Αναδημοσιεύω διότι φαίνεται πως ανέβηκε ως προσχέδιο και δεν είναι ορατό στο blog. - Μηνάς

Στην παγίδα του νου.

Ξυπνώ σ’ ένα δωμάτιο με σκιές
Από το χώρο αναδύονται θεοί και άνθρωποι
Και χλουπ! τους καταπίνει πάλι
-«Κάνε μου έρωτα»
Ψιθυρίζει μια θεά και μού πιάνει τους όρχεις
-«Πού βρίσκομαι;» αναρωτιέμαι
-«Στο νου σου» λέει καθώς διαλύεται σε κόκκους
»Αυτός δημιουργεί ό,τι βλέπεις κι ακούς…»

Ακαριαία, ο χώρος κρυσταλλώνεται
Γίνεται συμπαγής υαλόμαζα
Εγκλωβίζοντας για πάντα μορφές και λόγια.

Στέκω γυμνός στους τάφους
Στην παλάμη κρατώ μια κρυστάλλινη σφαίρα
-το νου μου
Τα πόδια μου μεταβάλλονται σε μυρμήγκια
Κατέρχομαι βαθιά στους νεκρούς.



Ο Larry Cool έχει γράψει το μυθιστόρημα, ΤΟΝ «ΚΑΝΕΝΑ»... ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!, εκδόσεις Τυφλόμυγα-Αμόνι. Κριτικές:
http://librofilo.blogspot.com/2006/10/larry-cool-jpmanchette.html#comments http://tsamatis.blogspot.com/2006/10/larry-cool.html
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18679&m=P22&aa=1
http://book.attack.gr/?p=53
http://agavazo.blogspot.com/2006/08/larry-cool.html
Βιβλιοπωλεία: Παπασωτηρίου - www.papasotiriou.gr, Πρωτοπορεία - www.protoporia.gr, Πολιτεία, Ιανός, Ανεμολόγιο - www.anemologio.com.

Μου το στείλανε, το δημοσιεύω. Τσεκάρετε και τον ιστοχώρο, έχει ενδιαφέρον...

Είμαστε προσωρινοί εργαζόμενοι, ελαστικοί, "μαύροι", είμαστε άνεργες, είμαστε νέοι, είμαστε γυναίκες. Είμαστε άνθρωποι "επισφαλείς", που δεν έχουμε καμιά βεβαιότητα για το πως θα μας ξημερώσει στο κοντινό μέλλον. Μιλάμε για τα απλά πράγματα που ρυθμίζουν τις ζωές μας: αν θα έχουμε κάποιο εισόδημα ή όχι, το που θα μένουμε του χρόνου, αν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο, αν θα μπορούμε να αναπτύξουμε μια σχέση, μια φιλία, Το μοντέλο του ανθρώπου που δουλεύει σταθερά, που ξέρει το εισόδημα του, τον ελεύθερο χρόνο του, τις σχέσεις του, δεν ισχύει για πολλούς από μας. γι'αυτό λοιπόν... σκεφτόμαστε, οργανωνόμαστε, συνωμοτούμε, απεργούμε, διαδηλώνουμε την πρωτομαγιά του 2007 e-mail: episfaleis@gmail.com

http://www.1m2007.blogspot.com/

ΔΟΓΜΑ: Οι ελληνικές μπάντες είναι θνησιγενείς προσπάθειες αυτοέκφρασης.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ: Καμία ελληνική μπάντα με έδρα την Ελλάδα δεν έχει σταθεί με αξιώσεις στο διεθνές στερέωμα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ: Πήγα στο Μικρό Μουσικό Θέατρο για να δω μία παράσταση "Για τον Έρωτα και τον Θάνατο". Δυστυχώς ή ευτυχώς (στη συγκεκριμένη περίπτωση ΕΥΤΥΧΩΣ), ο εγκέφαλός μου είναι καμένος. Ήταν η σωστή ημέρα (Κυριακή) αλλά η λάθος ημερομηνία. Αντί για την παράσταση έπεσα πάνω σε δύο νέες ελληνικές μπάντες που απαρτίζονταν από πιτσιρικάδες (δηλαδή σε μία φάση κοιτούσα το κοινό και σκεφτόμουν ότι βρίσκομαι σε σχολική εκδήλωση) τους COFFEEEND και τους RAINTEAR. Δίπλα μου (στο μπαρ καθόμουν, σαν καλός συνταξιούχος) πάρκαρε ένας εγγλέζος που είναι παραγωγός στον Athens International Radio τμήμα του ΑΘΗΝΑ 9,84 που εδρεύει στο Γκάζι. Πιάσαμε την κουβέντα και κοντολογίς ο τύπος (και η γυναίκα του) μου λένε ότι οι μπάντες που θα βγουν στη σκηνή είναι σούπερ και ότι είχε έρθει να τους ψήσει να κάνουν ένα ακουστικό σετ για λογαριασμό του σταθμού στον οποίο παίζει. Ο εγγλέζος ραδιοφωνικός παραγωγός ήρθε στο Ελλάντα και ανακαλύπτει νέες μπάντες και κάνει ό,τι μπορεί για να τις προωθήσει και εγώ, ο μαλάκας, δεν ήξερα ούτε καν γιατί πήγα στο Μικρό Μουσικό Θέατρο.

PURE- ESSENSE
Μετά από αρκετή μπύρα ανεβαίνουν στη σκηνή οι COFFEEEND. Ωραίες συνθέσεις, σούπερ φωνητικά, καλή σκηνική παρουσία. Τους έβλεπα και σκεφτόμουν ότι: "ρε πούστη, ορισμένοι άνθρωποι χαμηλών τόνων με το που ανεβαίνουν στη σκηνή σου βγάζουν σούπερ ενέργεια, σα να έχουν γεννηθεί για να είναι πάνω στη σκηνή! Η μουσική τους θυμίζει πολλά αλλά είναι σαφέστατα προσανατολισμένη προς την αγγλική ροκ/ποπ σκηνή και με τα λυρικά φωνητικά που έχουν πολύ καλά κάνουν!

SOMEWHERE BETWEEN ANGELS AND I
Μετά το πρώτο ευχάριστο σοκ από τους COFFEEEND ανεβαίνουν στην σκηνή οι RAINTEAR. Εδώ είναι που έμεινα χαζός, σκεφτόμουν ότι αυτοί οι τύποι (τέλος πάντων μελλοντικοί τύποι και νυν έφηβοι) θα μπορούσαν να μου δώσουν κομμάτι να βάλω σε πάρτι μου και να χτυπηθώ και αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να κάνω σε μία μπάντα! Ορισμένα περάσματα (μουσικά) ήταν τόσο εμπνευσμένα που όποιος έγραψε αυτά τα κομμάτια πρέπει να ανακαλυφθεί επειγόντως από κάποιον. Ο ντράμερ είναι απίστευτος και οι συνθέσεις... νομίζω από τον υπερτίτλο που έβαλα καταλάβατε τι παίζουν...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σταματήστε να πληρώνετε πενηντάευρα για να βλέπετε ροκ δεινοσαύρους και ενισχύστε (μόλις 6 ευρώ είσοδος στο Μικρό Μουσικό Θέατρο) με την παρουσία σας τα νέα ελληνικά συγκροτήματα. Δε θα περνάτε πάντα τόσο καλά όσο πέρασα εγώ με τους COFFEEEND & RAINTEAR αλλά όταν πετύχετε κάνα καλό γκρουπάκι η ικανοποίηση θα είναι διπλή.
Α, ακούστε και την εκπομπή αυτού του τύπου, του Μπάρνευ, παίζει καθημερινά 6-7 το απόγευμα στους 104,4 μεγάκυκλους και προβάλει κυρίως νέα ελληνικά σχήματα!

Χρήστος Σιδερής

ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είσαι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ;
Εγώ ΝΟΜΙΖΩ ότι είμαι ΕΚΔΟΤΗΣ!

Στείλε το υλικό σου εδώ.

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΙΟΥ και ώρα 20:00, οι εκδόσεις AMONI σε συνεργασία με το BOOZE COOPERATIVA παρουσιάζουν τη συλλογή σουρεαλιστικών διηγημάτων FORTUNE COOKIES.

Όπως στα κινέζικα fortune cookies (τα μπισκότα της τύχης) έτσι και η ομότιτλη συλλογή επιφυλάσσει εκπλήξεις στους αναγνώστες καθότι περιλαμβάνει 13 συγγραφείς και 31 διηγήματα!
Το FORTUNE COOKIES είναι μια συλλογή ανομοιογενεών διηγημάτων από συγγραφείς των οποίων το μόνο κοινό σημείο είναι το σημείο "G"!


Οδυσσέας Ανδρούτσος
Larry Cool
Μηνάς Ν. Μηλιαράς
Τιμολέων Μαλλιόπουλος
Γενναίος Καραχάλιος
Γιώργος Φιλιππόπουλος
Νίκος Λάιος
Νίκος Μ. Σιδέρης
Κώστας Βιντζηλαίος
Αναστασία Τοπαλιάν
Φώτης Ταβουλτσιάδης
Μπάμπης Κονταράκης
Χρήστος Σιδερής

ΥΓ: Αν υποθέσουμε ότι οι δεκατρείς συγγραφείς αποτελούν τυχαίο δείγμα συνάγεται το συμπέρασμα ότι: επειδή μόνο το όνομα Νίκος επαναλαμβάνεται δύο φορές η αρχετυπική αξία των ονομάτων δεν έχει εφαρμογή στη συγγραφική! Παράξενο είναι ότι στους συγγραφείς περιλαμβάνεται μόνο μία γυναίκα!

Στα πλαίσια της παρουσίασης του FORTUNE COOKIES, συγγραφείς του τόμου θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο BOOZE COOPERATIVA όλη την εβδομάδα πριν την επίσημη παρουσίαση.

Την ΠΕΜΠΤΗ 10 ΜΑΙΟΥ ώρα 21:00, ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ (δεν κάνω πλάκα!) και ο ΜΗΝΑΣ Ν. ΜΗΛΙΑΡΑΣ θα παρουσιάσουν την "ΑΝΤΙΛΗΨΗ" ένα οπτικοακουστικό μονόπρακτο!

Την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΜΑΙΟΥ στις οθόνες του Booze downstairs θα προβάλεται το βίντεο "ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ" της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΠΑΛΙΑΝ και του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΒΙΝΤΖΗΛΑΙΟΥ, μια δημιουργία εμπνευσμένη από την συμμετοχή τους σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς όπως το project του Μουσείου Μηδενικής Βαρύτητας "Num June Paik Corea Museum" (2003) στο Μάτσου Πίτσου και project για το "Grand Egypsian Museum" στο Κάιρο.

Το ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΜΑΙΟΥ ο LARRY COOL θα επενδύσει οπτικά τις resident μουσικές του Booze downstairs με σειρά διαφανειών σχετικών με το τελευταίο του βιβλίο "Τον Κανένα... Θα Τον Φάω Τελευταίο" {Ούτιν, εγώ πύματον έδομαι} (αμόνι/τυφλόμυγα 2006) και με μικρού μήκους ταινίες από παλαιότερες δουλειές του.

Καθ' όλη την διάρκεια των εκδηλώσεων, η διαδραστική video εγκατάσταση "LEO" του ΜΗΝΑ Ν. ΜΗΛΙΑΡΑ θα "διαβάζει" το Fortune Cookies.



Από το οπισθόφυλλο του FORTUNE COOKIES
ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ - ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ "ΟΝΕΙΡΙΣΜΟΥ"
(Για την ανεύρεση και επαναφορά των ψυχών στα ανθρώπινα σώματα)
1ον: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ.
2ον: ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΠΟΥ ΓΛΕΝΤΟΚΟΠΑΝΕ ΣΤΟ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟ ΠΤΩΜΑ ΤΗΣ - ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΨΗ - ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΜΑΣ.
3ον: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ «ΑΛΛΟΙ» ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΜΟΝΟ ΜΕΛΛΟΝ - ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΜΕ ΨΥΧΗ, ΠΑΘΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ, ΣΑΡΚΑΣΜΟ.
4ον: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΑΙΕΥΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ – ΒΥΘΙΖΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΥΡΟΥΜΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ.
5ον: ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ ΤΗ ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΝΟΙΞΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΙ - ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΝΕΕΣ, ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΤΡΟΧΙΕΣ.
6ον: ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.
7ον: ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΑΠΛΩΣ ΘΑΥΜΑΤΑ.
8ον: ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΞΟΥΝ, ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ - Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ ΑΝΤΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ, «ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ ΧΑΪΒΑΝΙΑ!».
9ον: ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΚΤΙΝΑΣΣΟΝΤΑΙ ΦΩΤΙΕΣ-ΦΩΝΕΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΚΛΑΜΑΤΑ, ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ, ΤΑ ΜΥΡΙΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ, ΟΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΠΟΥ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.
10ον: ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑ – ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΘΟΥΝ ΣΩΣΤΑ.
11ον: Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ - ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΓΑΡΓΑΛΟΥΝ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΤΟΥΣ - ΑΦΗΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΙΡΟ ΩΚΕΑΝΟ - ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΜΑΣ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ, ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.
12ον: ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΑ - ΤΩΡΑ, Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ - ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΙ ΑΠΙΘΑΝΟ.
13ον: ΣΥΣΣΩΜΗ Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΩΝ ΗΡΘΕ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ A CAPPELLA ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΙΑ: «ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ - ΑΔΕΙΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΑΠ’ ΟΣΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ - ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ - ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ Τ’ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ - ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ, ΤΙΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ KAI ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ - ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ».
Larry Cool - 9-3-2007

http://amonibooks.blogspot.gr

Κατ’ αρχήν ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλητου συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από τηνεπόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου. Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα) στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν καιακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007.
Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL,συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύδυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς.Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω». Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω από τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει. Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σ' ένα διάδρομο και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων. (Ατάκα ασφαλίτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένα ασφαλίτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω). Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά.Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν.Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν.Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολήσύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα? «Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».Τουτέστιν, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ’ αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν, εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα. Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει.Φαί δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλκάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ’ τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας. Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε καιγραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλίτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε. Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά.Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω). Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσατελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο. Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σʼ αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλιτών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες). Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε τοθέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν αι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή: «Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους» Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία. Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οιδικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο παπάρας (και συγχωρήστε το μένος παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απ’ τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιάτους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο ναι πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική. Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρασωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απ’ τις δικές μας. Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμαστανστις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες. Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απ’ έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύαργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στηναίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξ’ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσανδυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές. Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δενθέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώραπου έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστεδυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μηνξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες από τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας. Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Αναστασιου ΔημήτρηςΑ. Δ., Μηχ. Η/Υ κʼ Πληρ.Πολυτεχνείο Πατρών.



Εγώ λέω πάντως ότι ....οι μέρες τις αφθονίαςμερικών είναι μετρημένες.... ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ POST.Παροτρύνω όποιον θέλει να κάνει ότι θέλει με το κείμενο και να το αναπαράγει με οποιονδήποτε τρόπο, αρκεί να μην παραφράσει με κανένα τρόπο τα λεγόμενά μου, και κανένα κομμάτι του κειμένου να μην χρησιμοποιηθεί από ιδιωτικό ή κερδοσκοπικό φορέα.Ιδιαίτερα, παροτρύνω τους φοιτητές, όποιους έχουν τον χρόνο καιτη δυνατότητα, να ενημερώσουν αν θέλουν σχετικά τις σχολές τους.Ευχαριστώ αυτούς που το διάβασαν για τον χρόνο τους. Να συμπληρώσω ότι το παιδί με τησπασμένη μύτη την απέκτησε αφότου συνελήφθη, ευγενική χορηγία ενός "άνδρα των ΜΑΤ".

Χρήστος: Κατ` αρχάς πες μου ποια είναι η Έφη;
Έφη: Από ποια έννοια; Δηλαδή θέλεις να σου αναλύσω τον εαυτό μου;
Χρήστος: Δηλαδή θέλω να μου πεις κατά τη γνώμη σου, ποια είσαι.
Έφη: Ποια είμαι (επαναλαμβάνει). Κοίταξε να δεις, είναι λίγο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου. Όχι ανέφικτο όμως. Ανάλογα (…) Προσπάθησε να κάνεις λίγο πιο συγκεκριμένη της ερώτηση για να μπορέσω να (…) δηλαδή πάνω σε ποιο τομέα θέλεις να σου απαντήσω, σε σχέση με τον χαρακτήρα μου;
Χρήστος: Θέλω να μου πεις τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;
Έφη: Είμαι τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω. Είμαι πολύ ευτυχισμένη. Ελπίζω σύντομα να ασχοληθώ με το επάγγελμα μου. Είναι κάτι που το περιμένω. Θα ήθελα να ασχοληθώ και με την έρευνα αλλά νομίζω είναι λίγο δύσκολο στην Ελλάδα. Πάραυτα έχουμε φτιάξει μια ερασιτεχνική ομάδα με κάποια παιδιά από το βιολογικό και κάποιους συναδέλφους τεχνολόγους με τους οποίους κάνουμε έρευνα σε διάφορα θέματα.
Χρήστος: Δεν σκοπεύεις να κάνει μεταπτυχιακά, δεν έχεις κάτι τέτοιο στο νου σου;
Εφη: Όχι, δεν πιστεύω ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα στο δικό μου τομέα στην Ελλάδα ένα μεταπτυχιακό θα με βοηθούσε. Εάν πίστευα ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα να επιδοτηθεί η έρευνα μου από το κράτος θα πήγαινα να κάνω μεταπτυχιακό, αλλά επειδή είμαι τεχνολόγος και στους τεχνολόγους δεν δίνεται συνήθως η άδεια για τέτοιου είδους έρευνα δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο το μεταπτυχιακό. Άλλωστε αν το ζήτημα τίθεται στην απόκτηση επιπλέον γνώσεων, αυτό μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ξενιτευτώ. Μπορεί να αποκτήσω αλληλογραφία με κάποιο πανεπιστήμιο ή ακόμα και να ενημερώνομαι από μόνη μου.
Χρήστος: Όπως σε άκουσα, μίλαγες πάρα πολύ για τις σπουδές σου, μου είπες είμαι τεχνολόγος
Εφη: Με ρώτησες
Χρήστος: Βέβαια, όμως, είναι αυτό μόνο που είναι η Έφη ή είναι και κάτι άλλο;
Εφη: Κοίτα να δεις. Η επαγγελματική ζωή ενός ατόμου είναι σχεδόν η μισή του ζωή. Υπάρχει όμως ένα άλλο μισό: η συναισθηματική του ζωή, η κοινωνική του ζωή. Συναισθηματικά (…) εντάξει (..) μην το συζητάς (γελάει).
Χρήστος: Δεν θες να μου πεις για την συναισθηματική σου ζωή;
Εφη: Ε, τι να σου πω; (γελάει). Θα με χαρακτήριζα νομάδα, πως είναι οι νομάδες στην έρημο που πηγαίνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ….
Χρήστος: Στις οάσεις;
Εφη: Ναι. Κάτι αντίστοιχο. Δεν έχω βρει τον ιδανικό άντρα και δεν ξέρω αν θα τον βρω. Πιστεύω όμως ότι θα τον βρω.
Χρήστος: Δηλαδή δεν γιόρταζες τώρα στις 14 του μηνός (Φλεβάρη).
Εφη: δεν τις παίρνω σοβαρά αυτές τις γιορτές αλλά ούτως ή άλλως …
Χρήστος: Και σε ότι αφορά την κοινωνική σου ζωή;
Εφη: Με τη κοινωνική μου ζωή δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έχω πολλούς φίλους, είμαι γεμάτη σε αυτό το κομμάτι. Οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που με πλαισιώνουν μου κάνουν, δηλαδή μου αρέσει που υπάρχουν στη ζωή μου και νιώθω ότι και αυτοί γουστάρουν που υπάρχω στη ζωή τους. Γενικά δεν έχω πρόβλημα. Είμαι κοινωνικό άτομο, δεν είμαι κλειστή σαν χαρακτήρας, είμαι πολύ αυθόρμητη και όποιος μπορεί να το αντέξει αυτό βρίσκεται και κοντά μου. Συνήθως αυτοί που μπορούν να με αντέξουν βρίσκονται και κοντά μου. Εννοώ μπορούν να αντέξουν τον αυθορμητισμό μου. Γιατί είμαι άνθρωπος που άμα έχω να πω κάτι το λέω.
Χρήστος: Λοιπόν, είπαμε για την επαγγελματική σου ζωή, την αισθηματική, την κοινωνική, τι άλλο μένει να πούμε…
Εφη: Την σεξουαλική; (γελάει)
Χρήστος: Δεν εννοούσα αυτό, την συμπεριέλαβα στην συναισθηματική εννοούσα ζητήματα αυτοέκφρασης
Εφη: Αυτοέκφραση;
Χρήστος: Δηλαδή η αυτοέκφραση σου προέρχεται μόνο μέσα από τη δουλειά σου ή υπάρχουν άλλα πράγματα στη ζωή σου που δεν είναι ούτε συναισθηματικά, ούτε κοινωνικά, που αφορούν μόνο εσένα. Τα χόμπι σου ας πούμε.
Εφη: Μου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα. Κατ` αρχάς ασχολούμαι πολύ με τη γυμναστική. Γυμνάζομαι κάθε ημέρα, μου αρέσει πολύ αυτό. Σε πολλούς θα φάνει ότι όποιος ασχολείται με τη γυμναστική είναι και νάρκισσος. Δεν ισχύει αυτό αν κάποιος συνειδητοποιήσει τον λόγο που το κάνει. Εγώ το κάνω πάνω από όλα γιατί από τότε που ξεκίνησα νιώθω πολύ καλά, έχω μεγαλύτερη ευεξία
Χρήστος (γελάει): και λιγότερα κιλά
Εφη: Ναι, λιγότερα κιλά. Οι κοινοί φίλοι μας τον γνωρίζουν καλά αυτό. Από εκεί και πέρα, είναι πολύ θετικό να κοιτάς τον εαυτό σου, να κοιτάς στον καθρέπτη και να σου αρέσει αυτό που βλέπεις αλλά αυτό δεν είναι ναρκισσισμός. Από εκεί και πέρα τρελαίνομαι με τη μουσική, μου αρέσει να ακούω διάφορα είδη μουσικής. Τη ψάχνω πολύ τη μουσική. Γιατί πιστεύω ότι είναι ένα μέσο να ταξιδέψεις. Πολύ σημαντικό. Όπως και το διάβασμα. Είναι κι αυτό ένα μέσο να ταξιδέψεις, να μπεις σε κόσμους άλλων ανθρώπων. Να μάθεις πράγματα από αυτούς. Ότι δεν σου αρέσει να το πετάξεις, ότι σου αρέσει να το κρατήσεις. Όχι να το οικειοποιηθείς. Καλό είναι να διαβάζεις, να φιλτράρεις και με βάση το χαρακτήρα σου, τα βιώματα σου και το τι θέλεις να κρατήσεις, να κρατάς. Και ότι σου αρέσει να το προσαρμόζεις στον δικό σου χαρακτήρα. Σε εσένα δηλαδή, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου. Όχι απλά διαβάζουμε κάτι, το λέει ο τάδε και εντάξει έτσι είναι.
Χρήστος: προχώρησες πολύ. Ήθελα πριν περάσω στα βιβλία να σε ρωτήσω για τη μουσική αλλά..
Εφη: Ναι, ρώτα με
Χρήστος: οκ. Αυτή η μουσική στην οποία αναφερόσουν, η μουσική η οποία ακούς είναι η μουσική που είχε το σιντί που ακούγαμε λίγο πριν;
Εφη: Ναι, και αυτή
Χρήστος: Τι μουσική είναι αυτή
Εφη: Αυτή η μουσική λέγεται προγκρέσιβ
Χρήστος: Είσαι της προόδου δηλαδή;
Εφη: Μου αρέσει να ακούω κάτι το οποίο είναι αρκετά εξελιγμένο (..) Βασικά ναι, είμαι της προόδου, μου αρέσει η πρόοδος και η εξέλιξη
Χρήστος: Χρησιμοποιείς υπολογιστές
Εφη Όχι δεν τους χρησιμοποιώ, παρόλα αυτά. Δεν τον έχω βάλει μέσα στη ζωή μου γιατί θεωρώ ότι δεν μου είναι απαραίτητος. Όταν θεωρήσω ότι μου είναι απαραίτητος ο υπολογιστής θα τον βάλω στη ζωή μου. Αυτή την στιγμή δεν θεωρώ ότι μου είναι απαραίτητος. Όπως και το κινητό. Για παράδειγμα εμένα το κινητό μου βρίσκεται μονίμως μέσα στη τσάντα κλεισμένο. Και όταν κάποια στιγμή θέλω να στείλω ένα μήνυμα, να πάρω κάποιο τηλέφωνο το ανοίγω. Δεν θέλω να βάλω μέσα στη ζωή μου τέτοια τεχνολογικά μέσα και να γίνουν γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Προτιμώ την άμεση επικοινωνία.
Χρήστος: Δηλαδή θεωρείς ότι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις τεχνολογίες;
Εφη: τελικά ναι, αυτό έχω διαπιστώσει Γιατί ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους χωρίς να χρησιμοποιήσει τις νέες τεχνολογίες ίσως να κατατάσσεται σε αυτή τη κατηγορία, των μοναχικών. Και να θέλει γέφυρες για να επικοινωνήσει
Χρήστος: Εσύ δε….
Εφη: Δεν το κατακρίνω, έτσι. Για όνομα του θεού. Ο καθένας διαλέγει τον δικό του τρόπο επικοινωνίας. Και εγώ έχω βρεθεί πάρα πολλές φορές μόνη μου αλλά η μοναξιά είναι ότι πιο υπέροχο. Εγώ σαν Εφη, όταν βρίσκομαι σε αυτή τη φάση της μοναξιάς, προσπαθώ να βιώσω τη μοναξιά μου, όχι να τη γεφυρώσω με άλλα μέσα. Γιατί βρίσκομαι σε αυτή τη φάση, τουλάχιστον μέχρι στιγμής στη ζωή μου, συνειδητά.
Χρήστος: Συνειδητά
Εφη: Ναι, δηλαδή συνειδητά έχω μπει σε αυτό το τριπ της μοναξιάς. Είναι πολύ σημαντικό για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε αυτή τη φάση να το κάνει συνειδητά.
Χρήστος: Ναι αλλά οι περισσότεροι απλό εμάς μπαίνουν σε αυτή τη φάση γιατί δεν έχουν επιλογές. Δηλαδή από τις υπάρχουσες επιλογές, επιλέγουν τη μοναξιά
Εφη: Ναι, το κάνουν.. θέλεις να μου πεις ότι δεν έχουν άλλη λύση γι αυτό…
Χρήστος: Θέλω να πω ότι επειδή έχουν κάποιες επιλογές οι οποίες δεν τους ικανοποιούν, επιλέγουν να μείνουν μόνοι τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θέλουν να μείνουν μόνοι τους, σημαίνει ότι εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Δηλαδή οι εναλλακτικές λύσεις είναι χειρότερες από το να είναι μόνοι τους.
‘Εφη: Ναι, μπαίνουν σε ένα δωμάτιο μοναξιάς. (…) Συμβαίνει κι αυτό και δεν είναι κακό να το ζήσεις. Όλα αυτά τα πράγματα κι όλες οι καταστάσεις μέσα στη ζωή οι οποίες πολλές φορές είναι ανατρεπτικές και μας φέρνουν σε φάσεις που θα ζήσουμε μόνοι μας και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, θα τις ζήσουμε και θα μας πικράνουν και δεν θα είναι καλά. Δεν πειράζει, δεν τρέχει τίποτα. Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να τα παίρνει όλα τόσο κατάκαρδα και να τον παίρνει από κάτω. Δεν τρέχει τίποτα θα το ζήσεις και αυτό. Και εγώ έχω έρθει σε φάσεις που δεν μπορούσαν να κάνω διαφορετικά και έζησα για ένα μικρό χρονικό διάστημα απομακρυσμένη από φίλους γιατί ήταν καλοκαίρι και εγώ δούλευα και οι άλλοι είχαν πάει διακοπές και δεν είχα να μιλήσω με κανένα και ήμουνα μόνη μου στην Αθήνα και εντάξει ναι, ήταν ψιλοπίκρα η όλη κατάσταση αλλά την έζησα. Δεν τρέχει τίποτα. Είναι μια εμπειρία και αυτό. Όλα είναι καλά σε αυτή τη ζωή που ζούμε. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω.
Χρήστος: Δηλαδή πιστεύεις ότι είναι οι εναλλαγές που μετράνε, δηλαδή όταν περνάς μία περίοδο θλίψης σου αναλογεί μία περίοδο χαράς;
Εφη: Δεν είναι κύκλος η ζωή. Εγώ θα έλεγα ότι είναι δύο γραμμές που κινούνται παράλληλα και ίσως κάποια στιγμή να συναντηθούν
Χρήστος: Τι εννοείς;
Εφη: Ότι ζούμε σε δύο επίπεδα. Εγώ αυτό πιστεύω. Στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο
Χρήστος: Στο συνειδητό και το υποσυνείδητο! Δηλαδή εσύ ζεις σε δύο επίπεδα που δεν έχουν συναντηθεί ακόμα μεταξύ τους ή συναντιούνται που και που;
Εφη: Κάποιες στιγμές συναντιούνται
Χρήστος: Δηλαδή εσύ προσπαθείς να προσεγγίσεις την παράλληλη γραμμή σου;
Εφη: Ναι
Χρήστος: με ποιο τρόπο;
Εφη: Μέσω της σκέψης. Πιστεύω ότι το υποσυνείδητο είναι μία κατάσταση που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μας το οποίο μπορούμε μόνο μέσω της σκέψης να το αγγίξουμε. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να το προσεγγίσουμε, μόνο με τη δύναμη της σκέψης μπορούμε να ανοίξουμε αυτή τη πόρτα που λέγεται υποσυνείδητο. Και δεν ξέρουμε και τι θα δούμε έτσι. Γιατί πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι κρύβονται πολλά πράγματα. Αλλά είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι που η κάθε ανθρώπινη οντότητα δεν γνωρίζει και είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύψει. Για αυτό υπάρχουν και οι διάφορες τεχνικές που κατά καιρούς ακούμε όπως υπνωτισμός και διάφορα άλλα τέτοια τα οποία δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύουν και τα οποία λένε ότι προσεγγίζουν αυτό το κομμάτι
Χρήστος: Για να καταλάβω τώρα. Η δική σου φιλοσοφία είναι ανατολική; Από πού προέρχεται;
Εφη: Δεν θα χαρακτήριζα την ιδεολογία μου ανατολική ή δεν ξέρω τι γιατί δεν έχω μία ιδεολογία, έχω πολλές ιδεολογίες για διάφορες καταστάσεις. Άλλη είναι η πολιτική μου ιδεολογία, άλλη η κοινωνική, άλλη η συναισθηματική, άλλη η φιλοσοφική. Δεν είναι μία ιδεολογία
Χρήστος: Ας επιστρέψουμε στο υποσυνείδητο. Είπες ότι εμπεριέχει πολλά πράγματα τα οποία δεν γίνονται αντιληπτά από το συνειδητό
Εφη: Έτσι πιστεύω εγώ. Ότι δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Ότι έχουν περάσει μέσα σε αυτή τη κατάσταση που ονομάζεται υποσυνείδητο από την πολύ παιδική μας ηλικία από διάφορα βιώματα και καταστάσεις, τι οποίες ακόμα δεν μπορούμε να τις καταστήσουμε συνειδητές, αλλά βρίσκονται εκεί συσσωρευμένες. Η σκέψη σου, είναι αυτό που μπορεί εσύ να δεις μέσα στο κεφάλι σου, κλείνεις τα μάτια και μπορείς να δεις τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι σου δηλαδή, τι μπορεί να θυμηθείς από το παρελθόν, τι σκέπτεσαι τώρα, τι σκέψεις θα μπορούσε να κάνεις. Όλα αυτά. Όλα αυτά λοιπόν, αν μπορούμε να τα βάλουμε είναι μία γραμμή, είναι αυτό που ζεις τώρα. Αυτό που βιώνεις. Είναι η μία από τις δύο παράλληλες, το συνειδητό. Υπάρχει όμως και άλλη μία, το υποσυνείδητο όπου σε αυτή τη κατάσταση έχουν αποθηκευτεί όλες οι σκέψεις και τα βιώματα που έχουμε ζήσει και που έχουν πια “ξεχαστεί”.
Χρήστος: Αυτά που έχεις ζήσει μόνο! Είναι δηλαδή βιωματικό το υποσυνείδητο όπως το εννοείς εσύ; Εννοώ εμπεριέχει και βιώματα από προηγούμενες ζωές;
Εφη: Να σου πω δεν το έχω ψάξει. Δεν ξέρω και όταν δεν ξέρω δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Θα ήθελες να μάθεις τι πιστεύω εγώ και τι θα ήθελα;
Χρήστος: Όχι, απλώς διαπιστώνω ότι η ιδέα σου για το υποσυνείδητο είναι μάλλον δική σου παρά προέρχεται από τον Φρόιντ ή κάποια άλλη φιλοσοφική σχολή
Εφη: Όχι. Δεν με επηρέασε κανείς. Παρατηρώ ότι αισθάνομαι και ότι αισθάνομαι ενδόμυχα το περνάω στο υποσυνείδητο μου. Αυτή είναι η ζωή και είναι πολύ σημαντικό.
Χρήστος: Όλοι όμως μεταφέρουμε τις εμπειρίες μας ενδόμυχα στο υποσυνείδητο
Εφη: Ναι
Χρήστος: Άρα δεν κάνεις κάτι καινούργιο
Εφη: Όχι, δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο απλά το ψάχνω αυτό το υποσυνείδητο. Δεν είπα ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο. Απλώς σου είπα τι θεωρώ. Είναι πολύ απλό.
Χρήστος: Οι ουσίες βοηθάνε καθόλου σε αυτό, στην ένωση των γραμμών εννοώ
Εφη: Όχι, καθόλου
Χρήστος: Δεν βοηθάνε δηλαδή;
Εφη: Καθόλου. Οι ουσίες το μόνο που μπορούνε να κάνουν είναι να σε βοηθήσουν να ταξιδέψεις λίγο πιο γρήγορα αλλά αν προσπαθήσεις να ταξιδέψεις χωρίς ουσίες βλέπεις ότι το ταξίδι σου είναι πολύ πιο γρήγορο. Όχι, οι ουσίες δεν βοηθάνε πουθενά.
Χρήστος: Τι ουσίες έχεις χρησιμοποιήσει;
Εφη: Τα πάντα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα
Χρήστος: Για ποιο λόγο;
Εφη: Ήθελα να τα δοκιμάσω, έτσι, από περιέργεια. Έχω δοκιμάσει τα πάντα! Εκτός από το μανδραγόρα (γελάει). Εντάξει δεν έχω κάνει χρήση για διαστήματα, απλώς δοκίμαζα, έχω δοκιμάσει δηλαδή κοκαΐνη, έκσταση, τριπάκι, πρέζα.
Χρήστος: Εννοείς ενδοφλέβια;
Εφη: Όχι, από τη μύτη. Δοκιμάσαμε για να δούμε τι παίζει. Και μπορώ να σου πω ότι δεν παίζει απολύτως τίποτα
Χρήστος: Οκ, θα αλλάξω τώρα το θέμα μας. Θέλω να μου πεις, τι σημαίνει για σένα να βλέπεις τον εαυτό σου σε ένα βιβλίο, σαν ένα από τους χαρακτήρες;
Εφη: Κοίτα να δεις, στην αρχή δεν μου έκανε τίποτα απολύτως. Δεν ξέρω γιατί αλλά το θεώρησα πολύ φυσιολογικό. Γιατί ήξερα την ιστορία η οποία γραφόταν, την χρονική στιγμή που γραφόταν και όπως άλλα άτομα βρέθηκαν σε αυτή την ιστορία έτσι βρέθηκα και εγώ αφού εκείνη τη χρονική στιγμή στη ζωή σου παίζαμε όλοι, αυτοί δηλαδή που αναφέρονται στο «7 ημέρες ψέματα». Ο Τάκης, η Εύη η … Ισπανίδα
Χρήστος: Η Έλενα
Εφη: Ναι, όλοι αυτοί. Το θεώρησα φυσιολογικό. Βέβαια μετά, όταν εκδόθηκε το βιβλίο (γελάει) άρχισα να τα βλέπω λίγο διαφορετικά, δηλαδή σαν ψώνιο πω πω ξέρω γω, είμαι μέσα σε αυτό το βιβλίο και έτσι» Εντάξει, μου αρέσει, μου αρέσει βασικά γιατί είναι πολύ σημαντικό να εμπνέεις έναν άνθρωπο ο οποίος κάνει μια κατάθεση ψυχής και σκέψεων και βιωμάτων και πολλών πραγμάτων. Να τον εμπνέεις και να εκτιμάει με αυτόν τον τρόπο και να σε βάζει μέσα στο βιβλίο του, για μένα είναι πολύ σημαντικό
Χρήστος: Η διαφορά μεταξύ της πραγματικής Έφης και της Έφης του βιβλίου δεν σε ενόχλησε;
Εφη: Όχι, δεν με ενόχλησε γιατί ξέρω γιατί με παρουσίαζες έτσι. Μπορεί οι άλλοι να μην το ξέρουνε αλλά εγώ το ξέρω. Ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή στη φάση που με γνώρισες σου έκανα μεγάλη εντύπωση σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας. Δεν σου λέω τώρα για καλή ή κακή εντύπωση, απλά το έχω νιώσει αυτό το πράγμα ότι σου έκανα εντύπωση. Σαν Εύη, σαν άτομο ήμουν πολύ διαφορετική από όλες τις γκόμενες που είχες συναντήσει στη ζωή σου μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή. Επαναλαμβάνω δεν στο λέω σαν καλό ή σαν κακό, απλώς διαφορετική. Για αυτό πιστεύω, επειδή ακριβώς ήμουν κάπως διαφορετική για αυτό με έβαλες στο βιβλίο σου και με παρουσίασες σαν κάτι το extreme.
Χρήστος: Κοίτα η εντύπωση που έχω για σένα έχει αλλάξει πολύ από αυτή που είχα για σένα τότε. Εκείνο που σε ρωτάω είναι αν σε ενόχλησε το ότι παρουσιάζεσαι στο βιβλίο τόσο διαφορετική
Εφη: Όχι Από τη στιγμή που εσένα σε ικανοποίησε αυτός ο χαρακτήρας και σε βοήθησε στη σκέψη σου και στο έργο σου χαίρομαι. Γιατί πιστεύω ότι δεν με υποτίμησες καθόλου, ήμουν αυτό που ήμουνα, ήμουν κάτι το εξωπραγματικό. Δεν πιστεύω ότι υποτιμήθηκα. Εντάξει, έφερα τα πάνω κάτω σε μια παρέα σε μια κατάσταση. Είναι καλό ξέρεις αυτό, να μπαίνεις σε μία κατάσταση και να δημιουργείς ανατροπές.
Χρήστος: Συνειρμικά αν το δεις, πρώτα από όλα ήσουν ένα ανθρωποειδές, ένα σάιμποργκ, ήσουνα ταυτόχρονα φορέας όλων των κακών για την ανθρωπότητα, ως Πανδώρα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι κάπως περίεργα
Εφη: Ναι είναι περίεργα. Εμένα μου αρέσει που βγαίνει extreme. Δεν τρέχει τίποτα, είναι μακράν από το τι είμαι εγώ
Χρήστος: Γενικά το βιβλίο σου άρεσε;
Εφη: Μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο, το θεωρώ πολύ ανατρεπτικό, πολύ διαφορετικό από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρις στιγμής, θεωρώ ότι ήταν πολύ διασκεδαστικό. Το διάβαζα όταν πήγαινα στη δουλειά μέσα στο τρένο και με έκανε πάρα πολλές φορές να γελάσω. Είναι πολύ σημαντικό να διαβάζεις ένα βιβλίο και να μπορείς να διασκεδάζεις με αυτό. Πολύ ωραία ιστορία, πολύ όμορφα πλασμένη. Με πολύ ιδιαίτερο τρόπο, και πολύ πολύ έξυπνο. Θα το χαρακτήριζα ευφυέστατο. Δεν βγάζει ιδιαίτερα μηνύματα αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένο ή όλη ιδέα το όλο concept όλο αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ τουλάχιστον μέχρι στιγμής σαν αναγνώστης δεν το έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου σε κανένα άλλο βιβλίο. Και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ
Χρήστος: Κι όμως, μια από τις θεωρίες που μου ανέπτυξες είναι ένα οπό τα μηνύματα που θεωρώ εγώ ότι περνάνε σε αυτό το βιβλίο. Εννοώ οι εναλλαγές θλίψης χαράς.
Εφη: Κοίτα να δεις, δεν θεωρώ ότι οι ήρωες οι συγκεκριμένοι περνάνε την εναλλαγή θλίψης χαράς. Βασικά οι ήρωες ζουν μια κατάσταση πάρτι, ήτανε στην Αθήνα, πήγαν στη Νάξο, ξαναγύρισαν. Δεν πιστεύω ότι πέρασαν ιδιαίτερες εναλλαγές. Μια περιπέτεια πολύ όμορφη αλλά σε μία διαρκή κατάσταση πάρτι. Έτσι το είδα εγώ το βιβλίο. Τώρα αν με ρωτήσεις ποιον ήρωα από το βιβλίο συμπάθησα ιδιαίτερα θα σου πω ότι συμπάθησα τον ποιητή. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί τον λυπήθηκα (γελάει) και πιστεύω ότι ήταν ένα πρόσωπο ερωτηματικό μέσα στο βιβλίο που θα ήθελε να εκφραστεί κάπως περισσότερο αλλά δεν του έδωσες την ευκαιρία να το κάνει. Για αυτό τον λόγο τον έχω συμπαθήσει ιδιαίτερα. Γιατί είναι ο μοναδικός ο οποίος δεν είπε όλα αυτά που είχε να πει. Δεν έδειξε την προσωπικότητα του. Εσείς, όλοι οι άλλοι, τον κρίνατε από την εμφάνιση του, επειδή ήταν βρώμικος, ατημέλητος. Αυτός ο άνθρωπος έκρυβε πάρα πολλά πράγματα μέσα του. Είχε πράγματα να πει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ήταν που τα ήξερε όλα, αυτός που γνώριζε την λύση από την αρχή. Δεν έλεγε όμως τίποτα γιατί είχε δει ότι εσείς τον είχατε για τα αρχίδια σας, κατά κάποιον τρόπο, και έτσι απλώς συμμετείχε αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχτούν. Δεν ήταν μόνο ο Στέργιος που είχε τις ικανότητες αυτές. Ο ποιητής είχε μεγαλύτερες ικανότητες πιστεύω από το Στέργιο.
Χρήστος: Ναι αλλά στο τέλος παίρνει τη γυναίκα ο ποιητής
Εφη: Ε ναι, γιατί ήταν ο πιο μάγκας. Γι αυτό σου είπα, ήταν ο καλύτερος αλλά δεν ασχολήθηκες πολύ μαζί του.
Χρήστος: Να σου πω, ο Στεφάν Περέλ, ο ποιητής ήταν για μένα περιφερειακό πρόσωπο και πέρασε μέσα από εμένα, δηλαδή τον περιέγραφα εγώ χωρίς να τον αφήσω να αρθρώσει δικό του λόγο
Εφη: Γι αυτό μου έγινε συμπαθής. Το κατάλαβα από τη πρώτη στιγμή ότι για σένα ήταν ένα περιφερειακό πρόσωπο και γι αυτό μου έγινε συμπαθής
Χρήστος: Μου είπε ότι έχεις τελειώσει το κομμάτι του επόμενου βιβλίου που σου έδωσα να διαβάσεις. Πως σου φάνηκε, μοιάζει;
Εφη: Μοιάζει στο γεγονός ότι παίζει και αυτό στο ίδιο επίπεδο. Πραγματικά πρόσωπα τα μεταφέρεις σε μια άλλη κατάσταση όπως και στο πρώτο βιβλίο. Παίρνεις κάποια πρόσωπα από την κοντινή σου πραγματικότητα και τα μεταφέρεις σε ένα φανταστικό σενάριο σαν χαρακτήρες. Και πάλι θεωρώ ότι είναι πρωτότυπο γιατί θέλει ιδιαίτερη μαεστρία για να το καταφέρεις αυτό. Πάντως δεν έχω διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη άποψη. Να σου πω, η μόνη διαφορά που βρίσκω από το προηγούμενο βιβλίο είναι ότι αυτό είναι πιο περιπετειώδες από το πρώτο. Έχει μια πλοκή λίγο διαφορετική, σε κρατάει με την ανάσα κομμένη για το τι θα συμβεί και σε εκπλήσσει βέβαια όπως και το πρώτο. Απλά σου επιφυλάσσει νομίζω μεγαλύτερες εκπλήξεις
Χρήστος: Θα ήθελες να συμμετέχεις;
Εφη: Ναι θα ήθελα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε στο πρώτο. Εξάλλου θα μείνει στη βιβλιοθήκη μου το «7 ημέρες ψέματα» και αύριο μεθαύριο θα λέω στα παιδιά μου, στους φίλους και λοιπά ότι είχα γίνει και πρωταγωνίστρια.
Χρήστος: Θα ήθελες να συμμετέχεις σαν Εφη, σαν Πανδώρα ή σαν άλλο άτομο
Εφη: όχι όχι, θα ήθελα να συμμετέχω σαν γκόμενα του Οδυσσέα
Χρήστος: Σαν γκόμενα του Οδυσσέα;!
Εύη: Ναι, δεν ξέρω τον γουστάρω πολύ τον Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας είναι ένα άτομο το οποίο είναι τελείως «γεια-σας», είναι μέσα στα ναρκωτικά, στην ηλεκτρονική μουσική και θα ήθελα να συμμετέχω σαν γκόμενα του η οποία να έχει περάσει μέσα από αυτή τη φάση χωρίς όμως τη διάρκεια που είχε στη ζωή του ο Οδυσσέας. Για τον Οδυσσέα η όλη αυτή φάση με τα ντραγκς έχει μια διάρκεια. Ζει αυτό το πράγμα συνέχεια. Εγώ απλά θα ήθελα να μπω μέσα στη ζωή του Οδυσσέα και να την ανατρέψω σε τέτοιο σημείο που να γίνω εγώ το ναρκωτικό του Οδυσσέα. Να μην έχει ανάγκη τα ντραγκς και να γίνει πραγματικά ευτυχισμένος με αποτέλεσμα στο τέλος του βιβλίου ο Οδυσσέας να είναι πιο ευτυχισμένος από εσένα, οπότε να σε νικήσει και να γίνεις πρεζάκι (γέλια)
Χρήστος: Θα ήθελες να γνωρίσεις τον Οδυσσέα;
Εφη: ναι, πολύ
Χρήστος: Πως τον φαντάζεσαι;
Εφη: … ξέρω γω, δεν τον έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου (…) μυστήρια φάτσα. Θα έχει κάτι το βλέμμα του, όλοι αυτοί οι τύποι που είναι στα ναρκωτικά έχουνε πάθει κάτι στο βλέμμα τους και είναι καπώς μυστήριο. Να σου πω την αλήθεια επειδή υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε προτιμώ να μην το φαντάζομαι για να μην πέσω έξω σε αυτό που θα φανταστώ
Χρήστος: Είναι κάτι άλλο που θα ήθελες να πεις γενικώς για σένα; Κάτι που θα ήθελες να επισημάνεις;
Εφη: Όχι, δεν θα ήθελα επισημάνω κάτι άλλο
Χρήστος: Σε έφερε καθόλου σε δύσκολη θέση αυτή η συνέντευξη;
Εφη: Καθόλου, δεν είχα τίποτα να κρύψω..
Χρήστος: οκ
Εφη: Τελείωσε; Να βγάλω τώρα τη στολή του αστακού;
Χρήστος: (γελάει) και πάει να κλείσει την ηχογράφηση
Εφη: Α, όχι, θέλω να πω κάτι, θέλω να πω ότι πολύ χαίρομαι που έτσι υπάρχεις μέσα στη ζωή μου.
Χρήστος: Σε ευχαριστώ. Και εγώ ξέχασα κάτι. Μου είχες υποσχεθεί πως θα ποζάρεις για τη «ΠΛΗΞΗ». Θα ποζάρεις πως;
Έφη: ……

Μένω σε μια καλύβα δίπλα στο ποτάμι
Και δεν μπορώ να πιάσω ψάρια
Α. Αινστάιν
Θέλω να κατασκευάσω ένα θεώρημα τόσο κοφτερό ώστε αρκετά να σας φοβίζει.
Μην ανησυχείτε, πρόκειται μόνο για το δικό μου αίμα που λαδώνει τη μηχανή του σύμπαντος και τα πράγματα διατέμνει.
Είπα «μηχανή»; Ο θεός δακρύζει καθώς εμείς προσπαθούμε να πακετάρουμε σε σχήματα που να χωρούν όλη την αποστροφή μας για το Αυθεντικό.
Ο κόσμος των πραγμάτων έχει μια μυστική παραφορά στον έρωτα του για την ψυχή μας. Κι αντίθετα. Το ολόκληρο της αγάπης μας κάνει ενδιαφέρουσα τη περιπέτεια ενός απλώματος προς το διαφορετικό καθώς και προς τα κομμάτια που διατηρούν την ορμή της ηδυπάθειας τους στην κίνηση προς το Άγνωστο της εμπειρίας μας.
Ονειρευτείτε μια συμφωνία όπου με άρπες, τσέλα και κρουστά, εσείς σκύβετε στην πληγή του διπλανού σας, καθώς η ομονοούσα ματιά της αγαπημένης, διεγειρόμενη από τις φωτεινές δέσμες της συγκίνησης σας εκπέμπει απρόβλεπτα ηλεκτρικά φεγγάρια.
Λοιπόν δεν πρόκειται για μηχανή, αλλά για μια σκιά που ορίζει το φως της ζωής μας, για ένα άνεμο που διδάσκει τον απελπισμένο, που δίχως να έχει κάτι το μετρήσιμο, μας βοηθάει να εφεύρουμε το προσωπικό μας μέτρο, που την ελπίδα βρίσκειο, ανατροφοδοτεί κι αγιάζει.
Βάλε το δάκτυλο στον τύπο των ήλων, δες: Είσαι γίγαντας, είσαι το άνθος της αβύσσου. Είσαι μυρμήγκι, δεν μπορεί να υψωθείς μόνο με τη δική σου δύναμη. Είσαι εικόνα του θεού, το δέντρο από τη γη, τον αέρα, τη βροχή δανείζεται. Ο σπόρος περιέχει τη σοφία των άπειρων πιθανοτήτων. Εράσου, ερωτήσου, αναιρέσου! Αν αγαπήσουμε το διαφορετικό ον, αγαπάμε και τον εαυτό μας. Ας είναι αδιάκοπος ο αγώνα ενάντια στην έξω και στην έσω εξουσία, για να φθάσουμε στην ρίζα του αυθεντικού, και στους χυμούς που μας ανασυνθέτουν. Ακόμα και στην αμαρτία υπάρχει δικαιοσύνη. Αρκεί η τύψη να είναι το κίνητρο, για να βρούμε το δρόμο μας. Ας ζητήσουμε να βρούμε την αγάπη πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να φθάσουμε στο μίσος, πάντα αρνούμενοι να γίνουμε κατ` εικόνα και καθ` ομοίωση οποιουδήποτε ανθρώπου, οδεύοντες προς το ριζικό και και οπωσδήποτε μη συγκρίσιμο της εμπειρίας μας.
Οι επιστημονικές θεωρίες χρησιμοποιούν λογικές αποδείξεις αλλά ανατρέπονται. Οι φιλοσοφικές θεωρήσεις στηρίζονται κυρίως στην εμπειρία, αλλά αντέχουν στη ροή του χρόνου. Ένας επιστήμονας πρέπει να είναι ταπεινός, να δέχεται ότι ψάχνει μόνο για ένα μέρος της αλήθειας, πρέπει να δέχεται ότι η επιστήμη και ο ίδιος σαν άνθρωπος έχει όρια. Μόνο ένας μύστης μπορεί να μας μιλήσει για την έσχατη αλήθεια, γιατί ο ίδιος ταυτίζεται με το αντικείμενο του και κάνει ένα ταξίδι στο οποίο δεν υπάρχει κανενός είδους ασφάλεια.
Αν επιθυμούμε να λειτουργούμε στο εδώ και στο τώρα, πρέπει να έχουμε πάντα συγκεκριμένες θέσεις. Είμαι ο συγκεκριμένος χριστιανός και έχω διαφορετικές θέσεις από τους άλλους χριστιανούς σε συγκεκριμένα θέματα. Είσαι ο συγκεκριμένος μουσουλμάνος ή ο συγκεκριμένος άθεος (και αυτό απολύτως σεβαστό). Οι ιδεολογίες μας συνδέουν με τους άλλους ανθρώπους αλλά μόνο η κοσμοθεώρηση του καθενός μπορεί να τον βοηθήσει να ρίξει ρίζα σε αυτό τον κόσμο. Η αγάπη, η ταπεινότητα νοηματοδοτούν/είναι οι κύριες δυνάμεις για την ευτυχία. Οι προσπάθειες για ειρήνη και δικαιοσύνη περνούν μέσα από τη παραγωγική ανάπτυξη της λογικής, αλλά και από το μυστήριο, από την αγωνιστική και διαπολιτιστική αλληλεγγύη καθώς και από έντονη διάθεση για το σεβασμό του αντιπάλου. Όταν ο άνθρωπος βρει το δρόμο του αναγνωρίζει ότι ο ίδιος είναι ο εαυτός του και συγχρόνως όλη η ανθρωπότητα.
Τι σημαίνουν για σένα λέξεις όπως δειλινό, αγάπη, τριαντάφυλλο; Το σύστημα χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις για δικό του όφελος και άρα, τις βρωμίζει. Όλοι αρχίζουμε από την αντίδραση, αλλά αν θέλουμε να νικήσουμε το σύστημα, πρέπει να ψάξουμε για θέσεις. Λοιπόν, χρησιμοποίησε θετικά τις λέξεις, με το δικό σου συγκεκριμένο τρόπο, για να αντιπαλέψεις το σύστημα, για να οπλίσεις την ευαισθησία σου, για να διανθίσεις τη δική σου ζωή και τη ζωή των άλλων.

Νίκος Μ. Σιδερής

Ήταν ήδη πολύ αργά. Τα μουτζουρωμένα χαρτιά αποτελούν στοίβες και καλύπτουν όλο το χώρο του γραφείου . Ιδέες ,γραμμές ,εικόνες πηγαινοέρχονται στο μυαλό του. Το κτίριο , ο χώρος, όλα φαίνονται λίγα , όλα χάνουν το νόημα τους ,μόλις αντιπαραβάλλονται με τη σκέψη και μόνο των πυραμίδων .
Και θυμάται τη μέρα της επίσκεψης του στο οικόπεδο, όταν έβγαζαν φωτογραφίες, στο εναπομείναν κομμάτι της ερήμου ,στους αμμόλοφους όπου επρόκειτο να ανεγερθεί το μεγαλύτερο αρχαιολογικό μουσείο αιγυπτιολογίας του κόσμου, την μεγάλη έκταση που τους κούρασε αφάνταστα να την διασχίσουν ,ειδικά με εκείνη την ζέστη και τον ήλιο και την αποκάλυψη των πυραμίδων μόλις σκαρφάλωσαν στην άμμο.
Για τη σύνθεση ενός μουσείου - Αναστασία τοπαλιάν
Η επίσκεψη στις πυραμίδες είχε πραγματοποιηθεί μετά τη φωτογράφηση. Παρ' όλη την κούραση τα αισθήματα μένουν ζωντανά ακόμα και μετά από τρεις μήνες.
Συλλογίζεται:" Στην αστάθεια της άμμου - η σταθερότητα της πέτρας ,στην απεραντοσύνη της επίπεδης ερήμου-οι κορυφώσεις των πυραμίδων…και η είσοδος σε μια από αυτές. Με φόβο, περιέργεια, αμηχανία, ο ένας πίσω από τον άλλο σκυφτοί κατεβαίναμε την σήραγγα για να βγούμε στο νεκρικό θάλαμο."
Η έντονη ανάμνηση όλα τα δυσκολεύει. Η αναζήτηση της φόρμας ,η αναζήτηση του κτιρίου, η άμμος, η έρημος ,οι πυραμίδες, τα νεκρικά κτερίσματα, οι πολυκατοικίες ,…και το κτίριο που ακόμα δεν υπάρχει, το άδειο οικόπεδο, η δυναμική της σύγχρονης πόλης του Καΐρου .
Στο μυαλό του στριφογυρίζουν τα λόγια του Μ…που είναι ο επικεφαλής αυτού του θέματος.
"Υπάρχει ένα σωστό μέγεθος για κάθε ιδέα. Υπάρχει κάτι σε ότι αφορά την κλίμακα που δεν συσχετίζεται με το πραγματικό μέγεθος, δηλαδή με τα μέτρα σε πόδια και ίντσες αλλά με την ενόραση. Το κοινό μέσο μέγεθος δεν διαφοροποιεί αρκετά μια ιδέα από την πεζή καθημερινή ζωή Το πολύ μικρό όπως και το πολύ μεγάλο εντυπωσιάζουν με την κλίμακα τους…Η καλή σύνθεση έχει πάντα μέσα της αφηρημένα και σουρεαλιστικά στοιχεία, όπως έχει πάντα και κλασικά και ρομαντικά -τάξη και έκπληξη ,πνεύμα και φαντασία ,συνείδηση και αυθορμητισμό."
Σχεδιάζει ένα κύκλο, ένα καθαρό γεωμετρικό σχήμα. Σκέφτεται τη σφαίρα . Έφτιαξε πρόχειρα μια και την τοποθέτησε στη μακέτα. Την έκοψε στα δύο και κράτησε το ένα ημισφαίριο. Η αντιπαράθεση με τις πυραμίδες τον ενοχλούσε. Ακόμα και στη μακέτα υπήρχε ένα άλλο βάρος ανάμεσα στις δύο μορφές, ο χρόνος ζωής των πυραμίδων ενυπήρχε κατά κάποιο τρόπο σε αυτό το πρόχειρο πρόπλασμα από χαρτόνι .
"Είναι οι αναλογίες τους και η γραμμική διάταξη." σκέφτεται.
Πήρε το ημισφαίριο από πλαστελίνη και αφαίρεσε το εσωτερικό του. Είχε ένα κέλυφος "το κτίριο"
Θα μπορούσε. Η λύση του ήταν υπερβολικά απλή. Σίγουρα στο γραφείο θα είχαν να παρουσιάσουν
πολύ καλύτερες φόρμες. Άλλωστε ούτε και του ίδιου του άρεσε. Απόρριψη και πάλι από την αρχή.
"Ήταν και αυτή η άμμος ." Στην μακέτα είχε βάλει άμμο μοντελισμού που τον παρέπεμπε συνέχεια στην έρημο.
Κοιτώντας για άλλη μια φορά το μοντέλο, είδε το αποτύπωμα που άφησε η σφαίρα από πλαστελίνη πάνω στην άμμο. Ήταν μια κοιλότητα στο χώρο. Του άρεσε . Είχε την ηρεμία του τοπίου, άλλαζε το ανάγλυφο χωρίς να το διασπά. Και οι πυραμίδες συνέχιζαν την επιβλητική και υποβλητική παρουσία τους. <Αυτό είναι>. Το κτίριο μέσα στην άμμο. Μια κοιλότητα που ως περιέχουσα θα αγκαλιάσει όλες τις λειτουργίες και τους λειτουργούς του μεγάλου Μουσείου. Μια στερεή μορφή τοποθετημένη μέσα στην ρευστότητα της άμμου. Το έδαφος γίνεται το κυριότερο στοιχείο της σύνθεσης. Το κτίριο μέσα στην άμμο μετασχηματίζεται , αποκαλύπτοντας ή αποκρύπτοντας τις όψεις του. Η έννοια της ερήμου κυριαρχεί , δεν εξαλείφεται. Το κτίριο μορφοποιεί το εσωτερικό και εξωτερικό κενό. Υλοποιεί το αποτύπωμα της σφαίρας. Είναι σαν το αρνητικό - καλούπι που δίνει περίγραμμα στην ιδέα.
Προσπάθησε να γίνει πιο σαφής. Έπρεπε να τεκμηριώσει την ιδέα του. Ένα υπόσκαφτο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν γοητεύει μονομιάς, δεν δημιουργεί θυμώδεις μεθυστικές επιθέσεις αλλά γίνεται αντιληπτό σταδιακά μέσα από το βίωμα του χώρου που ορίζει.
Οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό του, έπιασε το μολύβι και έκανε μερικά σκίτσα. Είχε πια ξημερώσει.
Ενθουσιασμένος πήγε στην παρουσίαση . Έδειξε τα σκίτσα του και τη μακέτα , όταν ήρθε η σειρά του.
Θυμάται τον Μ. να δείχνει το θέμα του και να λέει:<Όλη η ενέργεια που εκδηλώνεται μέσα στη συνειδητή μορφική βούληση τείνει προς μια ισορροπία ανάμεσα στο εσωτερικό αίσθημα και τον εξωτερικό κόσμο της εμπειρίας και το έργο πραγματώνει αυτήν την ισορροπία. Το έργο λειτουργεί καλύτερα όταν γεφυρώνει τους δυο κόσμους του αισθήματος και της αντίληψης προσδιορίζοντας το αίσθημα και δίνοντας μορφή στην αντίληψη> .

Δεν ήξερα από που να αρχίσω. Όλα ήταν μάταια. Είχα ονειρευτεί και είχα πραγματοποιήσει το όνειρό μου, μα τώρα δεν υπήρχε τίποτε να με συγκινεί. Ζούσα σε λάθος εποχή, ζούσα στο παρελθόν. Τι να κάνω, κάτι έπρεπε να σκεφτώ, κάτι έπρεπε να διορθώσω. Προσπάθησα πολύ μα κάθε προσπάθειά μου οδηγούσε σε αδιέξοδο, το ίδιο αδιέξοδο, το παρελθόν είχε πια τελειώσει και δεν υπήρχε μέλλον. Το πρόβλημα μου δεν μπορούσα να το λύσω μόνος. Απευθύνθηκα σε έναν ειδικό, στον πιο ειδικό, επισκέφθηκα έναν art therapist. Στην πρώτη επίσκεψή μου αυτοπροσδιορίστηκα ως καλλιτέχνης που μόλις τελείωσε τις σπουδές του σε ένα από τα διασημότερα σχολεία της χώρας με τον υψηλότερο βαθμό της τάξης και με ειδικότητα την μαρμαρογλυπτική, βασικό του πρόβλημα η ολοκλήρωση του αντικειμένου και η έλλειψη κάθε πιθανού ενδιαφέροντος για συνέχεια της δημιουργίας. Ο ειδικός εφόσον πληρώθηκε για την επίσκεψη μου με 100.000 δολάρια μου έδωσε ένα χαρτάκι με μια διεύθυνση και χωρίς να μου πει δεύτερη κουβέντα κάλεσε τον επόμενο επισκέπτη του να εισέλθει. Έχασα τη μιλιά μου, το μυαλό μου κόλλησε, ένας μεγαλόσωμος κύριος με συνόδευσε οριστικά στη έξοδο. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να βιώνω μια νέα πραγματικότητα που δεν μου άφηνε πια τα περιθώρια να σκεφτώ ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον, σκεφτόμουν μόνο τα 100.000 δολάρια που μου είχε στοιχίσει αυτή η διεύθυνση στο χαρτάκι που ούτε καν είχε μπει κανείς στον τόπο να μου εξηγήσει περί τίνος πρόκειται. Ήταν μια διεύθυνση στο internet , (www.namjunepaik.zerog.museum). Άνοιξα τον υπολογιστή και γράφοντας την διεύθυνση εμφανίστηκε στην οθόνη μου ένα χρυσόψαρο. Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για κάποιο ιό. Πατώντας το κουμπί εξόδου εμφανίστηκε ένα κερί, μετά τυπώθηκε μια σελίδα με μια διεύθυνση μιας τοποθεσίας στην Κορέα. Όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ ακατανόητα και παράλογα. Παρόλα αυτά μέσα μου δημιουργήθηκε ένα ενδιαφέρον παιδικό και πρωτόγνωρο, σαν να ανακάλυπτα τα μια νέα πραγματικότητα σαν μια αόρατη δύναμη να με προκαλούσε να την ανακαλύψω. Για τις επόμενες ώρες η διάθεση μου ήταν πολύ καλή. Δεν άργησα να αποφασίσω να αφήσω τη διαίσθησή μου να με ξαναοδηγήση στο άγνωστο όπως δεν είχα κάνει για πολλά χρόνια. Έβγαλα εισιτήρια για την επαρχία της Κορέας που έγραφε η διεύθυνση του προορισμού μου.
Μόλις έφθασα στην Κορέα συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ταξιδέψει ποτέ σε μια άλλη ήπειρο, δεν είχα γνωρίσει ένα άλλο πολιτισμό. Πήρα ένα ταξί με προορισμό το μουσείο που έγραφε το χαρτί. Ο ταξιτζής με τα ελάχιστα αγγλικά που γνώριζε είπε ότι το μουσείο που πήγαινα να επισκεφθώ δεχόταν χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο και ήταν το στολίδι της Κορέας. Με άφησε μπροστά σε ένα καινούριο καμπύλο κτίριο δίπλα στο οποίο υπήρχε ένα καταπράσινο δάσος μέσα από το οποίο ξεπρόβαλε μια σκαλωσιά με κάτι σφαίρες που κλίνονταν καθ ύψος με ηλιγκιόδεις ταχύτητες. Η ένταση της αντίθεσης της αρμονικής συνύπαρξης του φυσικού τοπίου και αυτής της ήπιας επέμβασης με καθήλωσε. Δεν άφησα όμως για πολύ το θέαμα να με παρασύρει και επέστρεψα στον αρχικό σκοπό που ήταν η επίσκεψη στο μουσείο. Τα εκθέματα του μουσείου ήταν αρχαιολογικά ευρήματα χιλιάδων χρόνων που καθόριζαν την πορεία της ιστορίας της Κορέας. Σύντομα συμπέρανα ότι οι ο πολιτισμός της χώρας μου είχε πολλά κοινά με της Κορέας σε μία ιστορική πορεία και διάρκεια που ούτε το internet υπήρχε ούτε οι σύγχρονοι τρόποι μετακίνησης. Σε λίγο οι πόρτες του μουσείου θα έκλειναν και έτσι πήγα και βρήκα ένα ξενοδοχείο απέναντι από το δάσος πολύ κοντά στο μουσείο για μπορέσω την άλλη μέρα να συνεχίσω την περιήγησή μου ώστε να ανακαλύψω το λόγο που είχα έρθει σε αυτόν το μακρινό τόπο. Το μπαλκόνι του δωματίου μου ήταν ακριβώς απέναντι από την κατασκευή του δάσους που με είχε συναρπάσει κατά την προσέλευσή μου στον χώρο. Καθώς σουρούπωνε πλήθος άρχισε και μαζευόταν στο δάσος γύρω από αυτό το περίεργο κατασκεύασμα που ακόμη δεν είχα ανακαλύψει τι ήταν. Σε λίγο βράδιασε και υπήρχε απόλυτο σκοτάδι, το πλήθος συνέχισε να μαζευτεί. Η περιέργειά μου μεγάλωνε και έτσι ρώτησα στο ξενοδοχείο τη θα συνέβαινε. Μου απάντησαν ότι ήμουν τυχερός γιατί το γεγονός που θα αντίρυζα σε λίγο θα μεταδίδονταν ταυτόχρονα σε όλους τους κατοίκους της γης με δορυφορική κάλυψη. Αφού μπερδεύτηκα και εγώ με το πλήθος στο απόλυτο σκοτάδι ένιωθα τη δροσιά και την ησυχία της νύχτας στο δάσος να με περιβάλει. Την καρτερική σιωπή του πλήθους την διέκοψε το άκουσμα μουσικής, τη μουσική διαδέχτηκε το φως, το φως οι αχτίνες λέιζερ, τις αχτίνες τα ολογραφήματα που σχημάτιζαν στον ουρανό σχήματα, εικόνες, λέξεις. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν αφυπνιστεί και είχα γίνει ένα με το πλήθος παρακολουθώντας αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα. Ένιωσα ότι ήμουν και εγώ μια μονάδα σε όλο τον κόσμο και η ζωή μου ήταν τόσο ασήμαντη και σημαντική ήταν του καθενός γύρω μου. Δεν ήμουν τόσο ιδιαίτερος όσο νόμιζα αλλά όμοιος με όλους γύρω μου Μοιραζόμουν την ίδια εμπειρία και τα ίδια συναισθήματα, δεν είχα λόγο να ανησυχώ για τίποτα. Το όνομα που ακουγόταν να ψιθυρίζεται γύρω μου ήταν όμοιο με αυτό που έγραφε το χαρτί. Ρώτησα και διαπίστωσα ότι το μουσείο που είχα επισκεφθεί πριν ήταν το τοπικό αρχαιολογικό μουσείο και ο χώρος που παρευρισκόμουν αυτή τη στιγμή ήταν το μουσείο του Nan June Paik ενός από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της εποχής μας. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την ζωντανή μουσική που έπαιξαν ορισμένα παγκοσμίους φήμης συγκροτήματα στις εξέδρες που προσαρμόστηκαν στην κατασκευή του δάσους. Κουρασμένος πια από αυτή την έντονη εμπειρία και γεμάτος απορίες επέστρεψα μετά το πέρας της εκδήλωση στο ξενοδοχείο. Ξημέρωσε, ήμουν στην Κορέα, ένιωθα σαν να ήμουν πάντα στην Κορέα. Πήγα να δω επιτέλους το μουσείο για το οποίο είχα κάνει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα. Πλησίασα στο χώρο και δεν έβλεπα κανένα μουσείο. Το μόνο που έβλεπα ήταν το δάσος και η λιτές σκαλωσιές με τις γυάλινες σφαίρες να ανεβοκατεβαίνουν σε αυτές. Όσο πλησίαζα ένιωθα ότι έμπαινα σε ένα άλλο κόσμο εξωπραγματικό ασυνήθιστο παραμυθένιο, στον κόσμο της φαντασίας και της τέχνης της τρίτης χιλιετίας. Πλησίαζα. πλησίαζα και έφθασα τελικά μπροστά σε μια από αυτές τις γυάλινες σφαίρες που άνοιξαν για να εισέλθω. Χωρίς να το πολυσκεφτώ μπήκα μέσα. Δεν ήταν γυάλινες, ήταν από ένα ειδικό διαφανές ελαστικό. και αλί μπήκαν μαζί μου στο χώρο. Ήταν μια μεγάλη σφαίρα, χωρέσαμε περίπου 15 άνθρωποι μέσα της. Η αγωνία μου μεγάλωνε συνεχώς, τη θα συνέβαινε στη συνέχεια. Είχα δει ότι οι σφαίρες κινούνταν αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το συναίσθημα. Καμία κίνηση δεν γινόταν, η σφαίρα παρέμενε ακίνητη. Ένα ολογραμματικό μοντέλο παρουσιάστηκε στο κέντρο της μεγάλης διαφανούς σφαίρας που αιωρούταν στο κέντρο της και μας εξήγησε για πέντε λεπτά για το παγκόσμιο έργο του Peik ότι ήταν υπεράνω χρόνου χώρου και ύλης, ο μόνος τρόπος να το βιώσουμε άμεσα ήταν αν ξεφεύγαμε από τα φυσικά σώματά μας και υπερβαίναμε την υλική υπόσταση των πραγμάτων, αν χάναμε την εγωκεντρική μας διάσταση και υπερβαίναμε το συνηθισμένο και καθημερινό μας χωρόχρονο. Τότε μόνο ίσως κατανοούσαμε τη σημαίνει παγκόσμια τέχνη και ποιος είναι ο ενωτικός χαρακτήρας της. Μας περιέγραψε ότι η απόφαση ήταν δική μας και ότι μπορούσαμε να εξέλθουμε αν προτιμούσαμε. Η ασφαλής μετακίνησή μας σε αυτή την ακραία κατάβαση είχε μελετηθεί από τους ειδικούς επιστήμονες της NASA που είχαν σχεδιάσει αυτό το μοντέλο προσομοιώσεις της μηδενικής βαρύτητας σε συνεργασία τον Nam June Paik, πετυχαίνοντας 6 δευτερόλεπτα κατάσταση μηδενικής βαρύτητας με 150 μέτρα ελεύθερης πτώσης. Αποφάσισα μετά από αυτή την εικονική περιήγηση με μερικούς από τους επισκέπτες να εξέλθω, δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια εμπειρία. Δυο βδομάδες προσπαθούσα μάταια να ξεπεράσω τον εαυτό μου που δεν ήταν έτοιμος να βιώσει την εμπειρία. Τελικά τα πράγματα ήταν πολύ απλά αν έκανες τη σωστή επιλογή, δεν ήμουν αναγκασμένος να μπω στα ασανσέρ, μπορούσα να ακολουθήσω τον ήπιο δρόμο εισόδου στο μουσείο τις κυλιόμενες σκάλες. Παίρνοντας από το επίπεδο του επιφάνειας στο εσωτερικό αυτού του κελύφους από μπετόν έβλεπα τα περιμετρικά τοιχώματά του να φαίνονται σαν να κινούνται και να αλλάζουν μορφή λόγω τον βιντεοπροβολών που συνέβαιναν στην επιφάνειά τους. Λωρίδες γυάλινων επιπέδων το ένα κάτω από το άλλο προσαρμοσμένες κατάλληλα σε ένα ενωτικό μεταλλικό σκελετό φαίνονταν σαν να αιωρούταν μέσα σε αυτό το κέλυφος που πολύ έμοιαζε με το κέλυφος ενός κοχυλιού. Σταμάτησα την κατάβασή μου στο πρώτο γυάλινο επίπεδο, οι άνθρωποι που κινούνταν πάνω σε αυτό φαίνονταν σαν να περπατούσαν στον αέρα, βρισκόμουν στο επίπεδο υποδοχής του μουσείου. Όλη αυτή την ώρα ένιωθα γύρω μου μια έντονη αστάθεια και ότι όλα ήταν ρευστά, το συναίσθημα εντάθηκε μόλις άρχισα να περπατώ στο γυάλινο επίπεδο. Εκείνη τη στιγμή κοιτάζοντας τα πόδια μου διαπίστωσα ότι ο χώρος προεκτεινόταν πολλές δεκάδες μέτρα μέσα στο έδαφος, και ότι πολλές τέτοιες συστοιχίες γυάλινων επιπέδων αιωρούνταν σε πολλά σημεία αυτού του απόλυτου κενού. Η αίσθηση της κατακόρυφης πτώσης και ανάτασης υποδηλωνόταν συνεχώς από τις πολλαπλές σφαίρες - ανελκυστήρες που διέτρεχαν καθ’ ύψος το κενό. Μπήκα λοιπόν χωρίς να το πολύ σκεφθώ στην σφαίρα μηδενικής βαρύτητας και πριν καλά το καταλάβω βρέθηκα να επιταχύνομε στο κενό. Ξαφνικά το φυσικό μου σώμα άρχισε να χάνει σταδιακά το βάρος του και η οπτική γύρω μου διευρύνθηκε σε μια απόλυτη ολότητα συνάρτηση μιας εναλλασσόμενης μουσικής συνοδείας. Ο ίδιος έγινα ελαφρύς και γρήγορος σαν το φως, σαν τον ήχο, σαν τα αστέρια που πέφτουν. Η παράμετρος του χρόνου δεν υπήρχε, δεν ήξερα αν είχαν περάσει λίγα λεπτά ή μια ολόκληρη ζωή. Σιγά σιγά το φυσικό μου σώμα άρχισε να ανακτά τις συνηθισμένες ιδιότητές του. Σε λίγο όλα αποκαταστάθηκαν στην συνηθισμένη τους μορφή, όμως τίποτε δεν ήταν σαν και πριν. Έκανα αρκετό χρόνο να συνέλθω από αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία. Βρισκόμουν πια στο κατώτατο σημείο αυτού του κελύφους και γυρνώντας το βλέμμα μου προς επάνω είδα το φυσικό φως του ηλίου να διαπερνά όλα αυτά τα αλλεπάλληλα πρίσματα που δημιουργούσαν τα γυάλινα επίπεδα. Η εμπειρία συνεχιζόταν, σαν αχτίνα φωτός είχα βρεθεί στο βάθος του χώρου, σαν καθρέφτης πια αντανακλούσα το φυσικό φως. Ο καλλιτεχνείς είχε πετύχει το απόλυτο έργο τέχνης, καλλιτέχνημα και παρατηρητής ένα σύνολο μια κατάσταση. Το έργο δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί από τον παρατηρητή γιατί αυτός ήταν κομμάτι του έργου, ενός έργου που βιωνόταν και μετασχηματιζόταν συνεχώς ανάλογα με την θέση και την πορεία του παρατηρητή. Στη συνέχεια δεν είχα πια καμία τάση να αμφισβητήσω ούτε το έργο του καλλιτέχνη, ούτε την πορεία μου μέσα στο χώρο, όποια κατεύθυνση και να ακολουθούσα θα ήταν σωστή. Άρχισα να ανεβαίνω προς την επιφάνεια παρατηρώντας χρονολογικά στα γυάλινα οριζόντια επίπεδα την εξέλιξη του έργου του καλλιτέχνη. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ακαθόριστης διάρκειας έφθασα στη επιφάνεια του εδάφους μέσα στο γνωστό από τον καιρό δάσος. Το μουσείο δεν υπήρχε πια, μόνο κάποιες σκαλωσιές μέσα στα δέντρα. Έφυγα από το χώρο χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου καν και χωρίς καμιά απορία. Δεν είχα λόγω πια να κρίνω τίποτε και κανένα, απλώς συμμετείχα σε μια αλληλουχία έργων και καταστάσεων και γεγονότων. Θα έπρεπε και εγώ πια με τη σειρά μου να βάλω το λιθαράκι μου σε αυτό το οικοδόμημα που ονομάζεται ανθρωπότητα. Αυτό απλά είχε καταφέρει να πετύχει ο Nam June Paik και πολλοί άλλοι πριν αυτόν.
Alan01001

Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες: το τρίπτυχο της πραγμάτωσης της κοινωνικής αρμονίας. Τρεις έννοιες, τρεις αξίες, τρία ιδανικά ικανά να εκτονώσουν τις όποιες πιέσεις δέχεται ο καθημερινός μας ήρωας. Ο Τάκης, ο ήρωας, ο ανώνυμος απλός άνθρωπος που είναι το χαρακτηριστικό δείγμα της μελέτης μας είχε και αυτός πολλά όνειρα: ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει καλός αμερικάνος, να έχει τα κονέ του, να μην περιμένει ποτέ στην πόρτα του πρίβιλετζ, να τον χαιρετάει πάντα ο πορτιέρης, η μπαργουμάνα να του έχει έτοιμο το ποτό του, να έχει το τέλειο θανατηφόρο κορμί και το φατάλ βλέμμα: ήθελε να γίνει ο κύριος γαμάω. Κάτι στράβωσε. Πολλά στράβωσαν βασικά: οι δουλειές δεν πήγαν και πολύ καλά, το κορμί του περισσότερο γκροτέσκο θα το έλεγες παρά απολλώνιο και όσο για το φατάλ βλέμμα, αυτό δεν του βγήκε ποτέ… ο συνήθης ήρωας μας πάντα περίμενε στην αιώνια ουρά και ο πορτιέρης πάντα στράβωνε με την πάρτη του. Μετά από αυτή την φαντασιακά πολιτισμική ψυχρολουσία, ο Τάκης, ο μικρός μας ήρωας ήταν ράκος και με μια εύκολα προβλέψιμη πορεία, αφού αυτή η κατάσταση ανομίας τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο περβάζι, στην ταράτσα, στον πολυέλαιο ή τέλος πάντων σε κάποια, καθ’ όλα συνηθισμένη στους κύκλους των απλών και ανώνυμων ηρώων, απόπειρα αυτοκτονίας. Ως ακαδημαϊκοί πολίτες και μέλη της πανεπιστημιακής ελίτ αυτή η περίπτωση έχει προφανή αίτια, αλλά και εύκολη θεραπεία: όλα λύνονται με άφθονο σεξ.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο εξίσου ρεαλιστικά προβληματάκια. Ο Τάκης μας δε θέλει απλά σεξ. Θέλει να γαμήσει τη Μόνικα Μπελούτσι, άντε στη χειρότερη την Κουτσινότα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η Μπελούτσι δε θα μάθει ποτέ για την ύπαρξη του μικρομέγαλου ήρωα μας, γιατί πολύ απλά δεν την αφορά, δεν το γουστάρει… Ο Τάκης είναι μπάζο...
Πολιτισμικά, λοιπόν, έχουμε ένα σοβαρό συγκρουσιακό πρόβλημα που πηγάζει από μια τεράστια κοινωνική αντίφαση: ο Τάκης έμαθε να ονειρεύεται την Κουτσινότα, να φαντασιώνεται μαζί της και να μην μπορεί να ρίξει ούτε τη Βασούλα. Η απόλυτη ξεφτίλα. Ντροπή σκέτη. Γιατί, βέβαια, και η Βασούλα φαντασιώνεται χρόνια τώρα τον Τζόνι τον Ντεπ. Η ζωή τους έχει καταντήσει ένα φιάσκο και η κοινωνική αυτή αδικία φέρνει την αγαμία και τις προαναφερόμενες τάσεις αυτοκτονίας. Τα ενδότερα του Τάκη έχουν φτάσει στο τέρμα, η κάβλα έχει διαλύσει ό,τι είχε απομείνει από την εσωτερική του ανησυχία.
Επιπλέον, και πάλι μιλώντας ανθρωπολογικά, έχουμε και μια πολιτισμική αντίφαση: ενώ τόσο ο Τάκης, όσο και η Βασούλα ανήκουν στην ίδια πολιτισμική ομάδα, έχουν, ποιοτικά, τις ίδιες φαντασιώσεις, τις ίδιες φαντασιακές προβολές στο μέλλον, την ίδια κάβλα και είναι και οι δυο τους μπάζα, δεν θα αγαπήσει ποτέ ο ένας τον άλλον. Και ολόκληρη η παραπάνω πρόταση είναι μια μεγάλη μαλακία: ο Τάκης και η Βασούλα δεν πρόκειται να κάνουν ούτε ένα απλό συντροφικό σεξ…
Η Πολιτική Ηγεμονία έχει κατανοήσει την ενότητα, τη συντροφική αλληλεγγύη, αλλά και την ισορροπία που υπάρχει και μπορεί δυνάμει να παραχθεί διαλύοντας όλους τους σατανικούς της στόχους που πηγάζουν από τον αυτοσκοπό της υπακοής και της Μεγάλης Θεωρίας του «έτσι-είναι-τα-πράγματα», μέσα από την πολιτισμική ισονομία: μεταμορφώθηκε, μεταλλάχθηκε σε ανθρωπολόγο άλλων εποχών - εποχών που ο διανοούμενος ανθρωπολόγος ρουφιάνευε τους φίλους του, τους Μασάι στη βασίλισσα και που εκτός του ότι γινόταν και αυτοαποκαλούταν Σερ θα διδασκόταν ακόμα και στα πανεπιστήμια της ελλάδας - και άλωσε την πολιτισμική αλληλεγγύη σπέρνωντας το σπόρο της διαφορετικότητας ακόμα και στα σημεία οπού αυτή έπρεπε να εφευρεθεί εξαρχής. Η Πολιτισμική Ηγεμονία ήταν η αιτία που δημιουργήθηκαν και οι όλοι-διαφορετικοί Α.Α.Α. (Ανώνυμοι Αγάμητοι Αντι-ήρωες). Οι όλοι-διαφορετικοί Α.Α.Α. δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που κάποιος σύντροφος είχε ανυποψίαστα αναρωτηθεί: «δεν κάνουμε καμιά παρτούζα, να ρθούμε στα ίσα μας», αφού ένας δεύτερος σύντροφος που ήταν και πολύ κωλόπαιδο απάντησε «αφού είσαστε όλοι μπάζα!» και επισκίασε την ουσιαστική και ιδιαίτερα πρωτοπόρα, όσο και πρωτόγονα αληθινή ουσία της ζωής που αποκάλυψε ο πρώτος σύντροφος (ο Λάκης).
Σε αυτό το σημείο η ακαδημαϊκή ελίτ κατάλαβε την επιτυχία της πολιτισμικής ηγεμονίας: από τη μία, κανένας δεν πίστεψε το Λάκη, και από την άλλη το κωλόπαιδο εξέφρασε με μοναδική μαεστρία το Λόγο, το Ντισκούρ της εποχης: είσαστε όλοι μπάζα εκτός από εμένα…
Η αποτροπή του κινδύνου που θα επέφερε μια γενικευμένη παρτούζα στα ενδότερα της κάθε πολιτισμικής οντότητας απέκλειε γι ακόμα μια φορά τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που γεννούν από πάντα οι παρτούζες: εξέγερση, επανάσταση, σεξ, σεξ, σεξ…
Η ασφαλιστική δικλείδα που θα αποσυμπίεζε την κατάσταση και θα εξισορροπούσε τα πάθη μετριάζοντας το δίπολο «μαζικές αυτοκτονίες-παρτούζες» και θα έδινε πνοή στον κωλόκαπιταλισμό για τουλάχιστον έναν ακόμα γεμάτο αιώνα ήταν κάτι το αναμενόμενο.
Σεξ και ψέματα και βιντεοκασέτες στο μίξερ μας βγάζουν μια τσοντούλα. Είναι η τσόντα που μπορεί αν όχι να θεραπεύσει, να εκτονώσει ολόκληρη την αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί, να βγει η κάβλα όλη. Στον κόσμο της τσόντας όλοι μας μπορούμε να πάμε με όλους, όσες φορές γουστάρουμε, χωρίς καμμια υποχρέωση, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς να ρωτάμε αν του άρεσε: πάντα του αρέσει, πάντα το απολαμβάνει. Όσες φορές και να το κάνουμε με την τσόντα, η τσόντα δε θα μας βαρεθεί ποτέ, ενώ εμείς όταν τη βαρεθούμε θα πάμε με άλλη. Όπως και να το δεις μια σχέση με μια τσόντα σφύζει από υγεία, πάθος και έξαψη. Διαλέγουμε τη γυναίκα που θέλουμε, τη γυναίκα που ξέρουμε πως το κάνει και μας ταιριάζει τη συγκεκριμένη στιγμή: είναι η γυναίκα που ανταποκρίνεται στις εκάστοτε εκφάνσεις των φαντασιακών μας προβολών, είναι και αυτή «όλοι-διαφορετικοί» και το ίδιο κούκλα με εμάς τα μπάζα. Όταν ξέρεις δεν αγχώνεσαι, είσαι χαλαρός και έτσι πιο γοητευτικός στο κρεβάτι εκτονώνεσαι, παράγεις πνευματικό έργο, τα δίνεις όλα στη γυναίκα απέναντι σου, τελειώνεις όσο γρήγορα θέλεις και μετά πατας το στοπ. Τέλος.
Ταυτόχρονα, η τσόντα δρα ρεαλιστικά, έστω και εν μέρει, ως προς τα προστάγματα της Γαλλικής Επανάστασης. Όλοι είναι ίσοι στον κόσμο της τσόντας, όλοι μπορούν να τον παίξουν με όλους, να τελειώσουν όπου τους καβλώσει, στον τοίχο, στην οθόνη, στο βίντεο, στα μαξιλάρια, στο πάτωμα, στο ταβάνι, όλοι μοιράζονται ένα αγαθό εν αφθονία που ικανοποιεί Την Ουσία της ζωής μας: την Γκάβλα.
Κυκλοφορείς, πλέον, ήρεμος, χαλαρός: που να ήξεραν με ποια ήσουν σήμερα το πρωί, χθες τα απόγευμα και με ποιες τα τελευταία βράδια: μάντεψε τι κάνω τα βράδια. Οι διαδικασία της τσόντας είναι αυτή που βγάζει τον Τάκη από την κατάσταση ανομίας και από τη βέβαιη αυτοκτονία, βγάζει ασπροπρόσωπο το αφεντικό του Τάκη, τους φίλους του Τάκη, τον πορτιέρη του πρίβιλετζ, τη Βασούλα, την έβγα της γειτονιάς, τα νοσοκομεία, το κράτος, την πολιτεία, την πεταλούδα που πετάει πάνω από το Πεκίνο, τα δελτία ειδήσεων, τους επιστήμονες, τους πρωθυπουργούς, τον ΟΠΕΚ, τον Τσιλιχρήστο και το μπόζα νόστρα. Κανείς δεν ανησυχεί πια για τον Τάκη και τους συνΤάκηδες, πόσο μάλλον για τους «όλοι-διαφορετικοί Α.Α.Α.» που δεν θα καταφέρουν ποτέ να πολιτικοποιηθούν μέσα από μια σειρά λυτρωτικών και προκλητικά Πολιτικών παρτούζων.
Ο Τάκης είναι ήρεμος, χωρίς να ναι απελπισμένος, μπορεί να αντέξει την αναμονή του παντοτινού ερχομού της πριγκίπισσας μπελούτσι, γιατί έχει καβάτζα. Δεν θα υποστεί το διασυρμό ούτε της λασπολογημένης ηθικά παρτούζας, αλλά ούτε φυσικά και της Βασούλας (αφού αυτή είναι μπάζο)
Ο Τακούλης μας δεν θα αυτοτραυματιστεί ούτε θα τραυματίσει, κοινωνικοποιήθηκε, η κάβλα του, ο εσωτερικός του βρασμός βρήκε διέξοδο απολαυστική και έτσι ήρεμος θα συνεχίσει να δουλεύει, θα συνεχίσει να ξέρει την Γκράντ Θέορι του «έτσι-είναι-τα-πράγματα»