μιλήσουμε για το νόημα της ζωής και για τον τρόπο που υπάρχεις και για τον τρόπο που πρέπει να υπάρχεις και για τον τρόπο που πρέπει να υπάρχουν όλοι. Και όλα αυτά για δύο κωλοδιαφημίσεις. Άστο ρε μωρό μου, άστο γαμώ την παναγία σου!
Μόδα είναι και θα περάσει και θα γλιτώσω. Ποια η άποψη σου για τη σεξουαλική ζωή των αρχαίων Ελλήνων, για τις επιρροές της αποικιοκρατίας στη Μαδαγασκάρη, για τους νέους σήμερα, για το μέλλον του καπιταλισμού, για τον Αβραμόπουλο, για την ουσία της συνουσίας, για το σεξ, για τον έρωτα, για τη μείωση των πραγματικών μισθών, για τους Πομάκους, για τη σχέση του μεταμοντέρνου με τους σοφιστές, για την ύπαρξη ή όχι του Ομήρου, για τη Συγκρητιστική τάση των τελετών, για τον εξορκισμό, για το ξεμάτιασμα, για το Big Brother; Ποια είναι η άποψη σου; εεεεεεε; Λέγε ρε, μίλα! Εσύ δεν έχεις άποψη; γιατί; Μα έλα να το συζητήσουμε… τι να συζητήσουμε; Έλα να συζητήσουμε για τη βία κατά των γυναικών. Ε, η βία κατά των γυναικών είναι κάτι κακό. Μα έλα να το συζητήσουμε -Σόρι, είμαι ντεμοντέ.
Δε με νοιάζει να ακούω μαλακίες: αν με ένοιαζε τότε δε θα είχα και κανέναν να ακούσει και τις δικές μου. Αλλά μωρή πουτάνα μη προσπαθείς να με πείσεις κιόλας για τη σκατοάποψη σου. Και μην παίρνεις αυτό το “κε Κλάιν” ακαδημαϊκό υφάκι που παραπέμπει σε Talk Show. Και μη μου λες να μη σε διακόπτω. Και μη μου λες: άσε με να ολοκληρώσω τη φράση μου, τις σκέψεις μου και ξανά: μη μου λες να μη σε διακόπτω. Άντε γαμήσου!
Ήρθε και ο Χρήστος (ο εκδότης μου) και μου λέει γράψε κάτι για το Big Brother, ανέλυσέ το λίγο. Τι να αναλύσω ρε Χρήστο: ε και χέστηκα στην τελική. Απειλούμαστε από το Big Brother, οι παίκτες θα αντιμετωπίσουν ψυχολογικά προβλήματα, προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, προσβάλλουν την ύπαρξη μας και τέλος πάντων το σωστό και σκατοκουλτουριάρικο τρόπο ύπαρξής μας. Μπούρδες. Και ξαφνικά βγήκαν οι μισοί που επέστρεψαν στην άποψη να βρίσουν τους άλλους μισούς, αυτούς που δεν έχουν ακόμη επιστρέψει στην “αληθινή” άποψη που πρέπει να έχουν, αυτούς τους κακόμοιρους που τους εκμεταλλεύονται τα media αυτούς τους ταλαίπωρους που τους χειραγωγούν κάτι καθάρματα μικρούτσικοι. Δε γουστάρεις αγόρι μου να το δεις, μην τη βλέπεις τη μαλακία: αλλά μη μας τα πρήξεις κιόλας ωσάν να ήσουν σταυροφόρος: ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν αγόρι μου. Δεν θέλω να με σώσεις. Σώσε πρώτα εσύ το τομάρι σου και μετά τα λέμε. Φωστήρα μου.
Όταν ο ορισμός της επανάστασης είναι η ρήξη μέσα από μαζικό αγώνα, αυτό που μού ζητάς εσύ, άθλια ποιήτρια, είναι εντελώς πραξικοπηματικό. Εσύ με τους λίγους ποιητές φίλους σου θέλεις να αλλάξεις μια κατάσταση που απολαμβάνουν οι περισσότεροι, που εσύ θεωρείς πως δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως είναι θύματα, πως τους έχει τυφλώσει το “κακό άλλο”, ωσάν να ήταν το μαύρο μαρξιστικό σύννεφο ιδεολογίας που έχει γίνει ομίχλη.
Τα ’χαμε όλα και τώρα έχουμε το Big Brother που μας χαλάει τη σούπα. Ρε βλαμμένοι πόσο καιρό έχετε να δείτε τηλεόραση; Εεεεεεεε; Τι, δεν έχετε άποψη; Αποκλείεται. Ασχοληθείτε με τίποτα άλλο. Και στο φινάλε εσείς παίζετε καλύτερα το παιχνίδι των καθαρμάτων μικρούτσικων. Γιατί ό,τι δεν βλέπεις, ό,τι αγνοείς πολύ απλά δεν υπάρχει, ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού ή του ανύπαρκτου.
Εγώ πάντως φεύγω. Πάω στην Αμοργό.. .. .. ..