Δεν ήξερα από που να αρχίσω. Όλα ήταν μάταια. Είχα ονειρευτεί και είχα πραγματοποιήσει το όνειρό μου, μα τώρα δεν υπήρχε τίποτε να με συγκινεί. Ζούσα σε λάθος εποχή, ζούσα στο παρελθόν. Τι να κάνω, κάτι έπρεπε να σκεφτώ, κάτι έπρεπε να διορθώσω. Προσπάθησα πολύ μα κάθε προσπάθειά μου οδηγούσε σε αδιέξοδο, το ίδιο αδιέξοδο, το παρελθόν είχε πια τελειώσει και δεν υπήρχε μέλλον. Το πρόβλημα μου δεν μπορούσα να το λύσω μόνος. Απευθύνθηκα σε έναν ειδικό, στον πιο ειδικό, επισκέφθηκα έναν art therapist. Στην πρώτη επίσκεψή μου αυτοπροσδιορίστηκα ως καλλιτέχνης που μόλις τελείωσε τις σπουδές του σε ένα από τα διασημότερα σχολεία της χώρας με τον υψηλότερο βαθμό της τάξης και με ειδικότητα την μαρμαρογλυπτική, βασικό του πρόβλημα η ολοκλήρωση του αντικειμένου και η έλλειψη κάθε πιθανού ενδιαφέροντος για συνέχεια της δημιουργίας. Ο ειδικός εφόσον πληρώθηκε για την επίσκεψη μου με 100.000 δολάρια μου έδωσε ένα χαρτάκι με μια διεύθυνση και χωρίς να μου πει δεύτερη κουβέντα κάλεσε τον επόμενο επισκέπτη του να εισέλθει. Έχασα τη μιλιά μου, το μυαλό μου κόλλησε, ένας μεγαλόσωμος κύριος με συνόδευσε οριστικά στη έξοδο. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να βιώνω μια νέα πραγματικότητα που δεν μου άφηνε πια τα περιθώρια να σκεφτώ ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον, σκεφτόμουν μόνο τα 100.000 δολάρια που μου είχε στοιχίσει αυτή η διεύθυνση στο χαρτάκι που ούτε καν είχε μπει κανείς στον τόπο να μου εξηγήσει περί τίνος πρόκειται. Ήταν μια διεύθυνση στο internet , (www.namjunepaik.zerog.museum). Άνοιξα τον υπολογιστή και γράφοντας την διεύθυνση εμφανίστηκε στην οθόνη μου ένα χρυσόψαρο. Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για κάποιο ιό. Πατώντας το κουμπί εξόδου εμφανίστηκε ένα κερί, μετά τυπώθηκε μια σελίδα με μια διεύθυνση μιας τοποθεσίας στην Κορέα. Όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ ακατανόητα και παράλογα. Παρόλα αυτά μέσα μου δημιουργήθηκε ένα ενδιαφέρον παιδικό και πρωτόγνωρο, σαν να ανακάλυπτα τα μια νέα πραγματικότητα σαν μια αόρατη δύναμη να με προκαλούσε να την ανακαλύψω. Για τις επόμενες ώρες η διάθεση μου ήταν πολύ καλή. Δεν άργησα να αποφασίσω να αφήσω τη διαίσθησή μου να με ξαναοδηγήση στο άγνωστο όπως δεν είχα κάνει για πολλά χρόνια. Έβγαλα εισιτήρια για την επαρχία της Κορέας που έγραφε η διεύθυνση του προορισμού μου.
Μόλις έφθασα στην Κορέα συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ταξιδέψει ποτέ σε μια άλλη ήπειρο, δεν είχα γνωρίσει ένα άλλο πολιτισμό. Πήρα ένα ταξί με προορισμό το μουσείο που έγραφε το χαρτί. Ο ταξιτζής με τα ελάχιστα αγγλικά που γνώριζε είπε ότι το μουσείο που πήγαινα να επισκεφθώ δεχόταν χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο και ήταν το στολίδι της Κορέας. Με άφησε μπροστά σε ένα καινούριο καμπύλο κτίριο δίπλα στο οποίο υπήρχε ένα καταπράσινο δάσος μέσα από το οποίο ξεπρόβαλε μια σκαλωσιά με κάτι σφαίρες που κλίνονταν καθ ύψος με ηλιγκιόδεις ταχύτητες. Η ένταση της αντίθεσης της αρμονικής συνύπαρξης του φυσικού τοπίου και αυτής της ήπιας επέμβασης με καθήλωσε. Δεν άφησα όμως για πολύ το θέαμα να με παρασύρει και επέστρεψα στον αρχικό σκοπό που ήταν η επίσκεψη στο μουσείο. Τα εκθέματα του μουσείου ήταν αρχαιολογικά ευρήματα χιλιάδων χρόνων που καθόριζαν την πορεία της ιστορίας της Κορέας. Σύντομα συμπέρανα ότι οι ο πολιτισμός της χώρας μου είχε πολλά κοινά με της Κορέας σε μία ιστορική πορεία και διάρκεια που ούτε το internet υπήρχε ούτε οι σύγχρονοι τρόποι μετακίνησης. Σε λίγο οι πόρτες του μουσείου θα έκλειναν και έτσι πήγα και βρήκα ένα ξενοδοχείο απέναντι από το δάσος πολύ κοντά στο μουσείο για μπορέσω την άλλη μέρα να συνεχίσω την περιήγησή μου ώστε να ανακαλύψω το λόγο που είχα έρθει σε αυτόν το μακρινό τόπο. Το μπαλκόνι του δωματίου μου ήταν ακριβώς απέναντι από την κατασκευή του δάσους που με είχε συναρπάσει κατά την προσέλευσή μου στον χώρο. Καθώς σουρούπωνε πλήθος άρχισε και μαζευόταν στο δάσος γύρω από αυτό το περίεργο κατασκεύασμα που ακόμη δεν είχα ανακαλύψει τι ήταν. Σε λίγο βράδιασε και υπήρχε απόλυτο σκοτάδι, το πλήθος συνέχισε να μαζευτεί. Η περιέργειά μου μεγάλωνε και έτσι ρώτησα στο ξενοδοχείο τη θα συνέβαινε. Μου απάντησαν ότι ήμουν τυχερός γιατί το γεγονός που θα αντίρυζα σε λίγο θα μεταδίδονταν ταυτόχρονα σε όλους τους κατοίκους της γης με δορυφορική κάλυψη. Αφού μπερδεύτηκα και εγώ με το πλήθος στο απόλυτο σκοτάδι ένιωθα τη δροσιά και την ησυχία της νύχτας στο δάσος να με περιβάλει. Την καρτερική σιωπή του πλήθους την διέκοψε το άκουσμα μουσικής, τη μουσική διαδέχτηκε το φως, το φως οι αχτίνες λέιζερ, τις αχτίνες τα ολογραφήματα που σχημάτιζαν στον ουρανό σχήματα, εικόνες, λέξεις. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν αφυπνιστεί και είχα γίνει ένα με το πλήθος παρακολουθώντας αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα. Ένιωσα ότι ήμουν και εγώ μια μονάδα σε όλο τον κόσμο και η ζωή μου ήταν τόσο ασήμαντη και σημαντική ήταν του καθενός γύρω μου. Δεν ήμουν τόσο ιδιαίτερος όσο νόμιζα αλλά όμοιος με όλους γύρω μου Μοιραζόμουν την ίδια εμπειρία και τα ίδια συναισθήματα, δεν είχα λόγο να ανησυχώ για τίποτα. Το όνομα που ακουγόταν να ψιθυρίζεται γύρω μου ήταν όμοιο με αυτό που έγραφε το χαρτί. Ρώτησα και διαπίστωσα ότι το μουσείο που είχα επισκεφθεί πριν ήταν το τοπικό αρχαιολογικό μουσείο και ο χώρος που παρευρισκόμουν αυτή τη στιγμή ήταν το μουσείο του Nan June Paik ενός από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της εποχής μας. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την ζωντανή μουσική που έπαιξαν ορισμένα παγκοσμίους φήμης συγκροτήματα στις εξέδρες που προσαρμόστηκαν στην κατασκευή του δάσους. Κουρασμένος πια από αυτή την έντονη εμπειρία και γεμάτος απορίες επέστρεψα μετά το πέρας της εκδήλωση στο ξενοδοχείο. Ξημέρωσε, ήμουν στην Κορέα, ένιωθα σαν να ήμουν πάντα στην Κορέα. Πήγα να δω επιτέλους το μουσείο για το οποίο είχα κάνει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα. Πλησίασα στο χώρο και δεν έβλεπα κανένα μουσείο. Το μόνο που έβλεπα ήταν το δάσος και η λιτές σκαλωσιές με τις γυάλινες σφαίρες να ανεβοκατεβαίνουν σε αυτές. Όσο πλησίαζα ένιωθα ότι έμπαινα σε ένα άλλο κόσμο εξωπραγματικό ασυνήθιστο παραμυθένιο, στον κόσμο της φαντασίας και της τέχνης της τρίτης χιλιετίας. Πλησίαζα. πλησίαζα και έφθασα τελικά μπροστά σε μια από αυτές τις γυάλινες σφαίρες που άνοιξαν για να εισέλθω. Χωρίς να το πολυσκεφτώ μπήκα μέσα. Δεν ήταν γυάλινες, ήταν από ένα ειδικό διαφανές ελαστικό. και αλί μπήκαν μαζί μου στο χώρο. Ήταν μια μεγάλη σφαίρα, χωρέσαμε περίπου 15 άνθρωποι μέσα της. Η αγωνία μου μεγάλωνε συνεχώς, τη θα συνέβαινε στη συνέχεια. Είχα δει ότι οι σφαίρες κινούνταν αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το συναίσθημα. Καμία κίνηση δεν γινόταν, η σφαίρα παρέμενε ακίνητη. Ένα ολογραμματικό μοντέλο παρουσιάστηκε στο κέντρο της μεγάλης διαφανούς σφαίρας που αιωρούταν στο κέντρο της και μας εξήγησε για πέντε λεπτά για το παγκόσμιο έργο του Peik ότι ήταν υπεράνω χρόνου χώρου και ύλης, ο μόνος τρόπος να το βιώσουμε άμεσα ήταν αν ξεφεύγαμε από τα φυσικά σώματά μας και υπερβαίναμε την υλική υπόσταση των πραγμάτων, αν χάναμε την εγωκεντρική μας διάσταση και υπερβαίναμε το συνηθισμένο και καθημερινό μας χωρόχρονο. Τότε μόνο ίσως κατανοούσαμε τη σημαίνει παγκόσμια τέχνη και ποιος είναι ο ενωτικός χαρακτήρας της. Μας περιέγραψε ότι η απόφαση ήταν δική μας και ότι μπορούσαμε να εξέλθουμε αν προτιμούσαμε. Η ασφαλής μετακίνησή μας σε αυτή την ακραία κατάβαση είχε μελετηθεί από τους ειδικούς επιστήμονες της NASA που είχαν σχεδιάσει αυτό το μοντέλο προσομοιώσεις της μηδενικής βαρύτητας σε συνεργασία τον Nam June Paik, πετυχαίνοντας 6 δευτερόλεπτα κατάσταση μηδενικής βαρύτητας με 150 μέτρα ελεύθερης πτώσης. Αποφάσισα μετά από αυτή την εικονική περιήγηση με μερικούς από τους επισκέπτες να εξέλθω, δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια εμπειρία. Δυο βδομάδες προσπαθούσα μάταια να ξεπεράσω τον εαυτό μου που δεν ήταν έτοιμος να βιώσει την εμπειρία. Τελικά τα πράγματα ήταν πολύ απλά αν έκανες τη σωστή επιλογή, δεν ήμουν αναγκασμένος να μπω στα ασανσέρ, μπορούσα να ακολουθήσω τον ήπιο δρόμο εισόδου στο μουσείο τις κυλιόμενες σκάλες. Παίρνοντας από το επίπεδο του επιφάνειας στο εσωτερικό αυτού του κελύφους από μπετόν έβλεπα τα περιμετρικά τοιχώματά του να φαίνονται σαν να κινούνται και να αλλάζουν μορφή λόγω τον βιντεοπροβολών που συνέβαιναν στην επιφάνειά τους. Λωρίδες γυάλινων επιπέδων το ένα κάτω από το άλλο προσαρμοσμένες κατάλληλα σε ένα ενωτικό μεταλλικό σκελετό φαίνονταν σαν να αιωρούταν μέσα σε αυτό το κέλυφος που πολύ έμοιαζε με το κέλυφος ενός κοχυλιού. Σταμάτησα την κατάβασή μου στο πρώτο γυάλινο επίπεδο, οι άνθρωποι που κινούνταν πάνω σε αυτό φαίνονταν σαν να περπατούσαν στον αέρα, βρισκόμουν στο επίπεδο υποδοχής του μουσείου. Όλη αυτή την ώρα ένιωθα γύρω μου μια έντονη αστάθεια και ότι όλα ήταν ρευστά, το συναίσθημα εντάθηκε μόλις άρχισα να περπατώ στο γυάλινο επίπεδο. Εκείνη τη στιγμή κοιτάζοντας τα πόδια μου διαπίστωσα ότι ο χώρος προεκτεινόταν πολλές δεκάδες μέτρα μέσα στο έδαφος, και ότι πολλές τέτοιες συστοιχίες γυάλινων επιπέδων αιωρούνταν σε πολλά σημεία αυτού του απόλυτου κενού. Η αίσθηση της κατακόρυφης πτώσης και ανάτασης υποδηλωνόταν συνεχώς από τις πολλαπλές σφαίρες - ανελκυστήρες που διέτρεχαν καθ’ ύψος το κενό. Μπήκα λοιπόν χωρίς να το πολύ σκεφθώ στην σφαίρα μηδενικής βαρύτητας και πριν καλά το καταλάβω βρέθηκα να επιταχύνομε στο κενό. Ξαφνικά το φυσικό μου σώμα άρχισε να χάνει σταδιακά το βάρος του και η οπτική γύρω μου διευρύνθηκε σε μια απόλυτη ολότητα συνάρτηση μιας εναλλασσόμενης μουσικής συνοδείας. Ο ίδιος έγινα ελαφρύς και γρήγορος σαν το φως, σαν τον ήχο, σαν τα αστέρια που πέφτουν. Η παράμετρος του χρόνου δεν υπήρχε, δεν ήξερα αν είχαν περάσει λίγα λεπτά ή μια ολόκληρη ζωή. Σιγά σιγά το φυσικό μου σώμα άρχισε να ανακτά τις συνηθισμένες ιδιότητές του. Σε λίγο όλα αποκαταστάθηκαν στην συνηθισμένη τους μορφή, όμως τίποτε δεν ήταν σαν και πριν. Έκανα αρκετό χρόνο να συνέλθω από αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία. Βρισκόμουν πια στο κατώτατο σημείο αυτού του κελύφους και γυρνώντας το βλέμμα μου προς επάνω είδα το φυσικό φως του ηλίου να διαπερνά όλα αυτά τα αλλεπάλληλα πρίσματα που δημιουργούσαν τα γυάλινα επίπεδα. Η εμπειρία συνεχιζόταν, σαν αχτίνα φωτός είχα βρεθεί στο βάθος του χώρου, σαν καθρέφτης πια αντανακλούσα το φυσικό φως. Ο καλλιτεχνείς είχε πετύχει το απόλυτο έργο τέχνης, καλλιτέχνημα και παρατηρητής ένα σύνολο μια κατάσταση. Το έργο δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί από τον παρατηρητή γιατί αυτός ήταν κομμάτι του έργου, ενός έργου που βιωνόταν και μετασχηματιζόταν συνεχώς ανάλογα με την θέση και την πορεία του παρατηρητή. Στη συνέχεια δεν είχα πια καμία τάση να αμφισβητήσω ούτε το έργο του καλλιτέχνη, ούτε την πορεία μου μέσα στο χώρο, όποια κατεύθυνση και να ακολουθούσα θα ήταν σωστή. Άρχισα να ανεβαίνω προς την επιφάνεια παρατηρώντας χρονολογικά στα γυάλινα οριζόντια επίπεδα την εξέλιξη του έργου του καλλιτέχνη. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ακαθόριστης διάρκειας έφθασα στη επιφάνεια του εδάφους μέσα στο γνωστό από τον καιρό δάσος. Το μουσείο δεν υπήρχε πια, μόνο κάποιες σκαλωσιές μέσα στα δέντρα. Έφυγα από το χώρο χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου καν και χωρίς καμιά απορία. Δεν είχα λόγω πια να κρίνω τίποτε και κανένα, απλώς συμμετείχα σε μια αλληλουχία έργων και καταστάσεων και γεγονότων. Θα έπρεπε και εγώ πια με τη σειρά μου να βάλω το λιθαράκι μου σε αυτό το οικοδόμημα που ονομάζεται ανθρωπότητα. Αυτό απλά είχε καταφέρει να πετύχει ο Nam June Paik και πολλοί άλλοι πριν αυτόν.
Alan01001